Με το μέτρο του Μάνου

Παρακολουθώντας την σύγχρονη ελληνική μουσική , με μεγάλη  λύπη θα μπορούσαμε να πούμε ότι κανείς παρατηρεί  μια γενική ροπή στο ανοργασμικό και το άτεχνο. Πλην ελαχίστων σημαντικών σταθερών, τα τελευταία τριάντα χρόνια, η φθίνουσα πορεία της αγγίζει όλο και περισσότερο τα όρια της καρικατούρας του εαυτού της. Αγχωμένοι καλλιτέχνες να προσπαθούν να αναβιώσουν ένα αίσθημα νεκρό, ανήμποροι να παρακολουθήσουν τις νέες ποιότητες της καθημερινότητας όπως αυτές διαμορφώνονται στους νέους ρυθμούς της κοινωνίας. Αυνάνες τραγουδιστές του σουξέ να κυνηγάνε μια νεολαία παρατημένη και ξεχασμένη από αυτούς τους ίδιους, εδώ και χρόνια. Εταιρείες παραγωγής,, φαντάσματα του παρελθόντος, να προσπαθούν να εξαργυρώσουν την παλιά τους αίγλη κατασκευάζοντας ρεπλίκες του παλιού, δήθεν ποιοτικοί εκπρόσωποι μιας νέας γλώσσας, τελικώς αντιαισθητικής και φυσικά καθόλου ελληνικής. Κι όλα αυτά, σ’ αυτή την ίδια γειτονιά που είναι για όλους μας ένα κλουβί, όπως πολύ εύστοχα σηματοδοτούσε ο Μάνος Χατζιδάκις στη δεκαετία του ’60. Τότε που, πραγματικά, παρά τα προβλήματα μιας πληγωμένης από τον πόλεμο κοινωνίας που φλέρταρε ερήμην της με τους συνταγματάρχες, ο Χατζιδάκις με την παρουσία του και μόνο, όριζε το μέτρο των πραγμάτων και δημιουργούσε τις κατευθυντήριες προς μια  ουσιαστική παρουσία όχι μόνο της μουσικής αλλά και του τραγουδιού  ‘’που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι  που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθείσες συνήθειές μας’’.  Στην ίδια γειτονιά όπου το φως του Τσαρούχη και το γαλάζιο του Ελύτη εξακολουθούν να συνυπάρχουν και να καταγράφονται ως φτηνό φόντο στη ζωντανή σύνδεση κάποιου τηλεοπτικού προγράμματος ή κάποιας δήθεν εξεζητημένης ταινίας περασμένα από το color correction κάποιου φτηνού τεχνοκράτη. Σημάδια των καιρών που η τέχνη δυστυχώς αντιγράφει τη ζωή και παρακολουθεί τη μιζέρια της και που ίσως κάπου σε μια γωνιά ανασυγκροτείται για να επιτεθεί, παρακολουθώντας και μαθαίνοντας τη νέα γλώσσα που τόσο βίαια την αλλοίωσε και την ανάγκασε να βάλει εκπτώσεις διαρκείας.

ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΣΗ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!

Άκου να δεις, φίλε μου. Εδώ και μέρες σκεφτόμουν ότι ίσως θα έπρεπε να είμαι λίγο συγκρατημένος με αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας. Οκ, τα κάναμε σκατά και με κάποιο τρόπο πρέπει να τα διορθώσουμε. Γενικά, είμαι υπομονετικός άνθρωπος και μπορώ  και συγκρατούμαι. Σκεφτόμουν όλα αυτά που πιθανόν έχουν περάσει και από το δικό σου μυαλό. Ότι δηλαδή, έχουμε την τιμή να βιώνουμε την μαύρη σελίδα της ιστορίας της χώρας μας από αρχαιοτάτων χρόνων, ότι βαδίζουμε στο γκρεμό και διάφορα άλλα τέτοιου είδους δυσοίωνα, άλλα πάντα διατηρώντας την ψυχραιμία μου και μια ελπίδα ζωντανή με τα χίλια ζόρια που μπορεί μέρα με τη μέρα να πεθαίνει, αλλά διατηρεί έτσι κι αλλιώς το δικαίωμα να μας θάψει όλους.  Όμως, φτάνει κάποια στιγμή και η ώρα που το σύστημα κρασάρει. Ο εγκέφαλος καίγεται και ο έλεγχος χάνεται. Δεν συγκρατούνται τα νεύρα. Πιέζουν από μέσα προς τα έξω και οι πράξεις κρίνονται εκτός ορίων και αιρετικές. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο είναι που λες ‘’χέστηκα’’!  Δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Δε με νοιάζει. Πώς το λένε; Όπως και να το λένε, η πρότασή μου είναι μία. Δημόσια διαπόμπευση.  Μην τύχει πολιτικός στο δρόμο μου. Λάθος του. Και δεν χρειάζονται πολλά πολλά. Ένα ΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ  και μια στοχευμένη απόχρεμψη είναι αρκετά. Κι είναι και μία κίνηση που δεν χρειάζεται και παρέα, τώρα που οι συναθροίσεις απαγορεύτηκαν. Κι όχι γιαούρτια και ντομάτες. Κοστίζουν. Άει στο διάολο γελοίοι!!!! Που μαύρη η ώρα και η στιγμή που σας έφερε στο δρόμο μου. Δημόσια διαπόμπευση, να μην τολμάτε να κυκλοφορείτε πέραν της Βουλής και του σιχαμένου σπιτιού σας. Ζήτω το έθνος, ζήτω ο Matisse. Άσχετο αλλά έτσι κι αλλιώς τον προτιμώ. Φτου!

Η ελληνική περιφέρεια είναι εδώ!

Αποθεώθηκε και φέτος η ελληνική περιφέρεια. Όλο το καλοκαίρι, βρισκόταν μπροστά μου, καλυμμένη ή όχι, πάντα στητή και αγέρωχη, σημείο αναφοράς όλων των ελλήνων παραθεριστών. Απενοχοποιημένη  από τις παλιές απόψεις περί αισθητικής, παρέλαυνε με θράσος και υπερηφάνεια, εκτοπίζοντας όλες τις επίδοξες ανταγωνίστριες της διεθνούς αγοράς.  Ταλαιπωρημένη μέσα σε στενά τζιν, αεράτη μέσα σε φαρδιές φούστες, εκτεθειμένη στην ακτινοβολία πίσω από ένα μαγιό τριών τετάρτων ή και ολόγυμνη πάνω στην άμμο την καυτή, αποθέωνε την ύπαρξή της προκαλώντας δέος σε όλες τις Φιλιππινέζες  νταντάδες των πλουσίων παραθεριστών του καλοκαιριού. Αναιδώς τοποθετημένη σε μαυρισμένα κορμιά και καλοθρεμμένους μηρούς να διεκδικεί  μια θέση στο πάνθεον των διακοπών μας και να το καταφέρνει αβίαστα.  Γιατί, αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας. Και γιατί, η μεσογειακή διατροφή, τελικά, τρέφει κώλο. Και μαγκιά μας! Και όσο και να αισθανόμαστε άσχημα, θα τη βολτάρουμε την περιφέρειά μας και ας μας κοιτάνε οι Βόρειες σαν εξωγήινους. Ίσως κι αυτές, έτσι να ήταν προγραμματισμένες να γίνουν και από το κρύο να μάζεψαν. Δεν βαριέσαι… Κωλοκατάσταση!