Όλγα, τρέμει το μουνί μας!

Ναι…;  Έλα Όλγα, τι κάνεις;  Όλα καλά;  Καλά κι εγώ. Εδώ. Τα γνωστά. Όπως τα ξέρεις, τίποτα το ιδιαίτερο. Σπίτι- δουλειά, δουλειά-σπίτι. Εσύ;  Ναι, φυσικά.  Όχι, μη φανταστείς. Καμιά εκατοστή χιλιάδες ήταν. Ναι, πολύς κόσμος. Αλλά μη φανταστείς. Ήσυχα. Όχι, τίποτα το συνταρακτικό. Ακίνητοι. Ναι ακίνητοι. Δεν κουνιόταν φύλλο. Σου λέω,  τίποτα. Μόνο χέρια. Πολλά βέβαια, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο. Κοίτα να δεις… Είχαν και σημαίες και κατσαρολικά και κρουστά και αυτοσχέδια πανό και κάτι φουσκωτά φαναράκια που πέταγαν στον ουρανό και μια ομάδα από ξυλοπόδαρους αλλά τίποτα το τρομερό. Σχεδόν βαρετά. Ναι. Όχι, δεν μαζευτήκαμε νωρίς. Κατά τις τρεις. Ε, τι να κάνεις και στο σπίτι. Όσο να ‘ναι … ναι . Ε, εντάξει. Να φανταστείς ότι το καλύτερο ήταν τη στιγμή που χοροπηδούσαν όλοι συντονισμένα. Ναι σου λέω. Ούτε συνεννοημένοι να ήταν. Συγκλονιστικό!  Έτρεμε το μουνί μας!  Αφού λίγο ακόμη και θα πυρακτωνόταν. Τι; Πλάκα μου κάνεις! Ε, τι να σου λέω τώρα;  Μουνί, καλέ…. Ξεχάστηκες; Καλά, σε κλείνω και τα λέμε αύριο.  Α, και να σου πω… Ψάξτο στο λήμμα ‘αιδοίο’….!!!!!