Έπεσε ο κυνόδοντας

Έπεσε επιτέλους ο κυνόδοντας του ελληνικού κινηματογράφου και προς μεγάλη μου χαρά, ανακοινώθηκε χθες η υποψηφιότητα της ελληνικής ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου στα φετινά βραβεία Oscar. Η ταινία έκπληξη της περσινής σαιζόν, αφού πέρασε κυριολεκτικά από σαράντα κύματα, κατάφερε να είναι μία από τις πέντε υποψήφιες ταινίες για το βραβείο Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Η υψηλής αισθητικής ταινία ‘Κυνόδοντας’ προκάλεσε  από την πρώτη της προβολή ποικίλες συζητήσεις σχετικά με το θέμα που πραγματεύεται και τον τρόπο που το θίγει. Κάποιοι μίλησαν για μια νέα πνοή και άποψη στον ελληνικό κινηματογράφο, ενώ κάποιοι άλλοι για μια επιτηδευμένα σοκαριστική ταινία χωρίς συγκεκριμένο στόχο εκτός ίσως μιας κριτικής ματιάς απέναντι στην ελληνική οικογένεια. Η άποψή μου, ίσως λίγους ενδιαφέρει, αλλά πιστεύω πως ο ‘Κυνόδοντας’ αποτελεί  ένα σημαντικό δείγμα νέου ελληνικού κινηματογράφου και πως πραγματικά εκφράζεται μέσα από αυτόν ο ‘νέος δημιουργός’, τον  οποίο επί χρόνια αναζητάμε σε διάφορες ημερίδες και συναντήσεις σχετικές με την τέχνη και τον πολιτισμό. Μία ταινία με εξαιρετικές ερμηνείες και σημαντικούς  καλλιτεχνικούς συνεργάτες των οποίων το αποτέλεσμα ξεπερνάει κατά πολύ τις ως τώρα αισθητικές της μεγάλης οθόνης στη χώρα μας πλην μερικών λαμπρών παραδειγμάτων των οποίων θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί και συνέχεια.  Χωρίς  λοιπόν, να θεωρώ τα Oscar ως τα σημαντικότερα βραβεία για την έβδομη τέχνη, συντάσσομαι θετικά προσκείμενος στη συγκεκριμένη υποψηφιότητα και προσπερνώντας οποιαδήποτε πιθανή διαφωνία μου με το θεσμό και τους στόχους του, εύχομαι το καλύτερο για μια ταινία που αν μη τι άλλο εκπροσωπεί τη γενιά μου, μια γενιά που επί πολλά έτη κατηγορείται για αδράνεια, απάθεια και έλλειψη αισθητικής. Καλοτάξιδη.