Ημέρα Κυριακή. Ώρα απόγευμα. Ημερομηνία τυχαία. Όπως όλα τα κυριακάτικα απογεύματα, κι αυτό αδιάφορο. Να μην έχεις τί να κάνεις, να μην έχεις πού να πας. Το σπίτι άδειο και μόνη λύση το κουτί. Τακτοποιημένο πάνω στο τραπέζι και πριν πατήσεις το κουμπί, μαύρο.
Όμως έχει φτάσει η ώρα. Σε λίγο όλα θα γίνουν διαφορετικά. Όπως κάθε Κυριακή την ίδια ώρα. Είναι η ώρα για ελληνικό κινηματογράφο. Έργο του Δαλιανίδη. Και ξαφνικά η κάμαρα αρχίζει να γίνεται γαλάζια, κίτρινη με κόκκινες κουρτίνες κι ένας ουρανός μ' αστέρια. Και όλες οι γυναικείες φιγούρες να αποκτούν σάρκα παντοτινή και μια γοητεία στα σαλόνια και τις παραλίες όπως αυτή του ίδιου του σκηνοθέτη, να φέρουν ευγένεια και πολιτισμό σαν από παλιά. Και τα όνειρα να ζωντανεύουν και αέρινα υφάσματα να χορεύουν μαζί με τους πρωταγωνιστές και να μυρίζει το σπίτι τις κολόνιες τους. Και η Λάσκαρη να είναι φίλη σου και η Βλαχοπούλου να σου κλείνει το μάτι και να τραγουδάει μόνο για σένα, για μια στιγμή που για πάντα θα έχεις στο υποσυνείδητο ως τη στιγμή που το σπίτι γέμισε κόσμο και το κυριακάτικο απόγευμα μεταμορφώθηκε στην πιο όμορφη στιγμή της εβδομάδας. Και παραφράζοντας το στίχο του Γιάννη Δαλιανίδη, με μια όμορφη ταινία να μένουμε πάντα παιδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου