Εσείς καπνίζετε;

Διανύοντας το πρώτο μισό της βιολογικής μου ηλικίας, έχω αμέτρητες φορές συνομιλήσει με τον καπνό των τσιγάρων των ανθρώπων που έθρεψαν την προσωπικότητά μου και έχτισαν την αμφιβολία μου. Πόσες φορές δεν σιγουρεύτηκα για την αποφασιστικότητα του Lucky Luck από τον τρόπο που στερέωνε το τσιγάρο στο στόμα του. Δεν μύρισα τον καπνό της πίπας του Popeye ή δεν λάτρεψα το σμιλεμένο καρπό της Rita Hayworth που κρατούσε το τσιγάρο σαν φυσιολογική απόληξη του χεριού της. Πόσες φορές δεν άφησα το κόκκινο πακέτο των Sante πάνω στο τραπέζι με υπερηφάνια για την κουλτουριάρικη επιλογή μου. Η Audrey, πάντα βασική φιγούρα στα ντύματα των τετραδίων μου, παρέα με τον James Dean και τον John Wayne να φιγουράρει, μεγάλη ντίβα της εφηβείας μου. Κι ένας Che Guevara κρεμασμένος ισόβια πάνω απ' το κρεβάτι μου, τιμωρημένος, μια ολόκληρη ζωή να καπνίζει τα πούρα της πατρίδας του.

Αλλά κι αν όλα τα παραπάνω ανήκαν απλά στην παραμυθία του Hollywood ή στην κατηγορία ''οι ήρωες της ζωής μας'', είχα παράλληλα να θαυμάζω και ανθρώπους που ήξερα πως μπορεί κάποια στιγμή να συναντήσω έτσι τυχαία στη γωνία κάποιου δρόμου ή στο περίπτερο της γειτονιας. Τη Μελίνα με τον Ασσο της, τη Λίνα και τον Σταμάτη με τα 22 μπλε, τη Μαλβίνα, τη Λιάνα, τον Θάνο Μικρούτσικο με το πούρο και το τεράστιο μαύρο παλτό του να περπατούν μαζί μου σ' όλη τη βόλτα της ως τα τωρα ζωής μου σ'αυτή τη χώρα των απολαύσεων και των αισθήσεων.

Κι αν όλα αυτά είναι μόνο οι δικές μου αναμνήσεις, ας σκεφτεί κάποιος να φτιάξει ένα χώρο να καπνίζουμε και μέσα, μόνο εγώ και όσοι κάποτε λαχτάρησαν μια τζούρα από το στριφτό του Marley ή το πούρο του Churcill.