Γλυκό μου μελομακάρονο

Γλυκό μου μελομακάρονο. Τόση ώρα εδώ μπροστά σου, σε κοιτάζω και πραγματικά αναρωτιέμαι πώς να αισθάνεσαι, υποψήφιο θύμα μιας χριστουγεννιάτικης λιγούρας  και ενός ανθρώπου που θα μπορούσε να ζήσει τρώγοντας μόνα μικρά και αφράτα μελομακάρονα σαν λυσσασμένος. Παρατηρώ με τρυφερότητα τις υπέροχες χαρακιές στη ράχη σου και τη ρωμαλέα σου όψη πάνω στην οποία έχουν σταθεί δεκάδες αμύγδαλα βαραίνοντας σημαντικά τη διατροφική σου αξία. Ένα μέτρο μας χωρίζει από την αιωνιότητα. Τη δική σου αιωνιότητα στην οποία είσαι έτοιμο να θυσιαστείς με μοναδική απολαβή την πιθανή ανεξίτηλη μνήμη στο μυαλό του κάθε κοιλιόδουλου. Γειωμένο στην πιατέλα από το βάρος ενός διακριτικού σιροπιού δίνεις την αίσθηση ενός ακίνδυνου γλυκίσματος που όμως όλοι ξέρουμε καλά ότι οι συνέπειές σου μπορεί κατά περίπτωση να είναι ακόμη και χρόνιες. Χρόνια τώρα επιθυμώ την πειθαρχία και την αυτοσυγκράτηση απέναντί σου, αλλά κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι, όπως τώρα, με νικάς. Καμία νίκη στο ενεργητικό μου. Μόνο ήττες. Ήττες ολικές και συνταρακτικές. Μια ζωή καταδικασμένος να είμαι το θύμα του θύματός μου και να το ξέρω. Πόσες φορές δεν προσπάθησα να σε αποφύγω και σε έβρισκα πάντα εκεί καμουφλαρισμένο πίσω από κάποια κόκκινη ζελατίνα να με κοιτάς δήθεν αθώα, έτοιμο να με παρασύρεις στον πιο γλυκό κατήφορο. Στον κατήφορο που όταν αρχίζει, δεν τελειώνει με τίποτα. Θέλεις να την αδειάσεις την πιατέλα και να μη μείνει μέσα τίποτα σαν να πρόκειται για κάποιο αρχαίο τάμα που έχεις την ετήσια υποχρέωση να εκπληρώσεις. Γλυκό μου μελομακάρονο, γιατί  να μην είσαι κάτι απαίσιο, σαν τις μπάμιες για παράδειγμα, που δεν θέλω ούτε να τις βλέπω; Γιατί να μην είσαι κάτι απλό σαν τις ελιές, κάτι παράξενο σαν την λακέρδα, που πόσο να φας;  Γιατί εμφανίστηκες στην παράδοσή μας και μας καταστρέφεις χρόνο με τον χρόνο, με τις θερμίδες και τα σάκχαρά σου; Δεν γίνεται να γίνεις ντε πασέ, να μην ασχολείται κανείς μαζί σου; Να κατηγορηθείς για συμβολή σε κάποιο άσχημο είδος καρκίνου ή να ταυτιστείς με κάτι το αμαρτωλό, να έχουμε λόγους να σε αποφεύγουμε; Γλυκό μου μελομακάρονο, έφτασε και η σειρά σου. Ήταν όλα τους υπέροχα, αλλά εσένα σε ξεχώρισα απ’ την αρχή. Γι’ αυτό σε άφησα και τελευταίο. Θέλω πάντα να τελειώνω με το καλύτερο. Κι εσύ είσαι το καλύτερο. Το πιο στιβαρό. Το πιο καρδαμωμένο. Το περισσότερο σιροπιασμένο. Αντίο γλυκό μου μελομακάρονο. Ίσως του χρόνου τα καταφέρω καλύτερα.