Πάμε Πλατεία;

Επιτέλους μια αληθινή διαδήλωση! Σιγά που δεν θα πήγαινα…  Εδώ και ένα μήνα περίπου υστεριάζομαι και αναρωτιέμαι γιατί κανένας μας δεν αντιδρά στην κατάσταση που επικρατεί γύρω μας. Μήπως τελικά μας ψεκάζουν; Είναι δυνατόν να είμαστε τόσο αναίσθητοι; Που ακριβώς μας έχει χτυπήσει αυτή η περιβόητη κρίση;  Και διάφορες παρόμοιες αναρωτήσεις. Πού είναι οι πολιτικοί ηγέτες; Που είναι οι πνευματικοί άνθρωποι; Και ξαφνικά, ως εκ θαύματος, μια πρόσκληση στο facebook, διαμοιράσεις από παντού και μια διάχυτη επιθυμία για εξωτερίκευση συναισθημάτων σαν να μου έκλεισε το μάτι και να μου έφτιαξε τη διάθεση, χωρίς λόγο, έτσι απλά, σαν ένα βασικό μου ένστικτο να μετακινήθηκε και να αναστατώθηκε γλυκά αναμένοντας με χαρά το αύριο. Και το αύριο ήταν πέραν του αναμενόμενου συγκινητικό. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, όλων των κοινωνικών και οικονομικών στρωμάτων, συγκεντρωμένοι με κοινό στόχο να εκφράσουν το θυμό τους σε ό,τι μας προσβάλει,  μπροστά από το κτίριο-σύμβολο της νεοελληνικής δημοκρατίας σε μία βόλτα διαρκείας. Μικρά παιδιά, παππούδες, δυο κυρίες με κουάφ, ζευγαράκια με φραπέ από το Έβερεστ, μια ψηλή με το σκυλάκι της, όλοι εκφραστές ενός θυμού και μιας κίνησης ανθρώπων που αποφάσισαν να βγουν από το σπίτι με στόχο το Σύνταγμα των Ελλήνων. Πολιτισμένη ατμόσφαιρα ενός λαού που τον πολιτισμό τον είχε στο συρτάρι του καναπέ να μην του πιάνει χώρο και ξαφνικά τον ξέθαψε και τον ξανακούρδισε όπως το  παλιό ρολόι του παππού που ανακαλύπτουμε κρυμμένο σε κάποιο παλιό μπαούλο. Και με έναν μαγικό τρόπο να αισθάνεσαι κοινωνός μιας συνέλευσης ανθρώπων που θέλουν να μιλήσουν και είναι όλοι σαν εσένα. Κι οι σκοτωμένες μοναξιές να μοιάζουν σαν λίπασμα που τρέφει την συντροφικότητα και  σε κάνει ακόμη πιο δυνατό και δημιουργικό, χρήσιμο για το επέκεινα. Και αυτό να σε εκφράζει απόλυτα και να ανανεώνεις συνεχώς το ραντεβού των έξι στην Πλατεία. Βρέξει, χιονίσει!