Οι διακοπές μου φέτος ήταν ένα όνειρο. Ήμουν για είκοσι μέρες πάνω σ’ ένα φτερωτό άλογο και προσγειωνόμουν μια εδώ και μια εκεί, χωρίς ενδοιασμούς και αναστολές. Ένα μικρό λευκό άλογο με δυο διάφανα φτερά, μεμβράνες της νιότης μου, που ξαναγύρισε, δώρο στην πιθανότητα. Γιατί στις διακοπές, όλα είναι πιθανά. Κι έτσι, οι δρόμοι έπαψαν να έχουν νόημα για μένα και τα χωριά, μικρές μακέτες ενός παλιού αισθήματος που κρατιόταν από τα βράχια, μες στα δέντρα, γύρω από την πλατεία με τον πλάτανο. Κι οι θάλασσες, διάφανο κορμί να κερνάει δροσιά και αλάτι τα περήφανα βράχια του στέρεου τοπίου. Και στην αγκαλιά μου ένα μωρό, να ανακαλύπτει την ομορφιά και να μην το αντέχει αλλά να συνεχίζει. Και το άλογο να προχωρά πέρα απ’ το παράλογο και να με φτάνει στο λογικό του ανεπανάληπτου και να με καθαρίζει απ’ όλα αυτά που ο χειμώνας συσσώρευσε στο νου και την καρδιά και να φωτίζεται και η πιο κρυφή χαρά της ζωής από το άσπρο γάλα των μικρών σύννεφων του βοριά που χόρευαν δίπλα μου τον καλοκαιρινό τους χορό, στροβιλίζοντας το σώμα τους στο άπειρο. Και μια γιαγιά στο πλάι του δρόμου να πουλάει πορτοκάλια και δυο βρώμικα κατσίκια να τρώνε ότι χλωρό απόμεινε από τη ζέστη του καλοκαιριού και δυο καστανά μάτια να χαμηλώνουν στο μεγαλείο και να βουτάνε στα νερά, απόφαση μιας ζωής που δεν θα αφυδατωθεί ποτέ γιατί από τη φύση της ξέρει ποιο είναι το σωστό. Και την ώρα του αποχαιρετισμού, το άλογο έκλαψε και μου χάρισε τα φτερά και ένα πήλινο φλιτζάνι φτιαγμένο από το χώμα του τόπου που με φιλοξένησε. Και εγώ γεμάτος και πανευτυχής, πεζός στο δρόμο της επιστροφής να χαμογελάω και να ξέρω το γιατί. Γιατί έτσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου