Πάντα πίστευα ότι οι αναμνήσεις είναι άχρηστες. Πίστευα ότι αναφέρονται στα φαντάσματα του παρελθόντος μας και ότι μας κρατάνε πίσω, δίπλα τους, απλά για να συνεχίζουν να έχουν την επίφαση της ισχύος τους, ξεκλέβοντας απλώς λίγες στιγμές από το παρόν μας χωρίς νόημα. Αμφισβητούσα τα συναισθήματα που μπορεί να προκαλούν, τονίζοντας πάντα την άποψη ότι πρόκειται για συναισθήματα ξαναζεσταμένα σ’ ένα τσουκάλι ακατάλληλο για τη φύλαξη νωπών γέλιων και δακρύων. Εξοργιζόμουν με τους ανθρώπους που πάντα είχαν να θυμούνται κάτι από το μακρινό παρελθόν τους και να κινούνται βάσει αυτού σε ένα παρόν διαφορετικό και επανατοποθετούμενο. Είχα πάντα στο μυαλό μου το τώρα και περιφρονούσα επιδεικτικά το τότε. Ξεχώριζα με μαεστρία τη μνήμη από την ανάμνηση και έκρυβα καλά φυλαγμένα τα αναμνηστικά της ζωής μου σε περίτεχνα κουτιά από χαρτί και μέταλλο στα πιο ψηλά σημεία της βιβλιοθήκης μου. Κι όλα αυτά, μέχρι τη στιγμή που η πηχτή ζέστη του καλοκαιριού, τυλιγμένη με τα αρώματα της πόλης ξετύλιξε το περιτύλιγμα και άρχισαν να σκορπάνε, δεξιά και αριστερά, γνωστές φιγούρες, χρώματα, γεύσεις, καταστάσεις και το μυαλό άρχισε να παραδίνεται σ’ αυτό το περίεργο χαμάμ του χρόνου και να αφήνεται στις αισθήσεις οι οποίες χοροπηδούσαν σ’ ένα πάρτι γενεθλίων γιορτάζοντας και τα τριάντα τόσα χρόνια μιας ύπαρξης που από τα τέσσερα, σηκώθηκε στα δύο και αυτή τη στιγμή της μάθαιναν πως θα μπορούσε ακόμη και να πετάξει, αν το ήθελε. Και καμία προσπάθεια αντίστασης. Ήταν όλα δικά μου και ήταν εκεί. Ο χορός των νιάτων μου σε μια ανασυγκρότηση αισθήματος νέου που περιείχε τα πάντα. Χτισμένα μες στα χρόνια με της σιγουριάς τα υλικά και της αθωότητας τα πνεύματα να φωτίζουν το οικοδόμημα μιας ζωής μοναδικού ρυθμού και πρωτότυπης σύλληψης αρμονικά συντονισμένο με την προσωπικότητα του παρατηρητή. Κι εγώ, στον πιο ψηλό πυργίσκο, χτίζοντας τα νέα πατώματα, να κοιτώ τις βάσεις και να αναπολώ κάθε χτύπο και κάθε νέο πετραδάκι που έβαζα, τότε, τις μέρες που δεν υπολόγιζα καθόλου στην ανάπτυξη. Και όλο αυτό να με συγκινεί πραγματικά και να με δυναμώνει για τα επόμενα γνωρίζοντας καλά πως τα υπόγεια, κάποτε ήταν οροφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου