Άκου να δεις, φίλε μου. Εδώ και μέρες σκεφτόμουν ότι ίσως θα έπρεπε να είμαι λίγο συγκρατημένος με αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας. Οκ, τα κάναμε σκατά και με κάποιο τρόπο πρέπει να τα διορθώσουμε. Γενικά, είμαι υπομονετικός άνθρωπος και μπορώ και συγκρατούμαι. Σκεφτόμουν όλα αυτά που πιθανόν έχουν περάσει και από το δικό σου μυαλό. Ότι δηλαδή, έχουμε την τιμή να βιώνουμε την μαύρη σελίδα της ιστορίας της χώρας μας από αρχαιοτάτων χρόνων, ότι βαδίζουμε στο γκρεμό και διάφορα άλλα τέτοιου είδους δυσοίωνα, άλλα πάντα διατηρώντας την ψυχραιμία μου και μια ελπίδα ζωντανή με τα χίλια ζόρια που μπορεί μέρα με τη μέρα να πεθαίνει, αλλά διατηρεί έτσι κι αλλιώς το δικαίωμα να μας θάψει όλους. Όμως, φτάνει κάποια στιγμή και η ώρα που το σύστημα κρασάρει. Ο εγκέφαλος καίγεται και ο έλεγχος χάνεται. Δεν συγκρατούνται τα νεύρα. Πιέζουν από μέσα προς τα έξω και οι πράξεις κρίνονται εκτός ορίων και αιρετικές. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο είναι που λες ‘’χέστηκα’’! Δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Δε με νοιάζει. Πώς το λένε; Όπως και να το λένε, η πρότασή μου είναι μία. Δημόσια διαπόμπευση. Μην τύχει πολιτικός στο δρόμο μου. Λάθος του. Και δεν χρειάζονται πολλά πολλά. Ένα ΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ και μια στοχευμένη απόχρεμψη είναι αρκετά. Κι είναι και μία κίνηση που δεν χρειάζεται και παρέα, τώρα που οι συναθροίσεις απαγορεύτηκαν. Κι όχι γιαούρτια και ντομάτες. Κοστίζουν. Άει στο διάολο γελοίοι!!!! Που μαύρη η ώρα και η στιγμή που σας έφερε στο δρόμο μου. Δημόσια διαπόμπευση, να μην τολμάτε να κυκλοφορείτε πέραν της Βουλής και του σιχαμένου σπιτιού σας. Ζήτω το έθνος, ζήτω ο Matisse. Άσχετο αλλά έτσι κι αλλιώς τον προτιμώ. Φτου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου