Έπεσε ο κυνόδοντας

Έπεσε επιτέλους ο κυνόδοντας του ελληνικού κινηματογράφου και προς μεγάλη μου χαρά, ανακοινώθηκε χθες η υποψηφιότητα της ελληνικής ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου στα φετινά βραβεία Oscar. Η ταινία έκπληξη της περσινής σαιζόν, αφού πέρασε κυριολεκτικά από σαράντα κύματα, κατάφερε να είναι μία από τις πέντε υποψήφιες ταινίες για το βραβείο Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Η υψηλής αισθητικής ταινία ‘Κυνόδοντας’ προκάλεσε  από την πρώτη της προβολή ποικίλες συζητήσεις σχετικά με το θέμα που πραγματεύεται και τον τρόπο που το θίγει. Κάποιοι μίλησαν για μια νέα πνοή και άποψη στον ελληνικό κινηματογράφο, ενώ κάποιοι άλλοι για μια επιτηδευμένα σοκαριστική ταινία χωρίς συγκεκριμένο στόχο εκτός ίσως μιας κριτικής ματιάς απέναντι στην ελληνική οικογένεια. Η άποψή μου, ίσως λίγους ενδιαφέρει, αλλά πιστεύω πως ο ‘Κυνόδοντας’ αποτελεί  ένα σημαντικό δείγμα νέου ελληνικού κινηματογράφου και πως πραγματικά εκφράζεται μέσα από αυτόν ο ‘νέος δημιουργός’, τον  οποίο επί χρόνια αναζητάμε σε διάφορες ημερίδες και συναντήσεις σχετικές με την τέχνη και τον πολιτισμό. Μία ταινία με εξαιρετικές ερμηνείες και σημαντικούς  καλλιτεχνικούς συνεργάτες των οποίων το αποτέλεσμα ξεπερνάει κατά πολύ τις ως τώρα αισθητικές της μεγάλης οθόνης στη χώρα μας πλην μερικών λαμπρών παραδειγμάτων των οποίων θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί και συνέχεια.  Χωρίς  λοιπόν, να θεωρώ τα Oscar ως τα σημαντικότερα βραβεία για την έβδομη τέχνη, συντάσσομαι θετικά προσκείμενος στη συγκεκριμένη υποψηφιότητα και προσπερνώντας οποιαδήποτε πιθανή διαφωνία μου με το θεσμό και τους στόχους του, εύχομαι το καλύτερο για μια ταινία που αν μη τι άλλο εκπροσωπεί τη γενιά μου, μια γενιά που επί πολλά έτη κατηγορείται για αδράνεια, απάθεια και έλλειψη αισθητικής. Καλοτάξιδη.  

GREEK vs LISH

Ma, ti laos eimaste, vre paidaki mou? Einai dynaton na exoume mia apo tis arxaioteres glwsses tou kosmou kai na tin aparniomaste me tosi anesi kai eykolia? Ithela na ksera poios ta anakalypse ayta ta Greeklish. Einai leei mia mixi twn ellinikwn me latinikous xaraktires. Diladi enas grammatikos axtarmas pou ousiastika den simainei tipota. Giati oi lekseis exoun rizes, proerxontai apo kapou kai apeythynontai kapou gia tin epiteyksi mias epikoinwnias. Poia epikoinwnia na kataferei kaneis xwris tis vasikes proypotheseis tis? Oute orthografia, oute simeia stiksis alla kai kamia aisthitiki tou graptou logou gia tin opoia tosoi kai tosoi kallitexnes kai akadimaikoi kopiasan epi seira etwn. Ti na sou pw kyria mou… symvainei, leei, gia eykolia kai taxytita. Mpourdes! Siga tin eykolia. Isws dieykolynesai na ta grafeis, alla na ta diavazeis? Mallon, kais merika egkefalika kyttara kai meta katalavaineis en meri ti ennoei o poiitis… Ti na sas pw? Egw tha antistathw oso mporw. Entaksei, den tha gyrisw kais to polytoniko, alla osa ematha sto sxoleio tha ta xrisimopoiw. Sto katw-katw, tzampa tosa xronia sta thrania? Oxi, varemene file mou. Den tha se akolouthisw. Egw sta ellinika, esy sta Greeklish. Ki an mas ksefevgei kai kanena noima sti metafrasi, den peirazei. As vgoume gia kafedaki na ta poume apo konta, pou oso na ‘nai tha milame pio koina ellinika. Elpizw.

Μετάφραση σε νέα ελληνικά

Μα, τι λαός είμαστε, βρε παιδάκι μου; Είναι δυνατόν να έχουμε μία από τις αρχαιότερες γλώσσες του κόσμου και να την απαρνιόμαστε με τόση άνεση και ευκολία; Ήθελα να ‘ξερα, ποιος τα ανακάλυψε αυτά τα Greeklish. Είναι, λέει, μια μίξη των ελληνικών με λατινικούς χαρακτήρες. Δηλαδή ένας γραμματικός αχταρμάς που ουσιαστικά δεν σημαίνει τίποτα. Γιατί οι λέξεις έχουν ρίζες, προέρχονται από κάπου και απευθύνονται κάπου για την επίτευξη μιας επικοινωνίας. Ποια επικοινωνία να καταφέρει κανείς χωρίς τις βασικές προϋποθέσεις της; Ούτε ορθογραφία, ούτε σημεία στίξης, αλλά και καμία αισθητική του γραπτού λόγου, για την οποία τόσοι και τόσοι καλλιτέχνες και ακαδημαϊκοί κόπιασαν επί σειρά ετών. Τι να σου πω κυρία μου; Συμβαίνει, λέει, για ευκολία και ταχύτητα. Μπούρδες! Σιγά την ευκολία. Ίσως διευκολύνεσαι να τα γράφεις, αλλά να τα διαβάζεις; Μάλλον, καις μερικά εγκεφαλικά κύτταρα και μετά καταλαβαίνεις, εν μέρη, τι εννοεί ο ποιητής... Τι να σας πω; Εγώ θα αντισταθώ όσο μπορώ. Εντάξει, δεν θα γυρίσω και στο πολυτονικό, αλλά όσα έμαθα στο σχολείο θα τα χρησιμοποιώ. Στο κάτω-κάτω, τζάμπα τόσα χρόνια στα θρανία; Όχι, βαρεμένε φίλε μου. Δεν θα σε ακολουθήσω. Εγώ στα ελληνικά, εσύ στα Greeklish. Κι αν μας ξεφεύγει και κανένα νόημα στη μετάφραση, δεν πειράζει. Ας βγούμε για καφεδάκι να τα πούμε από κοντά, που όσο να ‘ναι θα μιλάμε πιο κοινά ελληνικά. Ελπίζω.

Αδέσποτα βλέμματα

Οι γειτονιές της πόλης μου ήταν πάντα φιλόξενες στα αδέσποτα. Από μικρό παιδί θυμάμαι να παίζουν μαζί μου διάφορα τετράποδα που γυρνούσαν στους δρόμους και τρέφονταν από τα αποφάγια μας και έπιναν νερό στα κεσεδάκια από τα γιαούρτια δίπλα στις πόρτες των σπιτιών μας. Τα περισσότερα από αυτά αν και φιλικά, φάνταζαν στα μάτια μας απειλητικά πολλές φορές. Θυμάμαι την ξαδέρφη μου να τα σταυρώνει και να τους λέει το ξόρκι ‘Ο Χριστός επέρασε, σκύλος τον εγάβγισε, σίδερα στα πόδια του, κλειδωνιά στο στόμα του’. Πάντα επί τρία και πάντα έπιανε. Ίσως γιατί, έτσι κι αλλιώς, το ζωντανό δεν είχε καμία διάθεση για τσαμπουκάδες αλλά και γιατί κώλωνε στη θέα μιας τρελής που το ξόρκιζε. Συνήθως τα αρσενικά τα έλεγαν Τζακ ή Αράπη και τα θηλυκά Λίζα ή Κανέλα. Διαφορετικές προσωπικότητες και το κάθε ένα με την επιδεξιότητά του, εκτός από την περίοδο του ζευγαρώματος που γίνονταν μια μεγάλη παρέα ενός ασταμάτητου οργίου στη μέση του δρόμου κι εμείς μάρτυρες της μεγάλης ακολουθίας του πανάρχαιου ενστίκτου της αναπαραγωγής του είδους. Μελανό σημείο των καιρών, η εισβολή του πολιτισμού στην ήσυχη ζωή μας ενσαρκωμένος στο πρόσωπο του μπόγια. Και ξαφνικά οι τετράποδοι φίλοι μας χάνονταν και όλα άλλαζαν. Οι δρόμοι άδειοι και τα κεσεδάκια γεμάτα, μέχρι κάποιο περαστικό και φοβισμένο ζώο να περάσει και να αρχίσει πάλι να μας εμπιστεύεται. Όμως χρόνο με το χρόνο, τα σκυλιά μειώθηκαν. Άρχισαν οι στειρώσεις, οι φόλες, οι ευθανασίες και το να δεις έναν αλητάκο πραγματικά αποτελεί πια σπάνιο γεγονός. Όπως χθες το βράδυ, που γυρνώντας στο σπίτι μου, είδα στο δρόμο μια περίεργη σκιά να με παρακολουθεί και η καρδιά μου κόντεψε να σπάσει μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι επρόκειτο για έναν κάποιο Τζακ. Μόλις τον είδα, ένα αδιόρατο χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό μου και τα χείλια μου δημιούργησαν αυτόματα τον γνωστό ήχο που προσκαλεί τα σκυλιά κοντά σου, χρόνια τώρα. Διστακτικός στην αρχή, με κοίταζε ακίνητος και με την ουρά έτοιμη για τον πιο τρελό χορό. Κάθισα στα γόνατα και άρχισα να τον φωνάζω. Και καμαρωτός όπως ήταν έτρεξε κατά πάνω μου με μια λαχτάρα που όμοιά της δεν είχα ξαναδεί. Με μύρισε και αφού με φίλησε στο χέρι όπως όταν ζητάμε ευχή, γύρισε και με κοίταξε κατάματα με το βλέμμα του που ήμουν σίγουρος πως ήταν ένα βλέμμα που κάποτε είχα ξαναδεί. Θα μπορούσε να είναι το βλέμμα του παππού μου, η του πατέρα μου, ίδιο και απαράλλαχτο. Η ουσία των ματιών του, ενέργεια του πάντα μου. Τα ήξερα αυτά που μου έλεγε. Τα είχα ξανακούσει. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Το βλέμμα που βλέπεις και από την αρχή αναγνωρίζεις τον δικό σου άνθρωπο. Τη δική σου ύπαρξη. Και του είπα ‘έλα’ και ήρθε. Και με περίμενε με σεβασμό έξω από το σπίτι και του έβγαλα ένα ζεστό χαλάκι και ένα κεσεδάκι με νερό μαζί με λίγα μακαρόνια απ’ το μεσημέρι. Και το πρωί ξύπνησα και ο Τζακ έπαιζε με το παιδάκι του γείτονα. Καλημέρα παιδιά. -Καλημέρα.

Φεγγαρομουρμούρες

Αμάν πια, αυτό το φεγγάρι. Τι κατάσταση είναι αυτή; Κάθε λίγο και λιγάκι, Πανσέληνος. Μα είναι δυνατόν; Κι εγώ, μέχρι πρόσφατα, δεν είχα θέμα με αυτά τα πράγματα. Αλλά, τα βλέπω μπροστά μου τα αποτελέσματα και μπαίνω σε διαδικασίες. Δεν ήθελα να το πιστέψω. Ποια Πανσέληνος και ποιες αναστατώσεις; Είναι δυνατόν, ένα τόσο απλό φυσικό φαινόμενο να μπορεί να δημιουργεί τόσα προβλήματα; Αμ, είναι κυρία μου. Είναι. Δεν το καταλαβαίνετε; Το φαινόμενο της Πανσελήνου επηρεάζει τους υδροφόρους ορίζοντες του πλανήτη και μαζί και τους δικούς μας. Έρχονται τα υγρά μου και γίνονται μαγνήτης και μαγνητίζουν όλη την αστρική της ενέργεια και τρελαίνομαι. Σαν τσουνάμι φουσκώνει το είναι μου και παθαίνω παράκρουση. Αφού ώρες-ώρες νομίζω πως δεν τον γλιτώνω τον βρικόλακα που κρύβω μέσα μου. Θα αρχίσω να αφαιμάζω όποιον βρίσκεται στο δρόμο μου. Και ξέρετε και κάτι; Δεν με νοιάζει. Αφού δεν φταίω. Φταίω; Όχι. Είναι πέραν των δυνατοτήτων μου να το ελέγξω. Συμβαίνει αυτόματα. Γεμίζει το φεγγάρι; Φορτώνω εγώ. Δεν το αντέχω σας λέω. Μου έρχεται να κάνω πράγματα που σε άλλες περιπτώσεις θα απέφευγα όπως ο διάβολος το λιβάνι. Που ακόμη και λιβάνια καίω όταν ξέρω πως θα είναι λιόγιομο. Μήπως και ξορκίσω το κακό. Αλλά αυτό δεν ξορκίζεται. Αντιθέτως, δυναμώνει. Ρουφάει τις μυρωδιές και γίνεται ανίκητο. Και τότε είναι που γυρίζει το μάτι μου και θέλω να βγω στους δρόμους και να κάνω πράγματα για τα οποία σίγουρα θα ντρέπομαι την επαύριον. Και παίρνω να διαβάσω κανένα βιβλίο, να ακούσω καμία μουσική μήπως και του ξεφύγω του κακού, αλλά που να την βρω την ησυχία μου, που το έχουν το φεγγάρι σταθερή ποιητική αναφορά σε όλες τις ρομαντικές τους απόπειρες. Δεν υπάρχει λύση. Πρέπει να το πάρω απόφαση. Μια στο τόσο θα έχω τα νεύρα μου. Τι να κάνω; Εξάλλου δεν είμαι κι ο μόνος. Αδέρφια ψυχραιμία. Πιείτε καμιά βαλεριάνα, κάντε κανένα ζεστό μπανάκι να έρθει το νεύρο να χαλαρώσει, ακούστε λίγο κλασική μουσική –απαγορεύεται ο Beethoven αυστηρά- και αρχίστε και κανένα πλέξιμο να περνάει η ώρα δημιουργικά και θα περάσει. Δυο τρεις μέρες κρατάει η επήρεια. Μετά, θα είναι όλα όπως τα αφήσατε. Σκοτεινά και ήσυχα.

ΠΑΜΕ ΔΙΟΔΙΑ;

Όταν ήμουν μικρός και φεύγαμε οικογενειακώς για κάποια εκδρομή εκτός Αθηνών, η στιγμή των διοδίων ήταν για μένα ένα από τα πιο σημαντικά θέματα της διαδρομής.

Απ’ τη μία η υποχρέωση της πληρωμής στη μέση του πουθενά κι απ’ την άλλη όλη η παραμυθία για το τι θα μπορούσε να μας συμβεί αν δεν πληρώσουμε, διόγκωνε στο παιδικό μου μυαλό ιστορίες που είχαν σαν βάση τον Προκρούστη και τιμωρίες που στη σύγχρονή μορφή τους μάλλον δεν θα ήθελα ούτε να σκέφτομαι. Με το πέρασμα των χρόνων οι εκδρομές  συνεχίζονταν και τα διόδια πια είχαν γίνει απλώς αναγκαίο κακό. Ώσπου, ένα πρωί το μπαλόνι έσκασε και απλά δεν ήθελα να τα πληρώσω. Όχι. Δεν θα ξαναπληρώσω. Φτάνει. Τόσα χρόνια πληρωμής, δεν είδα και κάτι να αλλάζει. Στις ίδιες λακκούβες πέφτω και την ίδια, ξεθωριασμένη από τον ήλιο, σήμανση συναντώ ακόμη, στα ίδια σημεία του δρόμου. Δηλαδή, τι ακριβώς συντηρούν με τα λεφτά μου; Για ποιο κατεστραμμένο κιγκλίδωμα ευθύνομαι; Ποια ξεφτισμένη στροφή περιμένει να με ευχαριστήσει; Χρόνια τώρα πίστευα ότι μαζεύανε χρήματα, κέρμα το κέρμα, για τα έργα των εθνικών οδών και ότι με κάποιον τρόπο με θεωρούσανε χορηγό της αναβάθμισης του δικτύου. Αλλά το όνομά μου δεν το είδα ποτέ στους αναρτημένους προϋπολογισμούς. Συγχρηματοδότηση του άγνωστου εκδρομέα. Μόνο την ευρωπαϊκή ένωση και κάτι βαρύγδουπα ταμεία και κοινοπραξίες. Ξέρετε κάτι; Βαρέθηκα. Και εγώ είναι να μη βαρεθώ. Τα παρατάω όλα. Και όταν λέω όλα, μη νομίζετε ότι θα παραιτηθώ των εκδρομών μου. Όχι. Αλλά χρήματα ξανά στα διόδια δεν θα δώσω. Άντε, καμιά τυροπιτούλα στους έγκλειστους στα κουβούκλια, από συμπάθεια. Και όσον αφορά τα διόδια, μην τα γκρεμίσετε. Βάφτε τα πολύχρωμα να σπάνε τη μονοτονία και μοιράστε στους οδηγούς καμιά καραμελίτσα, γιατί ορισμένοι προορισμοί είναι μακρινοί και στεγνώνει το στόμα και με τον ήλιο κατακούτελα πέφτει και το σάκχαρο και ίσως γλιτώσουμε και από καμία στραβοτιμονιά του ανύποπτου διαβητικού.

Η μπάρα του Απόστολου

Εμένα πάλι, μου αρέσει η σχέση του Απόστολου με τις μπάρες. Ήταν θέμα χρόνου. Το ήξερα. Δεν είναι τυχαίος. Θυμάμαι όταν τον είχα πρωτοδεί στο video clip του Αλκίνοου να χορεύει εκείνο το ζεϊμπέκικο... Τι κορμοστασιά, τι γωνίες, τι βλέμμα, τι, τι , τι.... Είχε παραμιλήσει το πανελλήνιο. Θα μου πεις, το καινούργιο πράμα είναι άλλο πράμα! Σύμφωνοι. Αλλά μιλάμε για ΤΟ πράμα... και με περιεχόμενο όπως αποδείχτηκε στο πέρασμα του χρόνου. Μεστός λόγος, γυμνασμένοι κοιλιακοί, νους υγιής εν σώματι υγιές. Κι ακομπλεξάριστο αγόρι. Όχι σαν κάτι άλλους που ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι... που ακόμη κι αυτό, στάζει προσωπικότητα! Να χαίρεσαι να τον βλέπεις, να τον ακούς. Να λες, δεν μπορεί θα έρθει και για μας μια Κυριακή. Και οι Κυριακές να περνάνε κι αυτός παντού. Να παντρεύεται, να μαλώνει, να παίζει στα θέατρα, να διαφωνεί, να φωτογραφίζεται, να εκφράζεται. Το παιδί της διπλανής πόρτας σε εξελιγμένη έκδοση. Κι όλες οι θείες μου να τον θέλουν για γαμπρό κι όλοι οι θείοι μου για φίλο. Κι αυτό να γιγαντώνεται στις συνειδήσεις των ανθρώπων κι ο Απόστολος  ολοένα και πιο επιθυμητός, για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά, να τραβάει τον δύσκολο δρόμο του δυνατός και ακούραστος. Ώσπου ήρθε  και η ώρα της Αλέκας που στα μάτια του αναβίωσε την εικόνα του άγνωστου συντρόφου οικοδόμου και τον κάλεσε να την συνδράμει. Και αυτός χωρίς καμία σκέψη της βροντοφώναξε I do και την πήρε απ’ το χέρι στη διαδρομή Περισσός – Στυλίδα με δυο μποτάκια κόκκινα, ανατομικά να μεταλαμπαδεύσουν με σθένος τη φλόγα του αγώνα και της κοινοκτημοσύνης. Και οι ντόπιοι τον χειροκρότησαν. Τον πίστεψαν. Και ως άλλος Ρομπέν των Δασών να πρωτοστατεί στους αγώνες τους για ένα καλύτερο αύριο, για μια δίκαιη μεταχείριση και να σηκώνει, για ακόμη μία φορά, περήφανα την μπάρα ψηλά και να φωνάζει το δικό του ‘ή ταν ή επι τας’. Και ο λαός να βλέπει στο πρόσωπό του τον νέο του ήρωα και να του απαντά,  Απόστολε προχώρα και γκρέμισέ τα όλα...

Η εκδίκηση του Pacman

Ένας φίλος μου που φοράει κάλτσες pacman μου είπε ότι μας ψεκάζουν. Υπολογίζει ότι αυτό μάλλον μας συμβαίνει γύρω στις δεκαπέντε με δεκαεφτά κάθε μήνα. Και γι’ αυτό το λόγο αποφεύγει να κυκλοφορεί στους δρόμους, σ’ αυτές τις ημερομηνίες, μήπως και  γλιτώσει τις κατευθυνόμενες ντόπες.  Οι ερωτήσεις έπεσαν βροχή. Ποιος μας ψεκάζει;  Με τι; Γιατί;  Οι απαντήσεις απλές και γι’ αυτό το λόγο αρκετά πειστικές. Μας ψεκάζει το κράτος με κάποιο κατευναστικό για να μένουμε ήσυχοι και συγκαταβατικοί. Μωρέ λες; Αυτό να με βρει τώρα, να σκέφτομαι να βγω στους δρόμους μήπως και φάω την αιθάλη στη μάπα και έρθει το νεύρο στη νιρβάνα του και νιώθω ήρεμος ενώ δεν είμαι. Δεν θέλω. Θέλω να νευριάζω. Μπορώ;  Μπορώ να έχω στο πίσω μέρος του μυαλού την πιθανότητα της επανάστασης;  Κι ας μην την κάνω. Να ξέρω ότι ανά πάσα στιγμή μπορώ. Μπορώ να βγω στους δρόμους σαν το pacman και να αρχίσω να καταβροχθίζω αχόρταγα ό,τι με ενοχλεί και με προσβάλλει. Και μαζί με μένα,  όλοι εκείνοι που αισθάνονται θιγμένοι και εγκλωβισμένοι σε μια κατάσταση που δεν θέλουν να είναι μέρος της. Μες στα στενά και τις λεωφόρους χιλιάδες αχόρταγα pacman, να καθαρίζουν ό,τι τους χαλάει και ολοένα να μεγαλώνουν και να φουσκώνουν και  να αρχίσουν  να αιωρούνται σαν μεγάλα μπαλόνια, περήφανα που έκαναν το χρέος στον εαυτό τους και να φεύγουν ψηλά στον σκοτεινό ουρανό και ως άστρα να μας θυμίζουν για πάντα ότι μόνο αν κάνουμε το βήμα που φοβόμαστε, υπάρχει ελπίδα να αποκτήσουμε την θέση μας στο σύμπαν. Και άσ’ τους άλλους να ψεκάζουν…

Η γιαγιά απέναντι

Οι διαδρομές μου με το ΜΕΤΡΟ, συνήθως είναι μικρά ανούσια διαλείμματα στη μέση μιας μέρας όπου κανείς τίποτα δεν περιμένει και τίποτα δεν κάνει παρά να σκέφτεται τις υπόλοιπες υποχρεώσεις του, υποτίθεται οργανώνοντας το χρόνο που έρχεται. Μικρά ιντερμέδια χαλάρωσης και ανασυγκρότησης, στον μηδενικό χρόνο μεταξύ του τέλους και της αρχής μιας νέας πράξης. Όμως, καμιά φορά, ακόμη και εκεί ο χρόνος μπορεί να σε εκπλήξει. Μία κίνηση, ένα βλέμμα, ένα άρωμα, μια μορφή, παίρνει τη στιγμή και την ξεχειλώνει και χάνεσαι στα δευτερόλεπτα και τσαλαβουτάς σε σκέψεις από το παρελθόν και οι μνήμες σε υποχρεώνουν στη συγκίνηση μιας συγκεκριμένης ατμόσφαιρας που δεν υπολόγιζες ούτε στα πιο κρυφά σου όνειρα. Έτσι και χθες. Μια κλασσική μπλε διαδρομή στα έγκατα της γης με πήρε από το χέρι και βόλτα στα τρυφερά χρόνια της παιδικής μου αθωότητας,  που χρόνια τώρα θάβω κάτω από τα εφήμερα προβλήματα της ενηλικίωσής μου. Ένα γνώριμο χέρι στο απέναντι κάθισμα, μαγνήτης του μυαλού μου σε μια συγκίνηση απόλυτη αλλά και σημαντική για την ώρα. Το χέρι της γιαγιάς μου. Το χέρι της γιαγιάς απέναντι. Της γιαγιάς του ΜΕΤΡΟ.  Το αποστεωμένο χέρι με τις πανάδες και τις μπλε φλέβες, ίδιες με αυτές της διαδρομής Αιγάλεω-Αεροδρόμιο,  φορώντας επί χρόνια δύο ίδιες χρυσές βέρες, ενθύμιο ενός μακρινού γάμου που ίσως διέκοψε ο θάνατος. Και άβαφα λεπτά νύχια προϊόν  του μοναδικού ίσως καλλωπισμού σ’ αυτήν την ηλικία και δύο μάλλινα πράσινα πέτα διακοσμημένα με την καλή περίτεχνη καρφίτσα των ειδικών περιστάσεων και ένα εμπριμέ μεταξωτό μαντήλι στο λαιμό, δείγμα αισθητικής μιας άλλης εποχής, τότε που ίσως ακόμη ίσχυε η έννοια του όρου κοκέτα. Και τα μαλλιά κοντά και βαμμένα  Matisse -μωβ, πορτοκαλί-  με τη ρίζα τους κάτασπρη να μην καταδέχεται άλλη καταπίεση από κανένα άλλο πινέλο παραλλαγής. Και κάπου εκεί, δυο μάτια λαμπερά και σίγουρα. Περήφανα για τη ζωή που είδαν, για τη ζωή που έζησαν και συνεχίζουν να τη διανύουν τώρα πια με το ΜΕΤΡΟ. Και όπως με έπαιρνε η συγκίνηση από τα μούτρα και δεν είχα καμία άλλη επιθυμία από το να χαϊδέψω το χέρι απέναντι, η μαγική γυναίκα έσκυψε να σηκώσει τα κοντά καλτσάκια της κάτω από τη midi φούστα της. Κι ήθελα να της ζητήσω να το κάνω εγώ. Να σκύψω και να τραβήξω τα μπεζ καλτσάκια κατά μήκος της στεγνής γάμπας της ως φόρο τιμής στις γιαγιάδες του  κόσμου που είναι όλες ίδιες.  Η δική μου, η γιαγιά του Γιάννη, η γιαγιά του καθενός. Η γιαγιά που πάντα έχει στην τσέπη της δυο καραμέλες για να ξεκλέβει ένα φιλί και ένα χαμόγελο μας.  

2011 φωταγωγημένες ευχες!

Φωτεινή μου, συγχαρητήρια!!!! Ψηφίστηκες!!!  Ήρθες πρώτη στις προτιμήσεις των αναγνωστών μας. Πρώτη και καλύτερη.  Απ’ όλους κι απ’ όλα…  Δεν το περίμενες;  Ούτε κι εγώ.  Που γιατί να το περιμένω;  Εντάξει, το γνωρίζω  ότι έχεις τους φανατικούς σου, αλλά όχι κι έτσι. Εσύ ξεπέρασες κάθε προσδοκία. Ξέρεις τι είναι να σε θέλει όλη η πόλη φωταγωγημένη; Είσαι μύθος, Φωτεινή μου. Και όπως όλοι οι μύθοι, έτσι κι εσύ παραμένεις σταθερή προτίμηση σε οτιδήποτε προταθείς. Θα ξεχάσω το υπέροχο tango στο dancing with the stars; Θα ξεχάσω όλα αυτά τα φιλανθρωπικά galas που συμμετείχες κατά καιρούς τονίζοντας με αξιοπρέπεια ότι κι οι μύθοι έχουν ψυχή;  Όχι. Δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα. Θέλω να τα θυμάμαι όλα, Φωτεινή μου. Κι έτσι με τις μνήμες ζωντανές μέσα μου, αποφάσισα να σε φωταγωγήσω και να σε προσφέρω, δώρο εορτών στους αναγνώστες που σε ψήφισαν, λίγες ώρες πριν την ονομαστική σου εορτή,  γιατί ακόμα και τα blogs το θέλουνε το glam τους. Έτσι λοιπόν, αποφασίζω να glamarw, με πρωθιέρεια  εσένα, που κόντρα στην κρίση της εποχής, λανσάρεις το αστικά ανέμελο στυλ σου, ψήνοντας όλες τις κυρίες που θα ήθελαν να σου μοιάσουν. Αποφασιστική, μοιραία, εγγράμματη, γοητευτική και πάνω απ’ όλα δυναμική, σύμβολο της πόλης,  σε προσφέρω στο αναγνωστικό κοινό μου, στο κοινό σου Φωτεινή, σαν card postal ευχητήρια για το νέο έτος που ακόμη ούτε δόντια δεν έβγαλε και απλώς μας χαμογελάει αθώα με τα μόλις πέντε ημερών ματάκια του. Την υγειά μας να έχουμε παιδιά. Κι αν ο στόχος είναι να γίνουμε κάποια στιγμή σαν την Φωτεινή, ας είμαστε και λίγο ρεαλιστές. Αυτά δεν γίνονται συχνά. Μια φορά στα 100 χρόνια. Καλή χρονιά λοιπόν, αγαπημένε μου αναγνώστη. Και που είσαι; Μην μασάς στο δήθεν και το βήτα. Φέτος πάμε για  κορυφή.