Πολλές φορές σε παρασέρνει η υποχρέωση και χάνεις την ουσία. Είχα πολύ καιρό να κάνω βόλτα στην πόλη, νύχτα. Και μάρτυρας μου το φεγγάρι, ήταν μαγικά. Ήταν όλα εκεί. Όπως τα ήξερα και όπως τα αγάπησα, τότε, στην εφηβεία μου που έβγαινα για βόλτα στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας με συνοδοιπόρο τις βραδινές μυρωδιές και τις αντανακλάσεις στην άσφαλτο. Δυο τρία σκουπιδιάρικα να μαζεύουν τα απομεινάρια μιας μέρας και ο λιγοστός κόσμος της νύχτας να γίνεται ένα με το γκρι και να αφήνει μακριές σκιές να τονίζουν την προοπτική της μέρας που έρχεται πάνω στις ξεφτισμένες πλάκες ενός χιλιομπαλωμένου πεζοδρομίου. Κι ανάμεσα στις άχαρες πολυκατοικίες μικρά αριστουργήματα αρχιτεκτονικής να σου υπενθυμίζουν ότι αυτή η πόλη υπήρξε πραγματικό κόσμημα στην άκρη μιας Ευρώπης και οι κοιμισμένοι στις στάσεις και στα παγκάκια να σε επαναφέρουν σε μια τάξη που δεν θέλεις να μπεις γιατί αυτό το βράδυ η Αθήνα για σένα είναι το μικρό γαλάζιο κρίνο του Γκάτσου και του Χατζιδάκι. Και τα αγόρια δεν σφυρίζουν πια αλλά ο Ναός πάντα εκεί, στο βάθος κάποιου δρόμου, να σου κλείνει το μάτι και να σου υπενθυμίζει πως από τότε που βρήκε την Αθήνα, συντρόφισσα αιώνων, ενεδύθη τα άσπρα για πάντα. Και να σκέφτεσαι τι χαζορομαντικός που είμαι και αυτομάτως να το προσπερνάς και να ξαναβυθίζεσαι στη γοητεία του τοπίου και δυο μάτια να σου λένε ‘δες μέσα μας πως καθρεφτίζεται η πόλη’ και να τολμάς με το φόβο και την προσδοκία εκεί μέσα να χαθείς. Κι έτσι, ένα με το χώρο, ένα με το χρόνο, να βαδίζεις προς το οπουδήποτε για δυο λεπτά ακόμη, για δυο ώρες, για πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου