Retropolis Live

Τελευταία εβδομάδα του Απρίλη και όλα φαίνονται να είναι έτοιμα για τη μεγάλη βραδιά στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογάννης στις 3 Μαίου, όπου η free press Metropolis θα παρουσιάσει το project RETROPOLIS. Μία μοναδική βραδιά όπου εκπρόσωποι της νέας μουσικής σκηνής και νέοι συγγραφείς εμπνέονται από το αστικό τραγούδι του Μεσοπολέμου και παρουσιάζουν, δεδομένων των αναλογιών, τη σχέση ανάμεσα στο τότε και το τώρα, τις ομοιότητες των συμπεριφορών που ξαφνιάζουν αλλά και τις διαχρονικές αξίες και στάσεις ζωής των Αθηναίων απέναντι στα καθημερινά και τα ανθρώπινα…  Νέες εκδοχές γνωστών τραγουδιών της εποχής θα παρουσιαστούν και θα συμπεριληφθούν σε cd που θα κυκλοφορήσει την ημέρα της εκδήλωσης, στο οποίο θα συμμετέχουν οι εξής: Θανάσης Αλευράς, Χάρης Αττώνης, Belleville, Cyanna, Δάρνακες, Empty Frame, Full Tattoo, Κώστας Δαλακούρας με την Κρίνθη Ζήρα, Στάθης Δρογώσης, Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης/Μαρία Παπαγεωργίου, Ελεάννα Ζεγκίνογλου, Σόφη Κωνσταντινίδου, Matisse με την Αγγελική Ζήκα, Τία Μενούτη, Χρήστος Μουστάκας/Δίδυμο, Προκόπης Πολίτης/Βαγγέλης Ασημάκης, Ηρώ Σάϊα, Tareq, Μαριέττα Φαφούτη, Γιώργης Χριστοδούλου.
Το cd με τα τραγούδια συνοδεύεται με μια έντυπη έκδοση με μικρά διηγήματα από νέους συγγραφείς που εμπνέονται από αυτά τα τραγούδια και τις «πειραγμένες» εκδοχές τους.
Στην έκδοση περιλαμβάνονται διηγήματα που έχουν γράψει οι: Δημήτρης Σωτάκης, Βάσια Τζανακάρη, Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Ηλίας Κολοκούρης, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Χρύσα Μπαχά, Γιάννης Πλιώτας, Στέργια Κάββαλου, Ειρήνη Μαργαρίτη, Κωνσταντίνα Τασσοπούλου, Γιώργος Ρομπόλας, Αθως Δημουλάς.
Στο project, ο Γιάννης Καστανάκης και ο Νίκος Ασημάκης ανέλαβαν την ευθύνη της οργάνωσης και επιμέλειας της μουσικής εκδήλωσης και της έκδοσης του cd, ο Άθως Δημουλάς και ο Γιώργος Ρομπόλας την επιμέλεια της έντυπης έκδοσης, ενώ το γενικό συντονισμό «κράτησαν» η Νατάσα Μαστοράκου και ο Βίκτωρας Δήμας. Ξεχωριστή θέση στο όλο project έχει ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος στον οποίο ανήκει η αρχική σύλληψη, αλλά και η επιλογή των τραγουδιών. Την σκηνοθεσία της βραδιάς έχει αναλάβει ο Γιάννης Σκουρλέτης και την παρουσίαση ο Δημήτρης Πασσάς.  Ένα project πολλά υποσχόμενο το οποίο αναμένουμε με μεγάλη χαρά και που ευελπιστούμε να ταράξει λίγο τα καλλιτεχνικά νερά της χώρας και να δημιουργήσει ένα αισιόδοξο ρεύμα δημιουργίας. Καλή επιτυχία σε όλους σας. Πάντα τέτοια! Ραντεβού στην Πειραιώς…

info: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Πειραιώς 206 (ύψος Χαμοστέρνας), Ταύρος
Τηλ.: 210-3418550
Τρίτη 3 Μαΐου
Ώρα έναρξης: 9 μ.μ.
Είσοδος: 15€
Φοιτητικό, Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ), Πολυτέκνων (ΑΣΠΕ), Ευρωπαϊκής Κάρτας Νέων & Κάτοχοι Κάρτας Πολιτισμού, ΑμΕΑ: 10€

Επιτάφιος delivery

Η Μεγάλη Εβδομάδα ενδείκνυται πάντα για μια εκδρομή εκτός πόλης. Κοντά ή μακριά, δεν έχει και τόση σημασία. Αρκεί να φύγεις για λίγο από το άστυ, όσο γίνεται πιο εξοχικά. Μαζί με την Ανάσταση του Κυρίου να ζήσεις και την Ανάσταση της φύσης, με τις μυρωδιές και τα αρώματα. Πάντα το θέλω αυτό. Και πάντα κάπου πάω. Μια κοντά, μια μακριά. Έτσι και φέτος, αποφασίστηκε να πάμε κάπου κοντά. Να πάμε στη Σαλαμίνα. Αφού και σπίτι υπάρχει, ας μην αναλωθούμε σε μεγάλες χιλιομετρικές αποστάσεις.  Η εκδρομή άρχισε τη Μεγάλη Πέμπτη. Το απόγευμα ήμασταν στο σπίτι. Ήθελα να το ζήσω όσο πιο παραδοσιακά γίνεται. Καθαρίσαμε πρώτα την αυλή και τον κήπο, κλαδέψαμε τα περιττά, ρίξαμε νερά να φύγουν τα χώματα και τα ξερά φύλλα, πλατσουρίσαμε ξιπόλητοι στις πλάκες Καρύστου και μετά φτιάξαμε να απολαύσουμε ένα καφεδάκι στην ήρεμη βεράντα. Νεκρή ώρα στο σούρουπο μέχρι τη Σταύρωση και το στολισμό του επιταφίου. Στη Σαλαμίνα, θυμάμαι, πάντα μετά τη Σταύρωση μαζεύονταν όλες οι κυρίες στις ενορίες και τα ξωκλήσια και στόλιζαν τον επιτάφιο με ιδιαίτερο ζήλο. Από πάντα έτρεφαν μέσα τους ένα ιδιαίτερο ψώνιο για το ακριβό και το ωραίο και πάντα είχαν στο νου τους να στολίσουν τον πιο όμορφο και τον πιο ιδιαίτερο Επιτάφιο του νησιού. Άλλες εκτιμούσαν το χωριάτικο στυλ, φέρνοντας από τους κήπους τους τα πιο φρέσκα και περίεργα λουλούδια κι άλλες,  πιο μοντέρνες και επιφανείς,  φρόντιζαν να έχουν παραγγείλει στα ανθοπωλεία σπάνιες ορχιδέες και μεγάλες αγκαλιές γυψοφύλλης  έτσι ώστε η έλευσή τους στο ναό να στεφθεί από βλέμματα θαυμασμού για την εντυπωσιακή προσφορά στο Θείο Δράμα. Και ο στολισμός,  μια ολονύχτια διαδικασία, ως τις πρώτες πρωινές ώρες μεταξύ κατάνυξης και κουτσομπολιού, στοιχεία γοητευτικά που υπερτόνιζαν τον επαρχιακό χαρακτήρα του εθίμου. Κι ήταν όλα αυτά, που αναπολούσα και ήθελα να ξαναζήσω στο νησί. Λαχταρούσα την ώρα της νυχτερινής τσάρκας από την Μητρόπολη στο κάθε ξωκλήσι και τη Σταυροπροσκύνηση ανάμεσα στις μοντέρνες μυροφόρες και τους πάγκους με τα πολύχρωμα ανοιξιάτικα μπουκέτα. Και η ώρα περνούσε και η στιγμή ερχόταν ακόμη πιο κοντά. Τα δώδεκα Ευαγγέλια, η Σταύρωση, κατανυκτικές στιγμές της βραδιάς και η συγκίνηση στο απόγειο λες και το αίσθημα μες στο χρόνο ανανεώνεται σταγόνα τη σταγόνα μέχρι ακριβώς τη στιγμή που ακούγεται ο χτύπος του σφυριού στο ξύλο και ξεχειλίζει στο χώρο από τα μάτια των γηραιότερων όπως ακριβώς στις αποχαιρετιστήριες στιγμές των κοντινών και αγαπημένων μας προσώπων. Και η νύχτα να γίνεται μέρα με τα αυτοκίνητα να γυρίζουν το νησί από εκκλησία σε εκκλησία για το καθιερωμένο ραντεβού της Μεγάλης Πέμπτης. Το γυναικείο μοναστήρι γεμάτο μυστηριακές φιγούρες στη σιωπή και τον σχεδόν ανατριχιαστικό ήχο των ύμνων της ημέρας, κάτι μεταξύ οδύνης και φάλτσας προσευχής μιξαρισμένο με την εμμονική πένθιμη καμπάνα των Παθών.  Και οι προσκυνητές ήσυχοι να αφουγκράζονται την ατμόσφαιρα της βραδιάς και να υποχρεώνονται σε μια αυτοσυγκέντρωση σχεδόν μεταφυσική. Επόμενη κατεύθυνση η πόλη της Κούλουρης. Τα αστικά έθιμα του νησιού. Ο πολιτισμός. Πολιτισμός και παρεξήγηση. Ή αλλιώς η παρεξήγηση του πολιτισμού. Υπέρλαμπρα στολισμένο το πένθος σε κάθε γωνία του ναού και από το ακάνθινο στεφάνι στο σταυρό να κρέμονται ασημοκλωστές, βροχή γκλαμουριάς στο ματωμένο ξύλο της Καινής Διαθήκης. Και έως το στομάχι να ξαναέρθει στη θέση του και ο θυμός να καταλαγιάσει, από το απέναντι στενό να ξεπροβάλει ο Επιτάφιος έτοιμος και παγωμένος, στολισμένος με φούξια λίλιουμ εκτός ναού,  από το απόγευμα, παραγγελιά  σε κάποιο ακριβό ανθοπωλείο μην τυχόν και λερωθεί η εκκλησία με τα κοτσάνια και κουραστεί ο καντηλανάφτης να σκουπίσει τα φυλλαράκια από το πάτωμα και ούτε να ξενυχτάμε άσκοπα στολίζοντας ως το πρωί. Γιατί κι ο χρόνος είναι χρήμα και όσο να ‘ναι οι ασημοκλωστές κοστίζουν. Όντως κοστίζουν. Κοστίζουν την ποιότητα της παράδοσης που απελπισμένα ζητάμε στα απομεινάρια της μνήμης μας.  Και άντε τώρα να πας στην Ανάσταση και να μη σχολιάσεις την παγέτα και τη μουσελίνα που σίγουρα θα κάτσει κάποια στιγμή δίπλα σου και θα κολαστείς, χρονιάρα μέρα, να τη λαμπαδιάσεις να έρθει η φιέστα να δικαιωθεί στο ζενίθ των ημερών και να ‘χουμε και κάτι να θυμόμαστε. Να πω ‘’και του χρόνου’’;  Ούτε να το σκέφτεστε!

Μια Μαργαρίτα στο πηγάδι

Άλλο πάλι και τούτο. Η Μαργαρίτα η Μαργαρώ στον πάτο του πηγαδιού.  Μα τι άλλο θα ακούσουμε πια; Ότι να ‘ναι. Ας τα πάρουμε όμως απ’ την αρχή. Η Μαργαρίτα βρέθηκε στην ύπαιθρο και είπε να κάνει μια βόλτα. Εκεί που προχωρούσε στους αιγαγρούς και τα βοσκοτόπια, θαμπωμένη από το φυσικό κάλλος δεν πρόσεξε την τρύπα στο έδαφος και παρασύρθηκε ως τον πάτο,  μη μπορώντας να κάνει τίποτα. Μετά από δύο μέρες κατάφεραν να την ανακαλύψουν και να την ανασύρουν χωρίς σοβαρούς τραυματισμούς και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.  Μπούρδες! Απλά κανείς δεν πρόσεξε το ραβδί ανίχνευσης χρυσού που είχε μαζί της και παράπεσε παρά του πηγαδιού, γιατί ποιος άλλος ο λόγος να βγει ολομόναχη στας εξοχάς;  Μη μου πεις ότι ήθελε να εμπνευστεί  τους χώρους όπου θα κάνει τα γενέθλια του μπαμπά της; Αποκλείεται! Δεν κωλώνει σ’ αυτά η Μαργαρίτα.  Απ’ την άλλη βέβαια, μην είμαστε και τόσο ακραίοι. Μπορεί να περίμενε την Άνοιξη, να πάρει σβάρνα τις πλαγιές και να βρει το απόλυτο χρυσοπράσινο φύλλο, να το δώσει στον Λαλαούνη να βγάλει το γούρι του 12 με την υπογραφή του συνθέτη. Γιατί σου λέει, κρίση έχουμε, πρέπει να βρω νέες πηγές εισοδήματος. Αηδίες. Σιγά μην βγήκε και για βρούβες. Κάποιο σοβαρό λόγο πρέπει να είχε. Μήπως αποφάσισε να γίνει φωτογράφος και να φτιάξει ένα λεύκωμα για την ελληνική χλωρίδα. Ενδιαφέρον και αγχολυτικό. Σου λέει, λεφτά έχω, γιατί δεν συνδυάζω ένα χόμπι με την εξοχή, να αναπνεύσω και λίγο καθαρό αέρα.  Και  κάπως έτσι την πάτησε το κορίτσι. Μα, καλά, αφήνετε ανοιχτά τα πηγάδια και δεν βάζετε μια ταμπέλα, προσοχή πηγάδι;  Τι έλλειψη πολιτισμού!  Και όχι τίποτα άλλο, αλλά την κάνατε να προκαλέσει και την τύχη της. Γιατί δυο μέρες ήταν αυτές. Οπωσδήποτε θα το έριξε ένα κατούρημα!

Real housewives of Ant1

Και ανοίγω την τηλεόραση και τι να δω?

Έξι κατεστραμμένες ντεμέκ πλουσίες των Αθηνών, με τον Παρθενώνα στο χέρι να με καλωσορίζουν στο τηλεριάλιτι που προσπαθεί να αναδείξει την κανονικότητα τους.

Που πας μωρή κατακαημένη Αράχοβα? Που και στη Αράχοβα ακόμα το ντεκαπάζ γίνεται ένα με το χιονισμένο το  τοπίο και σε χάνω σαν τον ακέφαλο καβαλάρη, γελία χαζογκόμενα του βορείου προ-αστίου. Και μετά την πρόθεση, βάζω και παύλα,  γιατί αστείο είναι το θέαμα που παρακολουθώ όσο περνάει η ώρα και όλες αυτές οι ασήμαντες προσωπικότητες να  προσπαθούν να με πείσουν ότι σφουγγαρίζουν μόνες τους τα γρανιτένια πατώματα δίπλα στις χλωριωμένες πισίνες, μη τις αρπάξει το κολοβακτηρίδιο και τους ξηλώσει τη ραφή  και  τους φανεί η έσω πραγματικότητα που με τόσο κόπο και χρήμα κατάφεραν να κρύψουν στα χειρουργικά τραπέζια κλινικής του εξωτερικού, γιατί στο εσωτερικό φοβόντουσαν ότι θα τις αναγνωρίσουμε,  που άμα τη δεις άβαφτη και νύχτα,  ουδεμία σχέση έχει με το είδος μας.

Εδώ μιλάμε ότι επιτέλους ανακαλύψαμε την έννοια της φράσης  ‘’του μουνιού μας ο χαβάς .’’ Πως το ξυρίζω…  πως το ενυδατώνω…  πως το πασάρω με κάθισμα βαθύ,  προβάλλοντας το βασικό μου ένστικτο φάτσα φόρα στον τηλεθεατή.

Κι ενώ ο εγκέφαλος έχει κρασάρει προσπαθώντας να κατανοήσει το θέαμα, μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας η  Μαρή-Κωνσταντατου-Κυριακου-Αντ1-Μαρία-Τερέζα,  ως άλλη πλουσία,  ιδιοκτήτρια ιδιωτικού καναλιού,  να προσπαθεί να μειώσει τα ενοχικά της σύνδρομα συγκεντρώνοντας,  με όση αγάπη της έχει απομείνει,  χρήματα και  τρόφιμα για τον πτωχό λαό της ψωροκώσταινας .

Και έρχομαι σε αυτό το σημείο να  σε ρωτήσω,  πραγματική νοικοκυρά των Αθηνών και πάσης Ελλάδος.  Πόσο πολύ απέχεις από το να πάρεις το σουΪφερ και να της καθαρίσεις όλα τα σκοτεινά σημεία της προσωπικότητάς της;  Με πόση χαρά θα της το έμπηζες  το τακούνι στο κρανίο,  να κάνει καμία εξαέρωση μπας και ξελαμπικάρει το είναι της; Γιατί δεν μπορεί. Κάπου έχει μπλοκάρει η μηχανή.  Κάποια κρέμα εισχώρησε και το μπλόκαρε το καίριο γρανάζι και χάθηκε η ισορροπία και να τα αποτελέσματα.

 Γι’ αυτό η λύση είναι μία. Ρεκτιφιέ ο Φώτης. Ευθυγραμμίσεις -  ζυγοσταθμίσεις... μήπως τους ρίξει και κανέναν και  έρθουν στα ίσα τους και γρασαριστεί  το σύστημα και ξαναδουλέψει η μπροστοκίνηση.   Όχι τίποτ’  άλλο,  να μην πουν ότι δεν τους δώσαμε και μια δεύτερη ευκαιρία.  Τα καημένα τα κορίτσια.  Σιχαίνομαι και  μόνο που ασχολήθηκα.