Ταχογράφος

Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

Ο κήπος της Χεσθημανής


Οι μοναδικές  στιγμές ελευθερίας στη ζωή ενός ανθρώπου είναι οι καθιστές στιγμές της κένωσης. Στιγμές υπέροχα βρωμερές και ανακουφιστικές, πολλές φορές καλύτερες  και από ένα δίωρο σεξ, που έτσι κι αλλιώς πάντα περικλείει και την πιθανότητα μιας αποτυχίας. Στιγμές αυτοκρατορικές, στον προσωπικό  σου πορσελάνινο θρόνο, όπου κυρίαρχος των πιο κρυφών σου αισθήσεων, συναντάς το ανώτερο  και επανέρχεσαι ήσυχος και δημιουργικός, απαλλαγμένος από κάθε λογής  κακή ενέργεια σε κατοικούσε ως τότε. Πρόκειται για τα προσωπικά σου Ελευσίνια Μυστήρια όπου η πορεία και το αποτέλεσμα, σου ανήκουν ολοκληρωτικά και όπου η ανιδιοτέλεια αποθεώνεται στο ύψιστο.  Μόνο εσύ με σένα και ενδιάμεσος ο πόνος. Το μόνο δημιουργικό συναίσθημα στη φύση. Και που όσο μεγαλύτερος ο πόνος, τόσο μεγαλύτερη η ευγνωμοσύνη του μετά σου.  Η καθημερινή μας προσωπική άνοιξη  όπου μέσα σε λίγα λεπτά κάτι πεθαίνει και κάτι γεννιέται απ’ την αρχή, αφήνοντας πίσω μόνο ζωή και εμπειρία.  Κι όλα αυτά τόσο παρεξηγημένα από την μικροαστική  μας αντίληψη περί ευγένειας και καλών τρόπων συμπεριφοράς, σε βαθμό κακουργήματος, αφού  ούτε το όνομά τους δεν μπορούμε να προφέρουμε. Κι είναι τόσο άδικο να μην μπορείς να πας για χέσιμο με την ίδια χαρά που πας σε ένα σκυλάδικο για παράδειγμα, όπου, και εκεί ακόμη, για να αισθανθείς ελεύθερος πας και το μόνο  τελικά που αντιλαμβάνεσαι είναι ότι σε έχουν όλοι χεσμένο και μόνο αυτοί το χαίρονται. Και ονειρεύεσαι την ώρα και τη στιγμή που θα βρεθείς, στα ιδιαίτερα, μονάχος, χωρίς βρακί στον κώλο να μηδενίζεις πάλι το κοντέρ στην προσμονή του καινούργιου.