Digitalicious

Έχω ξυπνήσει με τα νεύρα μου στο κόκκινο. Δεν με φτάνει η μοναξιά μου, δε με φτάνουν τα χρέη μου στο δημόσιο και σε κάτι συμπεθέρες, έχω και την τηλεόραση βουβή,  να παίζει την αστροφεγγιά στο repeat με τον φυματικό Καφετζόπουλο να κάνει camping σε πευκώνα του Χαϊδαρίου, προσφέροντας στις κυψελίδες του τζούρες οξυγόνου, επιμηκύνοντας και τη ζωή του και τα επεισόδια του σήριαλ, αργά και βασανιστικά, χωρίς να ενδιαφέρεται καθόλου για τον άτυχο τηλεθεατή που ξαφνικά βιώνει ημέρες χούντας απλά και μόνο επειδή δεν αποκωδικοποιήθηκε έγκαιρα. Ένα κουτί υπόθεση σού λέει. Που ποιο κουτί και ποια υπόθεση; Που, η μόνη υπόθεση που έχω να κάνω είναι ότι πάμε για επιστράτευση, βλέποντας τις τεράστιες ουρές έξω από τα καταστήματα ηλεκτρολογικών ειδών, όπως τότε που χάριν του Σισμίκ γεμίσανε τα ντουλάπια γάλα εβαπορέ και ζάχαρες, λες και στον πόλεμο η βασική έλλειψη του Έλληνα θα ήταν ασφαλώς η σαντιγύ στον καπουτσίνο του. Και καλά, εμένα δε με σκέφτηκε κανείς. Τη γιαγιά με την πίεση που δεν βγαίνει από το σπίτι λόγω καύσωνα και δεν μιλιέται και με κανέναν από το σόι λόγω κληρονομικών θεμάτων, τη σκέφτηκε κανείς;  Πώς θα αποκωδικοποιηθεί η άμοιρη; Που, μέχρι να έρθει να το ψηφιοποιήσει το σήμα της, θα έχει χάσει όλη την πορεία της τουρκάλας ορφανής στο καθημερινό του ιδιωτικού, και άντε να το ξαναπιάσει το νήμα από κει που το άφησε, στις 19 του Ιουλίου που θα χαραχτεί στη μνήμη της ως η μαύρη επέτειος του mpeg4 με σήμα το σιχαμένο καρτούν της digea με την πιο εκνευριστική φωνή που έχει περάσει ποτέ από δέκτη τηλεόρασης.  Και μη νομίζεις ότι με έπιασε καμία κρίση αλτρουισμού, καλοκαιριάτικα. Όχι. Τον εαυτούλη μου κοιτάζω. Γιατί, δεν φτάνει που  αποκωδικοποίησες το είναι μου και έφτασες και στα πιο απόκρυφα του γενετικού μου κώδικα, θέλεις να αποκωδικοποιήσω και το σήμα μου. Ε, άσε μου και κάτι κωδικοποιημένο να αισθάνομαι μια κάποια μοναδικότητα, ο άνθρωπος. Που μόνο άνθρωπο δε με λες, τελευταία. Και τώρα ειδικά με τα τόσα χιόνια στα άδεια τα κανάλια μου, θα επιστρέψω στον συγχωρεμένο και θα θυμηθώ το ‘γιατί εγώ δεν ήμουν άνθρωπος, γιατί εγώ ήμουν χιονάνθρωπος’, Θεος σχωρέσ’ τον. Και θα έρθω και θα την κλείσω μια για πάντα, τη ρημάδα, και θα συντονιστώ στο youtube να δω και καμιά κηδεία να προκαλέσω καμιά συγκίνηση μήπως και ξεσπάσω λιγάκι γιατί είναι και που με ψεκάζεις και μένω και αδιάφορος γαμώ τις ορμόνες μου, γαμώ.

γαῖα πυρὶ mojito

Μήνες τώρα ακολουθώ την πρακτική των φακίρηδων. Έριξα την αρτηριακή μου πίεση στα κατώτερα επίπεδα και παρακολουθώ τις εξελίξεις γύρω μου όπως τα χρυσόψαρα μέσα στη γυάλα. Γιατί και να μιλήσει κανείς, τι πρόκειται να κερδίσει;  Θα του γίνουν τα νεύρα τσατάλια και μόνο κακό στον εαυτό του θα κάνει, δεδομένου ότι αυτοί που είναι στις υψηλές θέσεις πρόλαβαν και αγόρασαν όλες τις στοκ ωτοασπίδες από την αγορά, πριν  αδειάσουν τα φαρμακεία, ώστε να έχουν να αλλάζουν ανά εβδομάδα, μην πάθουν και καμία μόλυνση και πέσουν στην ανάγκη κανενός αγανακτισμένου γιατρού και μετά δεν τους σώζει τίποτα. Παρακολουθούσα λοιπόν με τις οθόνες στο mute και αισθανόμουν πολύ άβολα που ήμουν μέρος αυτής της κατάντιας και δεν μπορούσα να κάνω και τίποτα, ώσπου επιτέλους ήρθαν οι εκλογές και βγήκα από τη γυάλα ευτυχής και αποφασισμένος να ασκήσω το δημοκρατικό μου δικαίωμα και να αλλάξω την κατάσταση που επικρατούσε με την δύναμη της μοναδικής και αδιαπραγμάτευτης ψήφου μου που με  σθένος και παρρησία έκλεισα στο φακελάκι που τώρα πια κολλάει όπως η σερβιέτα στο μακό εσώρουχο κάθε αδιάθετης εν ενεργεία θηλυκής ύπαρξης του είδους μας.  Μαζεύτηκα και με φίλους να δω τα αποτελέσματα και εκεί που ήμουν έτοιμος να πανηγυρίσω μια κάποια αλλαγή, νάτα τα  πρώτα εκλογικά τμήματα. Και να η πτώση του δικομματισμού, και να η άνοδος της Αριστεράς, και να η εξαφάνιση του χέρι-χέρι Γιώργου Λαοκαρατζαφέρη από το τοπίο, και να και η Έλενα Κουντουρά με την καραμέλα στο στόμα να σου τρυπάει τα μηνίγγια με την απαίσια τοποθετημένη στη μύτη φωνή της, και να η αρχή  μιας νέας προεκλογικής περιόδου μήπως και καταφέρουμε και είμαστε πιο συγκεκριμένοι  στον επόμενο εκλογικό γύρο. Που εμείς, ως Έθνος, μόνο το γύρο με πίτα ξέρουμε. Κι αυτό αλλιώς εννοούμενο από τα Τέμπη και πάνω γιατί ποια κρίση να καταψηφίσει ο έχων τα τρακτέρ και τις επιδοτήσεις για μία γη καμένη που έχει πάψει να την εκμεταλλεύεται και σκοτώνει την ώρα του σε τουρνουά τάβλι στην καφετέρια ‘Η Βοσκοπούλα’, κάτω από τον Πλάτανο τον αιωνόβιο και χιλιοκατουρημένο που τώρα πια τον στόλισαν με τα τίβολι των Χριστουγέννων που τα ανάβουν και δεκαπενταύγουστο γιατί κατά τη γνώμη τους έτσι προσθέτουν στάτους στο σημείο; ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΡΑΤΑ!  Και κει ακριβώς ήταν λοιπόν που άρχισε το μυαλό να καταπιέζεται και ξαφνικά όλα έγιναν σαν πουρές. Με πολύ λίγη πατάτα βεβαίως , γιατί τα υλικά ήταν ήδη πολλά και η χωρητικότητα λίγη.  Τι να χωρέσει πια σ’ αυτό το κεφάλι που οι πληροφορίες έρχονταν σωρηδόν και αναιδώς χωρίς ένα κάποιο τακτ από τα μέσα; Όλα, σερβιρισμένα, στο βωμό της τηλεθέασης και της ψηφοθηρίας. Κι εγώ, εκεί, να ανακατεύω και να προσπαθώ ματαίως να αφομοιώσω. Αγράμματοι νεοφασίστες, να χειροδικούν και να χαίρονται. Αναιδείς δεξιές διαφημίσεις στο διαδίκτυο να προσβάλλουν καθημερινώς τους χρήστες και όλοι μαζί να βρίζουν και να βρίζονται σε ένα τοπίο που το μόνο που είχε ανάγκη ήταν λίγο αεράκι ελπίδας να σταθεί κανένας Χριστιανός, ή και όχι, στα πόδια του και να κάνει κανένα νέο βήμα στο καινούργιο. Και να πεθαίνουν και ένας ένας  οι καλλιτέχνες και να λες ‘ Ρε Χάρε, πάρε και κανένα λαμόγιο. Έλεος. Και συ διαπλεκόμενος;’. Και να έχεις και την Έφη Σαρρή να σου δηλώνει την επιθυμία της να κλειστεί σε μοναστήρι και να μειώνονται ακόμη περισσότερο οι πιθανότητες να βρεις ένα μέρος να ησυχάσεις. Και να και η Eurovision, μήπως φάμε καμία πίτσα με την ησυχία μας και πάρουμε και κανένα δωδεκάρι και αναθαρρήσουμε οι ξεπεσμένοι, αλλά που;  Τα μουσικά βρακιά τα ξεπέρασε η Ευρώπη και πια κουλτουροπιάνεται. Εδώ η Αλέκα και άλλαξε μαλλί και σκελετό μήπως και ψηθεί κανένας ψηφοφόρος ότι εκσυγχρονίστηκε ο Περισσός, αλλά ματαίως οι θυσίες και τα κομμωτήρια. Που, ποια θυσία να κάνω εγώ για σένα, αγαπημένε συμπρωτευουσιάνε, που βγαίνεις με πρωθιέρεια  τον Άνθιμο και κράζεις τον χαρούμενο ομοφυλόφιλο που πήρε τους δρόμους να διαδηλώσει την επιλογή του και να ρίξει κι έναν χορό στο τσακίρ κέφι, να κάνει και τις γνωριμίες του και να προσθέσει και τα χρώματα της ίριδας στη βρωμοπόλη σου; Αλλά ευτυχώς που τελικά υπάρχει Θεός. Και εμφανίστηκε σου λέει στα πειράματα με τη μορφή σωματιδίου που έρχεται να με κάνει να ξεχάσω όλα όσα ήξερα ως τώρα και να αναθεωρήσω τα πάντα και να ξανασκεφτώ  τελικά ποιος είμαι και ποια η σχέση μου με όλα τα παραπάνω και το σύμπαν γενικότερα. Και μες στη ζέστη να μπορώ να πω, σας γράφω στ’ αρχίδια μου και να  πάω σε ένα μπιτσόμπαρο να πιω κάνα κοκτέηλ να το δροσίσω το μποζόνιο μου που τόσα χρόνια το είχα στην αφάνεια. Άει σιχτήρ πια, τραγικέ μου μικρόκοσμε!