Η κατάρα του MyMarket

Θα μου πείτε, γιορτινές μέρες και εγώ ρίχνω κατάρες; Ε, τι να κάνω κι εγώ; Δεν φταίω. Έρχονται οι πληροφορίες και με βρίσκουν. Και με βρίσκουν και ανυποψίαστο και τότε είναι που το μέσα μου φουντώνει και οι αντιδράσεις είναι ανεξέλεγκτες! Αναρωτηθήκατε ποτέ, που πάνε τα κοντολήξιμα τρόφιμα των super market; Που καταλήγει το ψωμί που δεν πωλείται την ημέρα παραγωγής του και θεωρείται μπαγιάτικο; Τι γίνονται τα λαχανικά που χάνουν την πρώτη φρεσκάδα τους και χαλάνε τη μόστρα του ασπροφωτισμένου μανάβικου; Ότι κι αν περνάει απ’ το μυαλό σας είναι λάθος. Μην κουράζεστε τζάμπα. Και δεν αναφέρομαι βέβαια σε όλα τα super market αλλά σε μία συγκεκριμένη αλυσίδα. Στα My Market, που μόνο “MY” δεν είναι, αλλά μόνο “HIS”. Διότι ο ιδιοκτήτης, κύριος Παντελιάδης,  προσυπογράφει τον κανονισμό της εταιρίας βάσει του οποίου όποιο τρόφιμο είναι για πέταμα, περιλούζεται πρώτα με χλωρίνη -ελληνικής ελπίζω προέλευσης- και μετά τοποθετείται στον κάδο των απορριμμάτων για την αποφυγή συγκέντρωσης άπορων και άστεγων έξω από τα καταστήματα, εικόνα μάλλον αντιαισθητική κατά την άποψή του. Όσο για το ψωμί μίας ημέρας, η παραπάνω διαδικασία ξεκινάει αφού πρώτα το ψωμί έχει ήδη αρχίσει να μουχλιάζει στις αποθήκες, μην τυχόν και κάτι δεν πάει καλά και θεωρηθεί βρώσιμο. Όλα αυτά βέβαια ελέγχονται από το κλειστό κύκλωμα των καταστημάτων για την σίγουρη διενέργεια του εγκλήματος και την πιθανή εξάρθρωση ομάδων εργαζομένων που η ανθρωπιά τους, τους υπαγορεύει να κάνουν και λίγο τα στραβά μάτια αφού ότι πετιέται μπορεί να είναι ακόμη και σωτήριο κατά περιπτώσεις. Θα μπορούσα να γίνω πολύ κακός και να ευχηθώ τα χειρότερα, τώρα που το άστρο φωτίζει ακόμη τις καρδιές και οι πύλες είναι ορθάνοιχτες αλλά όχι δεν θα υποκύψω. Τον έχει καταραστεί η ίδια του η μοίρα. Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να γνωστοποιήσουμε την πράξη. Ίσως έτσι πιέσουμε ουσιαστικά προς μια κάποια λύση. Σίγουρα υπάρχει.

Digitalicious

Έχω ξυπνήσει με τα νεύρα μου στο κόκκινο. Δεν με φτάνει η μοναξιά μου, δε με φτάνουν τα χρέη μου στο δημόσιο και σε κάτι συμπεθέρες, έχω και την τηλεόραση βουβή,  να παίζει την αστροφεγγιά στο repeat με τον φυματικό Καφετζόπουλο να κάνει camping σε πευκώνα του Χαϊδαρίου, προσφέροντας στις κυψελίδες του τζούρες οξυγόνου, επιμηκύνοντας και τη ζωή του και τα επεισόδια του σήριαλ, αργά και βασανιστικά, χωρίς να ενδιαφέρεται καθόλου για τον άτυχο τηλεθεατή που ξαφνικά βιώνει ημέρες χούντας απλά και μόνο επειδή δεν αποκωδικοποιήθηκε έγκαιρα. Ένα κουτί υπόθεση σού λέει. Που ποιο κουτί και ποια υπόθεση; Που, η μόνη υπόθεση που έχω να κάνω είναι ότι πάμε για επιστράτευση, βλέποντας τις τεράστιες ουρές έξω από τα καταστήματα ηλεκτρολογικών ειδών, όπως τότε που χάριν του Σισμίκ γεμίσανε τα ντουλάπια γάλα εβαπορέ και ζάχαρες, λες και στον πόλεμο η βασική έλλειψη του Έλληνα θα ήταν ασφαλώς η σαντιγύ στον καπουτσίνο του. Και καλά, εμένα δε με σκέφτηκε κανείς. Τη γιαγιά με την πίεση που δεν βγαίνει από το σπίτι λόγω καύσωνα και δεν μιλιέται και με κανέναν από το σόι λόγω κληρονομικών θεμάτων, τη σκέφτηκε κανείς;  Πώς θα αποκωδικοποιηθεί η άμοιρη; Που, μέχρι να έρθει να το ψηφιοποιήσει το σήμα της, θα έχει χάσει όλη την πορεία της τουρκάλας ορφανής στο καθημερινό του ιδιωτικού, και άντε να το ξαναπιάσει το νήμα από κει που το άφησε, στις 19 του Ιουλίου που θα χαραχτεί στη μνήμη της ως η μαύρη επέτειος του mpeg4 με σήμα το σιχαμένο καρτούν της digea με την πιο εκνευριστική φωνή που έχει περάσει ποτέ από δέκτη τηλεόρασης.  Και μη νομίζεις ότι με έπιασε καμία κρίση αλτρουισμού, καλοκαιριάτικα. Όχι. Τον εαυτούλη μου κοιτάζω. Γιατί, δεν φτάνει που  αποκωδικοποίησες το είναι μου και έφτασες και στα πιο απόκρυφα του γενετικού μου κώδικα, θέλεις να αποκωδικοποιήσω και το σήμα μου. Ε, άσε μου και κάτι κωδικοποιημένο να αισθάνομαι μια κάποια μοναδικότητα, ο άνθρωπος. Που μόνο άνθρωπο δε με λες, τελευταία. Και τώρα ειδικά με τα τόσα χιόνια στα άδεια τα κανάλια μου, θα επιστρέψω στον συγχωρεμένο και θα θυμηθώ το ‘γιατί εγώ δεν ήμουν άνθρωπος, γιατί εγώ ήμουν χιονάνθρωπος’, Θεος σχωρέσ’ τον. Και θα έρθω και θα την κλείσω μια για πάντα, τη ρημάδα, και θα συντονιστώ στο youtube να δω και καμιά κηδεία να προκαλέσω καμιά συγκίνηση μήπως και ξεσπάσω λιγάκι γιατί είναι και που με ψεκάζεις και μένω και αδιάφορος γαμώ τις ορμόνες μου, γαμώ.

γαῖα πυρὶ mojito

Μήνες τώρα ακολουθώ την πρακτική των φακίρηδων. Έριξα την αρτηριακή μου πίεση στα κατώτερα επίπεδα και παρακολουθώ τις εξελίξεις γύρω μου όπως τα χρυσόψαρα μέσα στη γυάλα. Γιατί και να μιλήσει κανείς, τι πρόκειται να κερδίσει;  Θα του γίνουν τα νεύρα τσατάλια και μόνο κακό στον εαυτό του θα κάνει, δεδομένου ότι αυτοί που είναι στις υψηλές θέσεις πρόλαβαν και αγόρασαν όλες τις στοκ ωτοασπίδες από την αγορά, πριν  αδειάσουν τα φαρμακεία, ώστε να έχουν να αλλάζουν ανά εβδομάδα, μην πάθουν και καμία μόλυνση και πέσουν στην ανάγκη κανενός αγανακτισμένου γιατρού και μετά δεν τους σώζει τίποτα. Παρακολουθούσα λοιπόν με τις οθόνες στο mute και αισθανόμουν πολύ άβολα που ήμουν μέρος αυτής της κατάντιας και δεν μπορούσα να κάνω και τίποτα, ώσπου επιτέλους ήρθαν οι εκλογές και βγήκα από τη γυάλα ευτυχής και αποφασισμένος να ασκήσω το δημοκρατικό μου δικαίωμα και να αλλάξω την κατάσταση που επικρατούσε με την δύναμη της μοναδικής και αδιαπραγμάτευτης ψήφου μου που με  σθένος και παρρησία έκλεισα στο φακελάκι που τώρα πια κολλάει όπως η σερβιέτα στο μακό εσώρουχο κάθε αδιάθετης εν ενεργεία θηλυκής ύπαρξης του είδους μας.  Μαζεύτηκα και με φίλους να δω τα αποτελέσματα και εκεί που ήμουν έτοιμος να πανηγυρίσω μια κάποια αλλαγή, νάτα τα  πρώτα εκλογικά τμήματα. Και να η πτώση του δικομματισμού, και να η άνοδος της Αριστεράς, και να η εξαφάνιση του χέρι-χέρι Γιώργου Λαοκαρατζαφέρη από το τοπίο, και να και η Έλενα Κουντουρά με την καραμέλα στο στόμα να σου τρυπάει τα μηνίγγια με την απαίσια τοποθετημένη στη μύτη φωνή της, και να η αρχή  μιας νέας προεκλογικής περιόδου μήπως και καταφέρουμε και είμαστε πιο συγκεκριμένοι  στον επόμενο εκλογικό γύρο. Που εμείς, ως Έθνος, μόνο το γύρο με πίτα ξέρουμε. Κι αυτό αλλιώς εννοούμενο από τα Τέμπη και πάνω γιατί ποια κρίση να καταψηφίσει ο έχων τα τρακτέρ και τις επιδοτήσεις για μία γη καμένη που έχει πάψει να την εκμεταλλεύεται και σκοτώνει την ώρα του σε τουρνουά τάβλι στην καφετέρια ‘Η Βοσκοπούλα’, κάτω από τον Πλάτανο τον αιωνόβιο και χιλιοκατουρημένο που τώρα πια τον στόλισαν με τα τίβολι των Χριστουγέννων που τα ανάβουν και δεκαπενταύγουστο γιατί κατά τη γνώμη τους έτσι προσθέτουν στάτους στο σημείο; ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΡΑΤΑ!  Και κει ακριβώς ήταν λοιπόν που άρχισε το μυαλό να καταπιέζεται και ξαφνικά όλα έγιναν σαν πουρές. Με πολύ λίγη πατάτα βεβαίως , γιατί τα υλικά ήταν ήδη πολλά και η χωρητικότητα λίγη.  Τι να χωρέσει πια σ’ αυτό το κεφάλι που οι πληροφορίες έρχονταν σωρηδόν και αναιδώς χωρίς ένα κάποιο τακτ από τα μέσα; Όλα, σερβιρισμένα, στο βωμό της τηλεθέασης και της ψηφοθηρίας. Κι εγώ, εκεί, να ανακατεύω και να προσπαθώ ματαίως να αφομοιώσω. Αγράμματοι νεοφασίστες, να χειροδικούν και να χαίρονται. Αναιδείς δεξιές διαφημίσεις στο διαδίκτυο να προσβάλλουν καθημερινώς τους χρήστες και όλοι μαζί να βρίζουν και να βρίζονται σε ένα τοπίο που το μόνο που είχε ανάγκη ήταν λίγο αεράκι ελπίδας να σταθεί κανένας Χριστιανός, ή και όχι, στα πόδια του και να κάνει κανένα νέο βήμα στο καινούργιο. Και να πεθαίνουν και ένας ένας  οι καλλιτέχνες και να λες ‘ Ρε Χάρε, πάρε και κανένα λαμόγιο. Έλεος. Και συ διαπλεκόμενος;’. Και να έχεις και την Έφη Σαρρή να σου δηλώνει την επιθυμία της να κλειστεί σε μοναστήρι και να μειώνονται ακόμη περισσότερο οι πιθανότητες να βρεις ένα μέρος να ησυχάσεις. Και να και η Eurovision, μήπως φάμε καμία πίτσα με την ησυχία μας και πάρουμε και κανένα δωδεκάρι και αναθαρρήσουμε οι ξεπεσμένοι, αλλά που;  Τα μουσικά βρακιά τα ξεπέρασε η Ευρώπη και πια κουλτουροπιάνεται. Εδώ η Αλέκα και άλλαξε μαλλί και σκελετό μήπως και ψηθεί κανένας ψηφοφόρος ότι εκσυγχρονίστηκε ο Περισσός, αλλά ματαίως οι θυσίες και τα κομμωτήρια. Που, ποια θυσία να κάνω εγώ για σένα, αγαπημένε συμπρωτευουσιάνε, που βγαίνεις με πρωθιέρεια  τον Άνθιμο και κράζεις τον χαρούμενο ομοφυλόφιλο που πήρε τους δρόμους να διαδηλώσει την επιλογή του και να ρίξει κι έναν χορό στο τσακίρ κέφι, να κάνει και τις γνωριμίες του και να προσθέσει και τα χρώματα της ίριδας στη βρωμοπόλη σου; Αλλά ευτυχώς που τελικά υπάρχει Θεός. Και εμφανίστηκε σου λέει στα πειράματα με τη μορφή σωματιδίου που έρχεται να με κάνει να ξεχάσω όλα όσα ήξερα ως τώρα και να αναθεωρήσω τα πάντα και να ξανασκεφτώ  τελικά ποιος είμαι και ποια η σχέση μου με όλα τα παραπάνω και το σύμπαν γενικότερα. Και μες στη ζέστη να μπορώ να πω, σας γράφω στ’ αρχίδια μου και να  πάω σε ένα μπιτσόμπαρο να πιω κάνα κοκτέηλ να το δροσίσω το μποζόνιο μου που τόσα χρόνια το είχα στην αφάνεια. Άει σιχτήρ πια, τραγικέ μου μικρόκοσμε!

Ο κήπος της Χεσθημανής

Οι μοναδικές  στιγμές ελευθερίας στη ζωή ενός ανθρώπου είναι οι καθιστές στιγμές της κένωσης. Στιγμές υπέροχα βρωμερές και ανακουφιστικές, πολλές φορές καλύτερες  και από ένα δίωρο σεξ, που έτσι κι αλλιώς πάντα περικλείει και την πιθανότητα μιας αποτυχίας. Στιγμές αυτοκρατορικές, στον προσωπικό  σου πορσελάνινο θρόνο, όπου κυρίαρχος των πιο κρυφών σου αισθήσεων, συναντάς το ανώτερο  και επανέρχεσαι ήσυχος και δημιουργικός, απαλλαγμένος από κάθε λογής  κακή ενέργεια σε κατοικούσε ως τότε. Πρόκειται για τα προσωπικά σου Ελευσίνια Μυστήρια όπου η πορεία και το αποτέλεσμα, σου ανήκουν ολοκληρωτικά και όπου η ανιδιοτέλεια αποθεώνεται στο ύψιστο.  Μόνο εσύ με σένα και ενδιάμεσος ο πόνος. Το μόνο δημιουργικό συναίσθημα στη φύση. Και που όσο μεγαλύτερος ο πόνος, τόσο μεγαλύτερη η ευγνωμοσύνη του μετά σου.  Η καθημερινή μας προσωπική άνοιξη  όπου μέσα σε λίγα λεπτά κάτι πεθαίνει και κάτι γεννιέται απ’ την αρχή, αφήνοντας πίσω μόνο ζωή και εμπειρία.  Κι όλα αυτά τόσο παρεξηγημένα από την μικροαστική  μας αντίληψη περί ευγένειας και καλών τρόπων συμπεριφοράς, σε βαθμό κακουργήματος, αφού  ούτε το όνομά τους δεν μπορούμε να προφέρουμε. Κι είναι τόσο άδικο να μην μπορείς να πας για χέσιμο με την ίδια χαρά που πας σε ένα σκυλάδικο για παράδειγμα, όπου, και εκεί ακόμη, για να αισθανθείς ελεύθερος πας και το μόνο  τελικά που αντιλαμβάνεσαι είναι ότι σε έχουν όλοι χεσμένο και μόνο αυτοί το χαίρονται. Και ονειρεύεσαι την ώρα και τη στιγμή που θα βρεθείς, στα ιδιαίτερα, μονάχος, χωρίς βρακί στον κώλο να μηδενίζεις πάλι το κοντέρ στην προσμονή του καινούργιου.

Μη μου το σύμπαν τάραττε

Και για να μη σε κουράσω, θα μπω κατευθείαν στο θέμα και θα σε ρωτήσω. Αν εγώ, προσωπικά, επιθυμήσω το κακό του Paulo Coelho και συντονιστώ μ’ αυτή μου την επιθυμία, το σύμπαν θα συνωμοτήσει ώστε να μου την πραγματοποιήσει ή λόγω συγγενικών δικαιωμάτων δεν πιάνει;  Όχι ότι έχω κάτι προσωπικό μαζί του, αλλά όλη αυτή η ενεργειακή παραφιλολογία των  ημερών, έχω την αίσθηση,  ότι μας ωθεί με τον χειρότερο τρόπο, σε έναν πολιτισμό του καναπέ και του κρεβατιού με την επίφαση φιλοσοφικών αναζητήσεων υψηλής αισθητικής και ανατολίτικης ευαισθησίας και με βασικό στόχο την αποχαύνωση του αναγνώστη που αδύναμος και ονειροπαρμένος μετονομάζει τη μαλακία σε διαλογισμό και εξυψώνεται σε στρατόσφαιρες ιδεατές και στείρες.  Και εντάξει, το δικαίωμα του αυνανίζεσθαι είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός. Αλλά, μη μας παίρνεις ρε φιλαράκι στο λαιμό σου και αναζητούμε παντού αστρικές προβολές σαν να πρόκειται να αλλάξει η ζωή μας απλώς με μια γνώση που ούτε στο ταπεραμέντο μας είναι, ούτε στον πολιτισμό μας. Γιατί κι εγώ τους έχω κάνει τους διαλογισμούς μου, τα άνοιξα και τα τσάκρα μου, αλλά το χάρα μου μόνο με κανένα χάδι και κανένα κοψίδι το ικανοποιώ και όπως φαίνεται, κι αυτό θα μου λειφθεί σε λίγο καιρό. Και κει να δεις γλέντια. Που θα ανακαλύψουμε ότι δεν περιεχόμαστε σ’ αυτό το σύμπαν το συμπονετικό που δέχεται παραγγελιές , αλλά στο άλλο, το αδηφάγο. Και μόνοι πια, στο ενεργειακό μας αυγό, δεν θα μπορούμε ούτε σε ένα συνέδριο να πάμε, ούτε μια συνεδρία της προκοπής  να απολαύσουμε μιας και αυτά τα εναλλακτικά δεν τα καλύπτει ούτε και το ΙΚΑ. Γι’ αυτό σου λέω, πάψε να παρακαλάς και κούνα και λιγάκι το δαχτυλάκι σου γιατί σε βλέπω να καταλήγεις σαν την Αθανασία του Αιγάλεω να διαδίδεις τις  διδαχές που κάποτε σε συγκλόνισαν και δικαίως ακολούθησες πιστά,  γιατί πάνω απ’ όλα είσαι και καλός άνθρωπος.

The Esthete family #2

made in Greece

Ελληνίδα, Έλληνα,
             πολύ μου τα έχετε σπάσει τα νεύρα με την όλη μετριοπάθειά σας σχετικά με τα θέματα της οικονομίας και της πορείας της μαγευτικής μας Ελλάδας, αλλά τι να κάνω που σας αγαπώ;  Ναι. Σας αγαπώ. Ως νέα ντεκαπαρισμένη Μαρία Αλιφέρη, σας αγαπώ και το δηλώνω ευθαρσώς παρόλη την απαράδεκτη αναισθησία που σας δέρνει. Γιατί μη μου πεις πως σε ψεκάζουν και γι’ αυτό νταγκλάρεις και έρχεσαι στην αποχαύνωση.  Λυπάμαι, αλλά δεν θα σε πιστέψω.  Απλώς, όσο έχεις ακόμη οικονομίες και μπορείς και παίρνεις τσιγαράκια και πηγαίνεις στα μπουζούκια, διατηρείς το αναφαίρετο δικαίωμα της γουρουνιάς.  Και καλά κάνεις δηλαδή. Ποιος είμαι εγώ που θα σου υποδείξω τη στάση ζωής σου;  Αλλά, μωρή γουρούνα, κάθεσαι που κάθεσαι άπραγη στο σπίτι, βλέποντας  όλες αυτές τις απαράδεκτες τηλεοπτικές εκπομπές του life style και της προσαρμοσμένης κυτταρίτιδας, κάνε και μια σωστή παράλληλη πράξη.  Συντονίσου λίγο με το  συμφέρον σου.  Θες να ξυρίσεις το μουνί σου;  Πάρε bic. Αφού την έχεις την ελληνική τη φίρμα σου, εμπιστέψου την. Μη φας πατατάκια Τσακίρης, τώρα που αγοράστηκε από την Coca Cola, φάε μπισκοτάκια Παπαδοπούλου που παραμένουν ελληνικά και πρόσθεσαν και τα πολύσπορα χαρμάνια και την ανταγωνίζονται τη γερμανική τη συνταγή με μεγάλη επιτυχία.  Με λίγα λόγια, έλα στα συγκαλά σου και υποστήριξε λιγάκι ότι μας απόμεινε, πριν πουληθεί κι αυτό μέσα σε μία νύχτα και ψάχνουμε και τα αυγά και τα πασχάλια,  που κι ο Μιμίκος, αν συνεχίσεις έτσι, θα τα δανειστεί τα ρούχα της Μαίρης και θα το πουλήσει το κορμί του στα Μέγαρα κάπου στην Εθνική Αθηνών Μεγάρων, τιμή και δόξα στα ξεπουλημένα κοτόπουλα που δεν τα εμπιστεύτηκαν ποτέ οι συμπατριώτες τους.  Κι αν περνάει κι απ’ το χέρι σου γλυκέ μου, πάσης Ελλάδος, γείτονα, μία μόνο επιθυμία θα είχα σχετικά με όλους αυτούς που μας έφτασαν σ’ αυτό  το σημείο να μιλάμε για όλα αυτά τα δυσοίωνα.  Να ταφούν μπρούμυτα.