Digitalicious

Έχω ξυπνήσει με τα νεύρα μου στο κόκκινο. Δεν με φτάνει η μοναξιά μου, δε με φτάνουν τα χρέη μου στο δημόσιο και σε κάτι συμπεθέρες, έχω και την τηλεόραση βουβή,  να παίζει την αστροφεγγιά στο repeat με τον φυματικό Καφετζόπουλο να κάνει camping σε πευκώνα του Χαϊδαρίου, προσφέροντας στις κυψελίδες του τζούρες οξυγόνου, επιμηκύνοντας και τη ζωή του και τα επεισόδια του σήριαλ, αργά και βασανιστικά, χωρίς να ενδιαφέρεται καθόλου για τον άτυχο τηλεθεατή που ξαφνικά βιώνει ημέρες χούντας απλά και μόνο επειδή δεν αποκωδικοποιήθηκε έγκαιρα. Ένα κουτί υπόθεση σού λέει. Που ποιο κουτί και ποια υπόθεση; Που, η μόνη υπόθεση που έχω να κάνω είναι ότι πάμε για επιστράτευση, βλέποντας τις τεράστιες ουρές έξω από τα καταστήματα ηλεκτρολογικών ειδών, όπως τότε που χάριν του Σισμίκ γεμίσανε τα ντουλάπια γάλα εβαπορέ και ζάχαρες, λες και στον πόλεμο η βασική έλλειψη του Έλληνα θα ήταν ασφαλώς η σαντιγύ στον καπουτσίνο του. Και καλά, εμένα δε με σκέφτηκε κανείς. Τη γιαγιά με την πίεση που δεν βγαίνει από το σπίτι λόγω καύσωνα και δεν μιλιέται και με κανέναν από το σόι λόγω κληρονομικών θεμάτων, τη σκέφτηκε κανείς;  Πώς θα αποκωδικοποιηθεί η άμοιρη; Που, μέχρι να έρθει να το ψηφιοποιήσει το σήμα της, θα έχει χάσει όλη την πορεία της τουρκάλας ορφανής στο καθημερινό του ιδιωτικού, και άντε να το ξαναπιάσει το νήμα από κει που το άφησε, στις 19 του Ιουλίου που θα χαραχτεί στη μνήμη της ως η μαύρη επέτειος του mpeg4 με σήμα το σιχαμένο καρτούν της digea με την πιο εκνευριστική φωνή που έχει περάσει ποτέ από δέκτη τηλεόρασης.  Και μη νομίζεις ότι με έπιασε καμία κρίση αλτρουισμού, καλοκαιριάτικα. Όχι. Τον εαυτούλη μου κοιτάζω. Γιατί, δεν φτάνει που  αποκωδικοποίησες το είναι μου και έφτασες και στα πιο απόκρυφα του γενετικού μου κώδικα, θέλεις να αποκωδικοποιήσω και το σήμα μου. Ε, άσε μου και κάτι κωδικοποιημένο να αισθάνομαι μια κάποια μοναδικότητα, ο άνθρωπος. Που μόνο άνθρωπο δε με λες, τελευταία. Και τώρα ειδικά με τα τόσα χιόνια στα άδεια τα κανάλια μου, θα επιστρέψω στον συγχωρεμένο και θα θυμηθώ το ‘γιατί εγώ δεν ήμουν άνθρωπος, γιατί εγώ ήμουν χιονάνθρωπος’, Θεος σχωρέσ’ τον. Και θα έρθω και θα την κλείσω μια για πάντα, τη ρημάδα, και θα συντονιστώ στο youtube να δω και καμιά κηδεία να προκαλέσω καμιά συγκίνηση μήπως και ξεσπάσω λιγάκι γιατί είναι και που με ψεκάζεις και μένω και αδιάφορος γαμώ τις ορμόνες μου, γαμώ.