Η εκδίκηση του Pacman

Ένας φίλος μου που φοράει κάλτσες pacman μου είπε ότι μας ψεκάζουν. Υπολογίζει ότι αυτό μάλλον μας συμβαίνει γύρω στις δεκαπέντε με δεκαεφτά κάθε μήνα. Και γι’ αυτό το λόγο αποφεύγει να κυκλοφορεί στους δρόμους, σ’ αυτές τις ημερομηνίες, μήπως και  γλιτώσει τις κατευθυνόμενες ντόπες.  Οι ερωτήσεις έπεσαν βροχή. Ποιος μας ψεκάζει;  Με τι; Γιατί;  Οι απαντήσεις απλές και γι’ αυτό το λόγο αρκετά πειστικές. Μας ψεκάζει το κράτος με κάποιο κατευναστικό για να μένουμε ήσυχοι και συγκαταβατικοί. Μωρέ λες; Αυτό να με βρει τώρα, να σκέφτομαι να βγω στους δρόμους μήπως και φάω την αιθάλη στη μάπα και έρθει το νεύρο στη νιρβάνα του και νιώθω ήρεμος ενώ δεν είμαι. Δεν θέλω. Θέλω να νευριάζω. Μπορώ;  Μπορώ να έχω στο πίσω μέρος του μυαλού την πιθανότητα της επανάστασης;  Κι ας μην την κάνω. Να ξέρω ότι ανά πάσα στιγμή μπορώ. Μπορώ να βγω στους δρόμους σαν το pacman και να αρχίσω να καταβροχθίζω αχόρταγα ό,τι με ενοχλεί και με προσβάλλει. Και μαζί με μένα,  όλοι εκείνοι που αισθάνονται θιγμένοι και εγκλωβισμένοι σε μια κατάσταση που δεν θέλουν να είναι μέρος της. Μες στα στενά και τις λεωφόρους χιλιάδες αχόρταγα pacman, να καθαρίζουν ό,τι τους χαλάει και ολοένα να μεγαλώνουν και να φουσκώνουν και  να αρχίσουν  να αιωρούνται σαν μεγάλα μπαλόνια, περήφανα που έκαναν το χρέος στον εαυτό τους και να φεύγουν ψηλά στον σκοτεινό ουρανό και ως άστρα να μας θυμίζουν για πάντα ότι μόνο αν κάνουμε το βήμα που φοβόμαστε, υπάρχει ελπίδα να αποκτήσουμε την θέση μας στο σύμπαν. Και άσ’ τους άλλους να ψεκάζουν…