Όταν ήμουν μικρός και φεύγαμε οικογενειακώς για κάποια εκδρομή εκτός Αθηνών, η στιγμή των διοδίων ήταν για μένα ένα από τα πιο σημαντικά θέματα της διαδρομής.
Απ’ τη μία η υποχρέωση της πληρωμής στη μέση του πουθενά κι απ’ την άλλη όλη η παραμυθία για το τι θα μπορούσε να μας συμβεί αν δεν πληρώσουμε, διόγκωνε στο παιδικό μου μυαλό ιστορίες που είχαν σαν βάση τον Προκρούστη και τιμωρίες που στη σύγχρονή μορφή τους μάλλον δεν θα ήθελα ούτε να σκέφτομαι. Με το πέρασμα των χρόνων οι εκδρομές συνεχίζονταν και τα διόδια πια είχαν γίνει απλώς αναγκαίο κακό. Ώσπου, ένα πρωί το μπαλόνι έσκασε και απλά δεν ήθελα να τα πληρώσω. Όχι. Δεν θα ξαναπληρώσω. Φτάνει. Τόσα χρόνια πληρωμής, δεν είδα και κάτι να αλλάζει. Στις ίδιες λακκούβες πέφτω και την ίδια, ξεθωριασμένη από τον ήλιο, σήμανση συναντώ ακόμη, στα ίδια σημεία του δρόμου. Δηλαδή, τι ακριβώς συντηρούν με τα λεφτά μου; Για ποιο κατεστραμμένο κιγκλίδωμα ευθύνομαι; Ποια ξεφτισμένη στροφή περιμένει να με ευχαριστήσει; Χρόνια τώρα πίστευα ότι μαζεύανε χρήματα, κέρμα το κέρμα, για τα έργα των εθνικών οδών και ότι με κάποιον τρόπο με θεωρούσανε χορηγό της αναβάθμισης του δικτύου. Αλλά το όνομά μου δεν το είδα ποτέ στους αναρτημένους προϋπολογισμούς. Συγχρηματοδότηση του άγνωστου εκδρομέα. Μόνο την ευρωπαϊκή ένωση και κάτι βαρύγδουπα ταμεία και κοινοπραξίες. Ξέρετε κάτι; Βαρέθηκα. Και εγώ είναι να μη βαρεθώ. Τα παρατάω όλα. Και όταν λέω όλα, μη νομίζετε ότι θα παραιτηθώ των εκδρομών μου. Όχι. Αλλά χρήματα ξανά στα διόδια δεν θα δώσω. Άντε, καμιά τυροπιτούλα στους έγκλειστους στα κουβούκλια, από συμπάθεια. Και όσον αφορά τα διόδια, μην τα γκρεμίσετε. Βάφτε τα πολύχρωμα να σπάνε τη μονοτονία και μοιράστε στους οδηγούς καμιά καραμελίτσα, γιατί ορισμένοι προορισμοί είναι μακρινοί και στεγνώνει το στόμα και με τον ήλιο κατακούτελα πέφτει και το σάκχαρο και ίσως γλιτώσουμε και από καμία στραβοτιμονιά του ανύποπτου διαβητικού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου