ΑΝΑΣΧΙΣΜΑΤΙΣΜΟΣ

Ε, λοιπόν, κουράστηκα! Εδώ ο κόσμος χάνεται και στη Βουλή κουρεύονται. Είναι δυνατόν; Κύριε πρωθυπουργέ μου, όταν καίγεται ο κώλος σου ψάχνεις τρόπο να τον σβήσεις. Κι αν όχι,  προσπαθείς να κατευνάσεις τον πόνο γιατί όσο να ‘ναι πρόκειται και για σημείο ευαίσθητο. Απολήξεις νεύρων, υπεραιμάτωση, χλωρίδα… προς Θεού. Δείξε μια ευαισθησία στα πράγματα. Άνθρωποι είμαστε κι εμείς. Περιμένουμε από σένα το κατιτίς μας. Κι εσύ, αναίσθητα και απροκάλυπτα μας ανακοίνωσες ανασχηματισμό. Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς, για να πούμε και την παροιμία μας. Κι εντάξει, έπρεπε να βρεις έναν τρόπο να το βουλώσουν. Σε καταλαβαίνω. Αλλά εμένα, τον απλό, τον άμοιρο, τον  χωρίς ελπίδα, ποιος με καταλαβαίνει άραγε; Εδώ Πολίτης. Μ’ ακούει κανείς; Βγάλτε την ηχομόνωση από το παλάτι και στήστε λίγο αυτί. Σας φωνάζω. Δώστε την προσοχή σας παρακαλώ. Μην σέρνετε αυτή τη χώρα κι άλλο στο αμμοχάλικο. Οι πόνοι είναι πια αφόρητοι. Και το χειρότερο, αρχίζει και αναισθητοποιείται η περιοχή και ο πόνος δεν ενοχλεί και το κορμί γίνεται σκληρό και η ψυχή μαυρίζει και τα ένστικτα αμολιούνται χωρίς κανένας πολιτισμός να μπορεί να τα συγκρατήσει και οι πράξεις των ανθρώπων θα κριθούν απάνθρωπες από τα αποστειρωμένα όργανα της οργανωμένης πολιτείας σας που τεχνοκρατικά ρυθμίζει ένα μέλλον μάλλον ληγμένο σαν τα χάπια που παίρνουν οι χιλιάδες καταθλιπτικοί σας οπαδοί. Και το σχίσμα στο κόμμα σας να βρείτε άλλον τρόπο να το επουλώσετε. Τώρα προέχουν άλλα πράγματα. Τόσος σταρχιδισμός ;  Δεν σας το ‘χα . Και για να τελειώνουμε με αυτό το θέμα. Δεν ψηνόμαστε με τίποτα!!!! Είστε κουραστικοί και ντεμοντέ. Καταλάβετέ το. Δεν εκπροσωπείτε κανέναν. Κι αυτό είναι μεγάλη επιτυχία. Τριακόσιοι άνθρωποι χωρίς αντίκρισμα.  Μήπως κοιτούσαμε και την περίπτωση του Guinness. Νομίζω προσφέρει και χρηματικό έπαθλο.

Σοφία ορθή ακούσωμεν;

Που είναι οι παππάδες, οέο… ; Είναι δυνατόν να μην έχουν ακουστεί καθόλου μέσα σ’ όλον αυτό τον πανικό που διαπερνά τη χώρα; Θα μου πεις, γιατί… Γιατί, έτσι! Γιατί, εκεί που δεν τους σπέρνουν ξέρουν να φυτρώνουν. Εδώ, τίποτα. Και δεν εννοώ φυσικά να κατέβουν ωσάν νέοι Παπαφλέσσες στις συγκεντρώσεις, με τα λάβαρα της επανάστασης, που το είδαν κι αυτό τα όμορφα ματάκια μου. Ούτε να βγαίνουν στον άμβωνα, ιεροκήρυκες της σύνεσης και της αντίστασης όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται, διά λόγου Θεού. Προς Θεού. Μιλάω για ουσιαστική παρουσία στα πράγματα με λόγο αιχμηρό και πράξεις τολμηρές. Διάβασα σε ένα blog για την σφραγισμένη περιουσία του Μακαριστού Χριστόδουλου. Πρόκειται για αντικείμενα και μετρητά, αξίας μερικών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ. Και θα μου πείτε, εντάξει, ο άνθρωπος ήταν οικονόμος. Και θα το σεβαστώ. Και θα κράξω, ΜΠΡΑΒΟ! ΑΞΙΟΣ! Αλλά εάν η περιουσία ενός ανθρώπου του Θεού είναι τόσο μεγάλη, η περιουσία του συνόλου του κλήρου και της εκκλησίας φτάνει σε εξοργιστικά υψηλά επίπεδα;  και θα απαντήσω, ναι. Και πάλι θα πω, δεν με νοιάζει. Χέστηκα.  Μέχρι ένα σημείο βέβαια. Γιατί εννοείται ότι δεν με νοιάζει πόσα εκατομμύρια έχουν στις τράπεζες της Ελβετίας, αλλά με νοιάζει που δεν δείχνουν ένα, μικρό έστω, ενδιαφέρον γι’ αυτή την Ορθόδοξη χώρα που καταρρέει και δεν μπορεί να πιαστεί από πουθενά, παρά από το να ανάψει ένα κερί και να προσευχηθεί για το θαύμα, πληρώνοντάς το  2 ευρώ, αποτίμηση κάποιου ψευτοαντιπροσώπου με λιμουζίνα και φιλιππινέζα.

Χορός συναισθημάτων

Όταν γυρίζεις την πλάτη στα συναισθήματά σου, παίρνουν την πρωτοβουλία και εμφανίζονται μόνα τους. Σαν θίασος του δρόμου, στήνουν μπροστά σου τη σκηνή τους και σε παρασύρουν στην πιο γοητευτική παράσταση της ζωής σου. Κάθε φορά και πιο δυνατή. Γιατί χρόνο με το χρόνο, ωριμάζουν και γίνονται καλύτερα. Σαν το παλιό κρασί στο κελάρι ενός σπιτιού, φυλαγμένο για την ειδική την  περίσταση. Κάπως έτσι άνοιξε μπροστά μου το πρωί η αυλαία της παράστασης. Εκεί που δεν το περίμενα, και αυτή είναι και η γοητεία του πράγματος, μια ομάδα καλλιτεχνών, εξειδικευμένων, σε διαφορετικό τομέα ο καθένας, άρχισε να με παρασύρει σε έναν χείμαρρο άνευ προηγουμένου. Δεκάδες κλειδιά να ξεκλειδώνουν τα συρτάρια μου και χιλιάδες φωνές κρυμμένες να ξεπηδούν και να συγκροτούν μια μουσική πανδαισία φτιαγμένη λες από το πιο επιδέξιο μουσικό μυαλό. Κι εγώ εκεί, να παρατηρώ το είναι μου να ξεδιπλώνεται σε μια χορογραφία θερινού τεχνικολόρ σινεμά που μια με ανέβαζε στα ουράνια και μια με έριχνε στα κατάβαθα. Και τα δάκρυα να διαθλούν το πρωινό φως και να κάνουν το θέαμα μαγικό. Και οι στιγμές της παύσης να είναι τόσο δυνατές και γεμάτες, έναρξη του επόμενου θέματος που από ένα σημείο και μετά περίμενα με ανυπομονησία προσπαθώντας να συντονίσω το συνειδητό στο ασυνείδητο και τα δυο μαζί να οργανώσουν ένα φινάλε σχεδόν οργασμικό. Κι έτσι άναυδος και σχεδόν αποκαμωμένος από την ένταση της στιγμής να παρατηρώ την υπόκλιση και φαινομενικά μόνος να συνεχίζω τις δουλειές της μέρας ακούγοντας από κάπου κοντά και μακριά συνάμα, τη μουσική της γιορτής να ντύνει το παρόν με τη σιγουριά των φίλων μου και κάπου ανάμεσα σκόρπιες λέξεις και ένα κλείσιμο ματιού. Εδώ είμαστε. Μη μας ξεχνάς. Και η μέρα μου ντύθηκε με το αδιόρατο χαμόγελο της ευτυχίας.