Ταχογράφος

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Αναμονές

Εμένα, οι αναμονές δε με τρομάζουν. Μπορώ να περιμένω για μέρες, για μήνες, για χρόνια, αρκεί να ξέρω πως αξίζει τον κόπο.  Μπορώ να περιμένω για τα πάντα. Για μια ευκαιρία, για έναν έρωτα, μια χαρά, μία συνάντηση, μια σύμπτωση, μια λύπη. Να στέκομαι άναυδος μπροστά στην πυκνή απόσταση και να τη μετράω με τις αντοχές μου σαν ίσος προς ίσο. Να την αφουγκράζομαι σιωπηλά και ήσυχα και να εκτιμώ το κάθε της λεπτό σαν ένα χρόνο ανάλογο του αποτελέσματος.  Οι αναμονές στη ζωή μου είναι πιο ακριβές από το προσδοκώμενο ίσως γιατί αυτές ακριβώς είναι που καθορίζουν και την αξία του. Ποια η αξία μιας χαράς αν δεν την έχεις ονειρευτεί και δεν έχεις παρακαλέσει γι’ αυτή; Και ποια η αξία του χωρισμού  όταν δεν έχεις τη χαρά να σου επιβεβαιώνει τις αγωνίες μιας αγάπης; Ασύνδετα συναισθήματα μια αλυσίδας αμείλικτης και υποτακτικής των νόμων της ύπαρξης. Όμως είναι απλό. Κλαίω γιατί μπόρεσα και γέλασα και γελάω γιατί πριν λίγο έκλαψα.  Αναμένω θα πει ελπίζω και ελπίζω θα πει ζω. Και πάντα η ελπίδα μου είναι να μπορώ να ελπίζω και άρα να ζω. Φιλοσοφικές αηδίες! Ίσως τελικά να μη μου αρέσει να αναμένω.  Αλλά τι σημασία έχει; Σημασία έχει μόνο το ταξίδι. Και οι αποσκευές μου πληρώνουν ήδη υπέρβαρο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου