Η μπάρα του Απόστολου

Εμένα πάλι, μου αρέσει η σχέση του Απόστολου με τις μπάρες. Ήταν θέμα χρόνου. Το ήξερα. Δεν είναι τυχαίος. Θυμάμαι όταν τον είχα πρωτοδεί στο video clip του Αλκίνοου να χορεύει εκείνο το ζεϊμπέκικο... Τι κορμοστασιά, τι γωνίες, τι βλέμμα, τι, τι , τι.... Είχε παραμιλήσει το πανελλήνιο. Θα μου πεις, το καινούργιο πράμα είναι άλλο πράμα! Σύμφωνοι. Αλλά μιλάμε για ΤΟ πράμα... και με περιεχόμενο όπως αποδείχτηκε στο πέρασμα του χρόνου. Μεστός λόγος, γυμνασμένοι κοιλιακοί, νους υγιής εν σώματι υγιές. Κι ακομπλεξάριστο αγόρι. Όχι σαν κάτι άλλους που ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι... που ακόμη κι αυτό, στάζει προσωπικότητα! Να χαίρεσαι να τον βλέπεις, να τον ακούς. Να λες, δεν μπορεί θα έρθει και για μας μια Κυριακή. Και οι Κυριακές να περνάνε κι αυτός παντού. Να παντρεύεται, να μαλώνει, να παίζει στα θέατρα, να διαφωνεί, να φωτογραφίζεται, να εκφράζεται. Το παιδί της διπλανής πόρτας σε εξελιγμένη έκδοση. Κι όλες οι θείες μου να τον θέλουν για γαμπρό κι όλοι οι θείοι μου για φίλο. Κι αυτό να γιγαντώνεται στις συνειδήσεις των ανθρώπων κι ο Απόστολος  ολοένα και πιο επιθυμητός, για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά, να τραβάει τον δύσκολο δρόμο του δυνατός και ακούραστος. Ώσπου ήρθε  και η ώρα της Αλέκας που στα μάτια του αναβίωσε την εικόνα του άγνωστου συντρόφου οικοδόμου και τον κάλεσε να την συνδράμει. Και αυτός χωρίς καμία σκέψη της βροντοφώναξε I do και την πήρε απ’ το χέρι στη διαδρομή Περισσός – Στυλίδα με δυο μποτάκια κόκκινα, ανατομικά να μεταλαμπαδεύσουν με σθένος τη φλόγα του αγώνα και της κοινοκτημοσύνης. Και οι ντόπιοι τον χειροκρότησαν. Τον πίστεψαν. Και ως άλλος Ρομπέν των Δασών να πρωτοστατεί στους αγώνες τους για ένα καλύτερο αύριο, για μια δίκαιη μεταχείριση και να σηκώνει, για ακόμη μία φορά, περήφανα την μπάρα ψηλά και να φωνάζει το δικό του ‘ή ταν ή επι τας’. Και ο λαός να βλέπει στο πρόσωπό του τον νέο του ήρωα και να του απαντά,  Απόστολε προχώρα και γκρέμισέ τα όλα...