Ταχογράφος

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

Όταν έκλαψε η Μπήλιω

Αχ, Μπήλιω μου, Μπήλιω μου! Ποιος να  το ‘ξερε να σε ειδοποιήσει να είσαι προετοιμασμένη. Ήρθαν οι ανάδρομοι πλανήτες και έκατσαν πάνω απ’ το κεφάλι σου και το έκαναν το θαύμα τους. Και εμείς  ακόμη,  που σε κοροϊδέψαμε, που περιμέναμε πως και πως την ανακρίβειά σου, που ζούσαμε για το σαρδάμ και το κόμπιασμά σου, ακόμη κι εμείς παγώσαμε μπροστά στην αλήθεια σου. Γιατί όπως και να το κάνουμε, μόνη σου ήσουν, μόνη και πιστή στις τέχνες και τον πολιτισμό αυτού του τόπου. Η μελαχρινή ευχάριστη των απογευμάτων μας με το πειραγμένο σίγμα σου και την χρόνο με το χρόνο όλο και πιο φανταχτερή ελιά πάνω από το στόμα σου, γέφυρα πολιτισμού από το ποπ στο κλασικό και τούμπαλιν. Και το τηλεοπτικό κοινό χωρίς ενημέρωση πια, παγωμένο μπροστά στους άδειους δέκτες να περιμένει μήπως κι αλλάξει κάτι και ξαναβγείς να το καλησπερίσεις με ζωντανή μουσική, συγγραφείς και φωτογράφους, ορφανοί όλοι τους πια,  χωρίς καμία πρόσβαση στην τηλεοπτική πραγματικότητα της μαγειρικής και του σκυλάδικου. Άνθρωποι αποσβολωμένοι μπροστά στο βουρκωμένο σου αντίο, που παραφράζοντας τον Καβάφη σκέφτονται ''και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς τη Μπήλιω…. ήσαν μια κάποιο λύσις''.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου