Μύρτις η αειθαλής

 « Περί το 430 π.Χ. λοιμός ενέσκηψε αιφνιδίως εις την πόλιν των Αθηνών... και νεκροί έκειντο εν ταις οδοίς... έθαπτον δε ως έκαστος εδύνατο» (Θουκυδίδης, Ιστορία)

Χιλιάδες χρόνια μετά, οι εργασίες του Μετρό, σχεδόν αδιάκριτα, συνάντησαν τα θύματα της αρρώστιας και έφεραν στο φως τα οστά δεκάδων αθηναίων και μη, οι οποίοι έζησαν μαζί με τον Περικλή, περπάτησαν στις παρυφές της Ακρόπολης και βίωσαν με τραγικό τρόπο την επέκταση του λοιμού. Μεταξύ αυτών και η κοκκινομάλλα Μύρτις. Ένα μικρό κορίτσι έντεκα ετών του οποίου το κρανίο, σχεδόν άθικτο, πρόσφερε όλες τις πληροφορίες εκείνες που ήταν χρήσιμες ώστε να μπορούμε να έχουμε την πρώτη πιστή  ανάπλαση ενός παιδικού κεφαλιού του 5^ου π.Χ. αιώνα.

Ένα εντεκάχρονο κορίτσι σε απευθείας link από την Αθήνα του Περικλή, γίνεται η φωνή του ΟΗΕ και στέλνει ένα γράμμα σε όλο τον κόσμο για την πρόληψη και θεραπεία νόσων που κάποτε ήταν αιτία θανάτου για πολλά παιδιά της ηλικίας της και που τώρα θα μπορούσαμε ακόμη και να τις εξαφανίσουμε. Η μικρή Μύρτις κλείνει το μάτι στην αιωνιότητα και στέλνει ένα μήνυμα συμπαράστασης και ελπίδας σε όλους όσους προσπαθούν και ελπίζουν προς αυτήν την κατεύθυνση.

Info: Μύρτις: Πρόσωπο με πρόσωπο με το παρελθόν, Εθνικό αρχαιολογικό μουσείο, Πατησίων 44

                       Κανάλι Βουλής, εκπομπή "Κάρτα Μέλους", Κυριακή 7 Νοεμβρίου, 15.00

http://www.myrtis.gr/

28η Οκτωβρίου 2010

Στολίσατε τη σημαία στο μπαλκόνι; Η δικιά μας δεν ήταν για κρέμασμα.. είναι πολύ μικρή. Άσε που βαριόμουν να την σιδερώσω. Είναι χάλια αυτά τα φτηνά υφάσματα. Έρχονται και τα πουλιά... και μετά άντε να καθαρίζεις τις κουτσουλιές. Αποκλείεται. Ούτε το Μάρτη θα την βάλω. Και γιατί παρακαλώ; Σιγά μη χάσει η Βενετιά βελόνι.

Τι ώρα αρχίζει η παρέλαση; Βαρέθηκα. Την είδες τη συμμαθήτριά μας την Ελένη; δεν ντρέπεται; τι να πω; εγώ πάντως με τέτοιο μαλλί δεν θα πήγαινα στην παρέλαση του παιδιού μου. Πάντως φέτος δεν έχει και πολύ κόσμο. Θυμάμαι το 1993 τέτοια μέρα γινόταν πανικός. Λες να λιγοστέψαμε; Έλα Παναγία μου. Περίεργα πράγματα. Αλλά εδώ που τα λέμε, τι να έρθει να κάνει ο κόσμος. Όλο τα ίδια και τα ίδια. Δεν κάνουν και κάτι καινούργιο. Κάτι πρωτότυπο. Εγώ το είπα στην κυρία Σούλα. Κυρία Σούλα, μην τα βγάλετε πάλι τα παιδιά με τα μπλε παντελόνια και τα άσπρα μπλουζάκια. Βάλτε τους κάτι πιο μέσα στην εποχή. Είναι δυνατόν να παρελαύνουν τα παιδιά σαν να είναι του ορφανοτροφείου. Όχι ότι έχω κάτι με τα ορφανοτροφεία, αλλά να... στη ροή του λόγου το λέω. Με ξέρεις τώρα εμένα πως μιλάω... Αλλά και που τα λέω τι καταλαβαίνω; Γι’ αυτό δεν πάμε μπροστά σαν χώρα. Μια ζωή η ουρά της Ευρώπης. Καλά να πάθουμε. Τα θέλει ο κώλος μας... Σε κλείνω όμως τώρα. Περνάει το σχολείο μας. Μα γιατί τα βάζουνε καθ’ ύψος;

Κολεκτίβα δημιουργών THE MEET MARKET

Οι πάγκοι στήθηκαν, οι Djs στη θέση τους και όλοι οι καλλιτέχνες και οι συμμετέχοντες έτοιμοι να δεχτούν τον κόσμο και να τον καλωσορίσουν στη μεγάλη γιορτή που διοργανώνουν, πότε εδώ και πότε εκεί, για να διαθέσουν τις δημιουργίες τους και να μοιραστούν τα συναισθήματά τους μαζί του. Κάθε λογής καλλιτέχνες της πόλης συγκεντρωμένοι σε ένα, μοναδικό κάθε φορά, γεγονός με άξονα την τέχνη. Μια μεγάλη υπαίθρια έκθεση ενός συνόλου καλλιτεχνών με στόχο την προβολή της τοπικής δημιουργικότητας και όλων των νέων τάσεων και σύγχρονων μορφών τέχνης. Το MEET MARKET επανέρχεται το Σάββατο 23 και την Κυριακή 24 Οκτωβρίου στο χώρο Τεχνόπολις του Γκαζιού. Από τις 15.00 έως και λίγο μετά τα μεσάνυχτα. 
 It's a date.


Info: Τεχνόπολις Δήμου Αθηναίων, Πειραιώς 100, Γκάζι, αίθουσα Τάκης Παπατσώνης

Ραντεβού στον αέρα

Ημέρα Κυριακή. Ώρα απόγευμα. Ημερομηνία τυχαία. Όπως όλα τα κυριακάτικα απογεύματα, κι αυτό αδιάφορο. Να μην έχεις τί να κάνεις, να μην έχεις πού να πας. Το σπίτι άδειο και μόνη λύση το κουτί. Τακτοποιημένο πάνω στο τραπέζι και πριν πατήσεις το κουμπί, μαύρο. 

Όμως έχει φτάσει η ώρα. Σε λίγο όλα θα γίνουν διαφορετικά. Όπως κάθε Κυριακή την ίδια ώρα. Είναι η ώρα για ελληνικό κινηματογράφο. Έργο του Δαλιανίδη. Και ξαφνικά η κάμαρα αρχίζει να γίνεται γαλάζια, κίτρινη με κόκκινες κουρτίνες κι ένας ουρανός μ' αστέρια. Και όλες οι γυναικείες φιγούρες να αποκτούν σάρκα παντοτινή και μια γοητεία στα σαλόνια και τις παραλίες όπως αυτή του ίδιου του σκηνοθέτη, να φέρουν ευγένεια και πολιτισμό σαν από παλιά. Και τα όνειρα να ζωντανεύουν και αέρινα υφάσματα να χορεύουν μαζί με τους πρωταγωνιστές και να μυρίζει το σπίτι τις κολόνιες τους. Και η Λάσκαρη να είναι φίλη σου και η Βλαχοπούλου να σου κλείνει το μάτι και να τραγουδάει μόνο για σένα, για μια στιγμή που για πάντα θα έχεις στο υποσυνείδητο ως τη στιγμή που το σπίτι γέμισε κόσμο και το κυριακάτικο απόγευμα μεταμορφώθηκε στην πιο όμορφη στιγμή της εβδομάδας. Και παραφράζοντας το στίχο του Γιάννη Δαλιανίδη, με μια όμορφη ταινία να μένουμε πάντα παιδιά.

Εσείς καπνίζετε;

Διανύοντας το πρώτο μισό της βιολογικής μου ηλικίας, έχω αμέτρητες φορές συνομιλήσει με τον καπνό των τσιγάρων των ανθρώπων που έθρεψαν την προσωπικότητά μου και έχτισαν την αμφιβολία μου. Πόσες φορές δεν σιγουρεύτηκα για την αποφασιστικότητα του Lucky Luck από τον τρόπο που στερέωνε το τσιγάρο στο στόμα του. Δεν μύρισα τον καπνό της πίπας του Popeye ή δεν λάτρεψα το σμιλεμένο καρπό της Rita Hayworth που κρατούσε το τσιγάρο σαν φυσιολογική απόληξη του χεριού της. Πόσες φορές δεν άφησα το κόκκινο πακέτο των Sante πάνω στο τραπέζι με υπερηφάνια για την κουλτουριάρικη επιλογή μου. Η Audrey, πάντα βασική φιγούρα στα ντύματα των τετραδίων μου, παρέα με τον James Dean και τον John Wayne να φιγουράρει, μεγάλη ντίβα της εφηβείας μου. Κι ένας Che Guevara κρεμασμένος ισόβια πάνω απ' το κρεβάτι μου, τιμωρημένος, μια ολόκληρη ζωή να καπνίζει τα πούρα της πατρίδας του.

Αλλά κι αν όλα τα παραπάνω ανήκαν απλά στην παραμυθία του Hollywood ή στην κατηγορία ''οι ήρωες της ζωής μας'', είχα παράλληλα να θαυμάζω και ανθρώπους που ήξερα πως μπορεί κάποια στιγμή να συναντήσω έτσι τυχαία στη γωνία κάποιου δρόμου ή στο περίπτερο της γειτονιας. Τη Μελίνα με τον Ασσο της, τη Λίνα και τον Σταμάτη με τα 22 μπλε, τη Μαλβίνα, τη Λιάνα, τον Θάνο Μικρούτσικο με το πούρο και το τεράστιο μαύρο παλτό του να περπατούν μαζί μου σ' όλη τη βόλτα της ως τα τωρα ζωής μου σ'αυτή τη χώρα των απολαύσεων και των αισθήσεων.

Κι αν όλα αυτά είναι μόνο οι δικές μου αναμνήσεις, ας σκεφτεί κάποιος να φτιάξει ένα χώρο να καπνίζουμε και μέσα, μόνο εγώ και όσοι κάποτε λαχτάρησαν μια τζούρα από το στριφτό του Marley ή το πούρο του Churcill.

Η Βίκυ του Μεταξουργείου

 

 Η νύχτα είχε πέσει και το Μεταξουργείο φορούσε για ακόμη μια φορά το λάγνο άρωμα του. Αγόρια στις γωνίες, μικρές λευκές λάμπες στα επαρκώς διατηρημένα νεοκλασικά και μες στη μικρή πλατεία η Μυροβόλος. Ένα ζεστό στέκι στην παλιά γειτονιά, κόντρα στη δήθεν αναβάθμιση της περιοχής, όπου μπορείς να ταξιδέψεις στο ημίφως παρέα με όμορφες μουσικές, ποτά, αλλά και ιδιαίτερες γεύσεις. Και στο βάθος δεξιά, το κορίτσι με το ξυρισμένο κεφάλι και τα μεγάλα μάτια να βυσματώνει το χώρο με τις μουσικές και τις φωνές της ζωής μας.

-Να έρθουμε και αύριο.

-Παίζει μόνο Τρίτη και Πέμπτη. 

Απογοήτευση.

Info: Μυροβόλος, Γιατράκου 12, Μεταξουργείο, 210 5228806

Το ΝΗΣΙ της Ελλάδας

Δεν απογοήτευσε κανέναν η πρεμιέρα του νέου σήριαλ του mega channel χθες το βράδυ, όπου σχεδόν το μισό τηλεοπτικό κοινό είχε καθηλωθεί στις οθόνες του για να την παρακολουθήσει. Εντυπωσιακά πλάνα, εξαιρετική φωτογραφία και ερμηνείες με περιεχόμενο μας δίνουν την υπόσχεση για ένα χειμώνα γεμάτο συγκίνηση και εικαστική αρτιότητα. Επιτέλους η ελληνική τηλεόραση αποφάσισε να δείξει τις δυνατότητές της για αποτελέσματα υψηλής αισθητικής, αποδεικνύοντας ότι δεν έχει την ανάγκη να στηρίζεται σε εισαγόμενες παραγωγές.

Δεν ήταν νησί

Το νέο σήριαλ του mega channel  ΤΟ ΝΗΣΙ  έχει πρεμιέρα απόψε στις 21.50. Μία σειρά που υπολογίζεται ότι θα παρακολουθήσει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του τηλεοπτικού κοινού. Διασκευή του ομώνυμου best seller, υπόσχεται γοητευτικά πλάνα εποχής και μια καινούργια εικαστική ματιά στην τηλεοπτική αισθητική. Οι συντελεστές μιλάνε για την ακριβότερη υπερπαραγωγή στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης. Κι όλα αυτά στην οικονομικά κρισιμότερη περίοδο της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Εν αναμονή λοιπόν...   

Αθήνα μου, αγάπη μου για πάντα...

Κάπως έτσι μας αποχαιρέτησε η νέα ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου,

Τα Οπωροφόρα Της Αθήνας.

Μία ταινία έκπληξη, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας τις τελευταίες του ταινίες. Φεύγοντας από την αίθουσα μύριζαν τα χέρια μας νεράντζι και αγριόσυκο.

Μια ταινία που μας ταξίδεψε στις ωραίες γωνιές της πόλης και που, με πολύ λεπτό χιούμορ, μας έδειξε πως παρά τα κακώς κείμενα, η πόλη και οι άνθρωποί της έχουν μια γοητεία που η καθημερινότητα και η μιζέρια πολλές φορές μας αναγκάζουν να ξεχνάμε.  Έτσι λοιπόν, με μια αγκαλιά μπαλόνια βγήκαμε απ’ την αίθουσα στην δροσερή Αθήνα και ταξιδέψαμε κάτω από τον βραδινό ουρανό, που σκίαζε ότι δεν θέλαμε να δούμε και περπατήσαμε στους δρόμους γύρω από την Ακρόπολη σιγομουρμουρίζοντας το τραγούδι των τίτλων.

Info: ΑΣΤΥ Κοραή 4 (ΜΕΤΡΟ Πανεπιστήμιο), 210-3214775, 2103221925.
Πέμ.-Τετ.: 18.30/ 20.30/ 22.30

ΑΘΗΝΑΙΟΝ Β. Σοφίας 124 (ΜΕΤΡΟ Αμπελόκηποι), 211-211-2222, 210-7782122.
Πέμ.-Τετ.: 18.30/ 20.30/ 22.30

http://www.youtube.com/watch?v=QHYUXg-ncVQ

Καλωσόρισμα

Το νέο blog ARTIRIART είναι γεγονός.

Φίλες και φίλοι, το νέο blog ARTIRIART έχει σκοπό να καλύψει, όσο το δυνατόν, την πολιτιστική κίνηση της χώρας σε περίοδο κρίσης και όχι μόνο... Έχουμε σκοπό όχι μόνο να ενημερωνόμαστε για τα πολιτιστικά νέα, αλλά και να σχολιάζουμε ό,τι μας ενοχλεί αισθητικά. Στόχος μας είναι όλοι μαζί να ανταλλάσσουμε τις απόψεις μας και να δείξουμε ότι η αισθητική δεν είναι  θέμα life style…

Καλό ταξίδι να έχουμε.

http://www.youtube.com/watch?v=jQCpM6ZPGS4