Ταχογράφος

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Η προσευχή της υπαλλήλου

Παναγίτσα μου καλή,
Συγγνώμη που σε ενοχλώ τέτοια ώρα, αλλά τώρα τελείωσα τις δουλειές στο σπίτι και επιτέλους μπορώ να ξαπλώσω λίγο το κορμί μου και να το ξεκουράσω από την δύσκολη μέρα που είχα. Ξέρεις, άρχισε το συνεχές ωράριο και δεν έχω χρόνο για τίποτα. Λείπω από το πρωί ως το βράδυ και δεν προλαβαίνω ούτε τα παιδιά μου να δω. Και στο λέω, γιατί μάνα είσαι και συ. Και τόσα πέρασες με το παιδί σου, αλλά το παιδί είναι παιδί. Ότι και να κάνει, στο σπίτι θα γυρίσει. Έλα όμως που σε περιόδους σαν την τωρινή δεν βρίσκει κανέναν. Λείπουν όλοι σταθερά στη δουλειά. Και, με ξέρεις τώρα εμένα, δεν θα σε ενοχλούσα για αυτό το θέμα, αλλά δεν έχω άλλη ελπίδα. Μόνο εσύ μου έχεις μείνει. Σου μιλάω λοιπόν σαν γυναίκα προς γυναίκα. Κάτι πρέπει να κάνουμε. Ξέρεις τι είναι να είσαι όλη μέρα όρθια και ευγενής με τον κάθε πιθανό πελάτη που μπαίνει στο μαγαζί;  Μα, τι λέω; Και βέβαια ξέρεις. Συγγνώμη για την αγένεια, αλλά πια δεν λειτουργώ. Καταλαβαίνεις. Κάθε μέρα κι ένας νέος γολγοθάς. Τα πόδια μου έχουν πρηστεί από το πήγαιν’ έλα. Το κεφάλι μου καζάνι. Όλη μέρα μέσα σε τέσσερις τοίχους και άντε να ρίξεις και κάνα δυο σφουγγαρίσματα να περάσει η ώρα. Και δεκάδες άνθρωποι να με παρακαλάνε για μια έκπτωση και ο μαλάκας, συγχώρα με για τα γαλλικά, να με κοιτάει με μισό μάτι μην τυχόν και με ψήσουν και την κάνω. Και ένα ξεκούρδιστο βιολί στο δρόμο να παίζει non stop το άγια νύχτα από το πρωί ως το βράδυ. Και η ώρα να μην περνάει. Και φαγητό στο πόδι και ο κάθε τρελός στο κεφάλι σου με απαιτήσεις ανεκδιήγητες γιατί είναι και γιορτές και έχουν και πολλά έξοδα και πρέπει να δίνουμε και τόπο στην οργή. Δεν είναι κατάσταση αυτή. Σκέφτηκα λοιπόν να σου ζητήσω μια χάρη. Κι εγώ, θα φέρω στη χάρη σου μια λαμπάδα ίσα με το μπόι μου. Ή καλύτερα, ίσα με το μπόι του μεγάλου μου, που είναι και ψηλό αγόρι. Τι θα έλεγες τη Δευτέρα και την Τετάρτη να γίνει ένας μικρός σεισμός, μια τρομοκρατική ενέργεια, όχι τίποτα το σοβαρό. Έτσι, ίσα να αναβληθεί η λειτουργία των καταστημάτων. Προς Θεού, δεν θέλω να πάθει κανείς κακό. Έτσι, ίσα να τρομάξουμε λίγο. Νομίζω ότι δεν είναι δύσκολο για σένα. Που όχι απλά νομίζω. Πιστεύω. Και το πιστεύω βαθιά μέσα μου ότι με καταλαβαίνεις και θα με βοηθήσεις. Όμως, μη σε κρατάω άλλο. Τα είπαμε, τα συμφωνήσαμε. Να χαίρεσαι το παιδάκι σου. Μη νομίζεις ότι τα ξεχνάω το γενέθλια. Ποτέ. Για σαράντα μέρες ούτε κρέας δεν τρώω. Είμαι πολύ τυπική σ’ αυτά τα πράγματα. Μη νομίζεις ότι έχεις να κάνεις με καμιά τυχαία.  Τώρα όμως πρέπει να πέσω. Συγγνώμη που θα σου γυρίσω την εικόνα ανάποδα, αλλά ο άντρας μου έχει ορέξεις και εγώ το τιμάω το στεφάνι μου.

1 σχόλιο: