Όταν γυρίζεις την πλάτη στα συναισθήματά σου, παίρνουν την πρωτοβουλία και εμφανίζονται μόνα τους. Σαν θίασος του δρόμου, στήνουν μπροστά σου τη σκηνή τους και σε παρασύρουν στην πιο γοητευτική παράσταση της ζωής σου. Κάθε φορά και πιο δυνατή. Γιατί χρόνο με το χρόνο, ωριμάζουν και γίνονται καλύτερα. Σαν το παλιό κρασί στο κελάρι ενός σπιτιού, φυλαγμένο για την ειδική την περίσταση. Κάπως έτσι άνοιξε μπροστά μου το πρωί η αυλαία της παράστασης. Εκεί που δεν το περίμενα, και αυτή είναι και η γοητεία του πράγματος, μια ομάδα καλλιτεχνών, εξειδικευμένων, σε διαφορετικό τομέα ο καθένας, άρχισε να με παρασύρει σε έναν χείμαρρο άνευ προηγουμένου. Δεκάδες κλειδιά να ξεκλειδώνουν τα συρτάρια μου και χιλιάδες φωνές κρυμμένες να ξεπηδούν και να συγκροτούν μια μουσική πανδαισία φτιαγμένη λες από το πιο επιδέξιο μουσικό μυαλό. Κι εγώ εκεί, να παρατηρώ το είναι μου να ξεδιπλώνεται σε μια χορογραφία θερινού τεχνικολόρ σινεμά που μια με ανέβαζε στα ουράνια και μια με έριχνε στα κατάβαθα. Και τα δάκρυα να διαθλούν το πρωινό φως και να κάνουν το θέαμα μαγικό. Και οι στιγμές της παύσης να είναι τόσο δυνατές και γεμάτες, έναρξη του επόμενου θέματος που από ένα σημείο και μετά περίμενα με ανυπομονησία προσπαθώντας να συντονίσω το συνειδητό στο ασυνείδητο και τα δυο μαζί να οργανώσουν ένα φινάλε σχεδόν οργασμικό. Κι έτσι άναυδος και σχεδόν αποκαμωμένος από την ένταση της στιγμής να παρατηρώ την υπόκλιση και φαινομενικά μόνος να συνεχίζω τις δουλειές της μέρας ακούγοντας από κάπου κοντά και μακριά συνάμα, τη μουσική της γιορτής να ντύνει το παρόν με τη σιγουριά των φίλων μου και κάπου ανάμεσα σκόρπιες λέξεις και ένα κλείσιμο ματιού. Εδώ είμαστε. Μη μας ξεχνάς. Και η μέρα μου ντύθηκε με το αδιόρατο χαμόγελο της ευτυχίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου