Meat House στη Νέα Σμύρνη

Ο καιρός δεν λέει να φτιάξει και οι βόλτες στους δρόμους και τις γειτονιές της Αθήνας συνεχίζονται. Πότε για καφέ, πότε για ένα ποτάκι, πότε για φαγητό. Κι αν είναι να βγεις να φας, είσαι πλέον και απαιτητικός. Με τα τόσα που βλέπουμε στην τηλεόραση των δεκάδων chef, η επιλογή για ένα καλό εστιατόριο, ταβερνείο, κουτούκι, είναι δύσκολη υπόθεση.

Δυο τρεις μέρες πριν, περνώντας με το τραμ από έναν κεντρικό δρόμο της Νέας Σμύρνης, κολλημένος στην κίνηση, έμεινα ενθουσιασμένος από ένα ανακαινισμένο διώροφο κτίριο της δεκαετίας του ’50 σε λευκό χρώμα με ωραίες μοβ λεπτομέρειες στις αποχρώσεις της λεβάντας. Το έβαλα αμέσως στο πρόγραμμα. Κάτι ωραίο μου μυρίζεται. Παιδιά πάμε; Καμία αντίρρηση.

Ότι είχε πέσει ο ήλιος και ο φωτισμένος φράχτης ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακός από ότι την ημέρα. Δυο τρία φωτισμένα οπωροφόρα στη μικρή αυλή στο πλάι του κτιρίου και μια μικρή σκάλα που σε οδηγεί στο διακριτικά φωτισμένο εστιατόριο. Τα ιδιαίτερα έπιπλα και ο εντυπωσιακός διάκοσμος σε αναγκάζουν να χαλαρώσεις και να αφεθείς στην απόλαυση που σου υπόσχονται. Η μόνη μου αγωνία είναι η πιθανότητα να πρόκειται για μαγαζί gourmet. Ευτυχώς, η τύχη είναι με το μέρος μας. Ο κατάλογος απλός. Ωραίοι μεζέδες και ακόμη πιο ωραίες προτάσεις για ψητά κρέατα, λουκάνικα, κοτόπουλα. Τελικά η εμμονή μου δεν μας βγήκε σε κακό. Δέκα λεπτά από το σπίτι και η βραδιά μας μεταμορφώθηκε σε κάτι το πολύ ιδιαίτερο και χωρίς μεγάλος κόστος. Και οι αισθήσεις ικανοποιήθηκαν και το βράδυ με γλυκιά ικανοποίηση έπεσα για ύπνο και σκέφτηκα ότι τελικά δεν φταίνε οι άλλοι για την κατάντια μας. Φταίμε κι εμείς. Είναι απλώς θέμα επιλογών.

info: Meat House
         Δευτέρα έως Παρασκευή: 18:00-1:00
         Σάββατο & Κυριακή: 13:00-1:00

         Ελ.Βενιζέλου 57, 171 23 Ν.Σμύρνη
         Τηλ. 2109328638

http://www.meathouse.gr/

Τα σκουπίδια στην πόρτα σας

Ξεκινώντας αυτό το κείμενο έχω την ανάγκη να ξεκαθαρίσω τη θέση μου. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον εργαζόμενο στην καθαριότητα και την απόφασή του να απεργήσει. Σαφές; Σαφέστατο! Ωραία.

Αλλού είναι οι ενστάσεις μου. Είναι δυνατόν να έχουν γεμίσει όλοι οι κάδοι του λεκανοπεδίου και η ατμόσφαιρα να έχει άρωμα ξεχασμένης λεμονόκουπας και ατίθασου κεμπάπ; Γιατί ατίθασο είναι το κεμπάπ που κατάφερε να ξεφύγει από το στομάχι αυτών που το πέταξαν με τέτοιο θράσος μέσα στη μαύρη σκουπιδοσακούλα και από κει στον μολυβί κάδο των απορριμμάτων. Και έρχομαι να ρωτήσω. Που βρέθηκαν τόσα σκουπίδια; Τι καταναλωτική ασυδοσία είναι αυτή; Αφού δεν τα θέλεις κυρία μου. Τι τα αγοράζεις; Για να τα πετάξεις; Ειλικρινά, δεν σε καταλαβαίνω. Και καλά. Είσαι καθαρή και ως εκ τούτου έχεις και πολλά σκουπίδια. Δεν έμαθες για την απεργία; Κι αν όχι, δεν είδες που οι κάδοι έχουν καταντήσει σαν τις νεκρές φύσεις του Τσόκλη; Δόξα τω Θεώ, ζούμε στη χώρα με τα μπαλκόνια, τις αυλές και τους ακάλυπτους. Βάλτα σε μία ωραία εμποτισμένη σκουπιδοσακούλα με άρωμα βερίκοκο και άστα εκεί μέχρι να τελειώσει η απεργία και να έρθει το κούριερ για τη χωματερή. Έλεος. Δεν μας φτάνει δηλαδή που κατακλύζεται όλη η ζωή μας από σκουπίδια – τηλεοπτικά, ηλεκτρονικά, μουσικά, εικαστικά, αρχιτεκτονικά- να είμαστε υποχρεωμένοι να μυρίζουμε και το καπιτονέ χαρτί υγείας που ξεπετάχτηκε αναίσθητο από τη σακούλα που έσκισε κάποια γάτα προσπαθώντας να βρει έναν καλό μεζέ. Γιατί ο κώλος σου θέλει και καπιτονέ, μη χέσω. Ξέχασες όταν ήσουν μικρή και χρησιμοποιούσες την εφημερίδα, τύπου ανακύκλωση. Αλλά τώρα εκσυγχρονίστηκες. Είσαι πια μια κυρία. Τα σκουπίδια πια είναι γεμάτα από κουτιά με κρέμες κατά της κυτταρίτιδας, νερά γαλλικής εμφιάλωσης και αλεύρια βρώμης. Παλιοβρόμα. Και έρχεται ο δήμος και τα πασαλείβει και με μια γερή δόση ασβέστη να μην εξαπλωθούν τίποτα μικρόβια. Που το μικρόβιο όμως έχει ανδρωθεί μέσα στα χρόνια και τον ξεπερνάει τον ασβέστη και όχι κυτταρίτιδα θα αποκτήσουμε άλλα πρωταγωνιστές στο Νησί θα γίνουμε. Παλιοαναίσθητη μικροαστή γουρούνα. Για να μην αναφερθώ στα τσίγκινα δοχεία από τα καλλυντικά για τα μαλλιά σου που ανά πάσα στιγμή μπορεί να εκραγούν και να το φτάσουν το σκουπίδι στη στρατόσφαιρα. Είσαι πολύ μεγάλος κίνδυνος. Το καταλαβαίνεις; Μάζεψε τα σκουπίδια σου μην πάω και τα μαζέψω εγώ και στα φέρω καπέλο και θυμηθείς όλη την ασύδοτη ζωή σου.

 Ουφ...!!! Τα είπα και ησύχασα. Και ξέρεις και κάτι; Θα στήσω καραούλι. Και έτσι και σε πιάσω επ αυτοφώρω θα σε βγάλω και μια φωτογραφία να την κοτσάρω από κάτω, να σε αναγνωρίζουν και να σε δείχνουν στο δρόμο σαν το χειρότερο σκουπίδι του κόσμου. Το δικό σου.

Σύμμαχος Ντόρα

Και σαν να μη μας έφταναν οι Τρόικες και οι Άγκελες οι Μέρκελ, ξημέρωσε κι η μέρα εκείνη που μας υποχρέωσε να έχουμε καθημερινή επαφή με την Θεοδώρα Μητσοτάκη-Μπακογιάννη-Κούβελου το γένος Γιαννούκου και όλα τα νέα ιδεώδη που εισάγει στην πολιτική ζωή αυτού του ρημαγμένου τόπου. Σαν κούραση μου κάνει όλο αυτό, αλλά επειδή είμαι και καλοπροαίρετος άνθρωπος και επειδή δεν θέλω να είμαι και άδικος αποφάσισα να στείλω ένα μικρό γράμμα, να ρωτήσω κάποια πράγματα που ίσως μου λύσουν τις απορίες και μπορέσω να κοιμηθώ ήσυχος ότι γίνονται πράγματα σ’ αυτόν τον τόπο.

Ντόρα μου,

Γεια σου. Είμαι κι εγώ πολίτης αυτής της χώρας όπως και εσύ άλλωστε και πιστεύω ειλικρινά ότι κάτω από αυτή τη βάση θα μπορέσεις να με κατανοήσεις και να μου απαντήσεις χωρίς φόβο και πάθος στα μικρά καθημερινά ερωτήματα που έχω να σου θέσω.

Διάβασα τη διακήρυξη του κινήματος σου και πραγματικά ενθουσιάστηκα στην ιδέα ότι η Δημοκρατική Συμμαχία είναι μια κεντρομόλος δύναμη. Που ακριβώς κεντρομολάρει;

Επίσης διάβασα ότι δεν είμαι λαϊκιστής και  πατριδοκάπηλος και ότι δεν έχω παρωπίδες. Τι μου λες; Μου χαλάς την κοσμοθεωρία! Αλλά ok, δεν με πειράζει. Είμαι ανοιχτός σε καθετί νέο. Αλλά έχω ένα μικρό πρόβλημα. Αυτή την οικονομική στήριξη που ζητάει το κίνημα, που ακριβώς θα ήθελες να τη στείλω; Τα παίρνουν και στα πρακτορεία του ΟΠΑΠ σαν τους λογαριασμούς της ΔΕΗ; Ή μήπως θα βγάλετε κι εσείς κουπόνια με στάμπα την ελιά; Τώρα που είπα ελιά... Τι ωραίο, πρωτότυπο σήμα είναι αυτό; Λίγο το πορτοκαλί με χαλάει, αλλά δεν βαριέσαι, ένα χρώμα είναι κι αυτό. Άσε που τα κλασικά τα έχουν κλείσει οι παλιότεροι. Δεν πειράζει. Μοντερνιά. Και ξέρεις και κάτι άλλο; Μ’ αρέσει που βαδίζεις στα χνάρια του πατέρα σου. Παραδοσιακά πράγματα. Με ρακή και μαντινάδες κάνουν κόμμα οι κυράδες. Άσε που, ξέρεις, θα σε πολεμήσουν οι κακεντρεχείς. Αλλά, μη μασάς. Δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Την έχεις δείξει την αξία σου. Η Αθήνα έχει γίνει αγνώριστη. Είναι να μη βάλεις στόχο, εσύ, στη ζωή σου. Και το εκτιμώ αυτό. Αλλά ξέρεις, με προβληματίζει και κάτι ακόμη. Ποιοι θα συμμαχήσουν μαζί σου; Τα έχεις κάνει τα κουμάντα σου; Γιατί, αν είναι να έχεις μαζί σου, μόνο όσους πούνε αντίο στον Αντώνη, θα σε μαλώσω. Αυτό δεν θα είναι μεταρρύθμιση. Αυτό θα είναι μετακόμιση.

Εν πάση περιπτώσει, μην σε κουράζω. Θέλω να σου ευχηθώ τα καλύτερα και απλά να σου υπενθυμίσω ότι όλες οι ελπίδες μας έχουν πάει για βρούβες. Γιατί σε λίγο καιρό μ’ αυτές θα τρεφόμαστε και θα γλύφουμε και τα δάχτυλά μας. Κάνε τη δουλίτσα σου και που ξέρεις, μπορεί να ζήσεις να δεις και τα εγγόνια σου υποψήφιους πρόεδρους. Δόξα τω Θεώ, από DNA σκίζεις!!!

Τα 350 καμαρίνια

Και αποφασίζω να πάω σε ένα θέατρο να θρέψω την ψυχή μου, μιας και δεν μπορώ να θρέψω τίποτα άλλο και παίρνω ένα Αθηνόραμα και τι να δω; Έπρεπε να διαλέξω από 350 παραστάσεις. Λέω, δεν μπορεί, μήπως είναι περσινό. Όχι. Είναι της εβδομάδας που διανύουμε. Τι πλουραλισμός! Τι επίπεδο! Τι Τέχνη! Τι πολιτισμός! Κι έχει κι απ’ όλα. Μουσικά, πρόζες, για straight, για gay, για βαθιά κουλτουριάρηδες, για πιο ρηχούς, για μετανάστες, για ντόπιους, κωμωδίες, τραγωδίες, μονολόγους, ρεαλιστικά, υπερρεαλιστικά, μεταμοντέρνα, κλασικά, underground, ground, 1^st floor. Υπέροχα! Να αποφασίσω όμως πρώτα και μετά να ντυθώ. Γιατί τι να βάλεις για να βγεις; Πάει ασορτί με το θέαμα. Να πάω στη Λοτσάρη και να είμαι σαν την παραδουλεύτρα της;  Που όπως και να πας στη Λοτσάρη, σαν την παραδουλεύτρα της θα ‘σαι. Γιατί, η κοπέλα φρόντισε. Ντύθηκε, κόντρα στην κρίση, με όλα τα πλουμίδια της Αγίου Μάρκου. Σου λέει, πάω REX και θα βγω κατώτερη από την Τρύπη; και καλά η Τρύπη... αλλά κατώτερη και από τον Ρώμα; Όχι!!! Θα ραφτώ με τα καλύτερα. Γι’ αυτό και γω το απορρίπτω το REX. Θα πάω σε κάτι πιο λιτό. Θα πάω Καρυοφυλλιά. Που είναι απλό παιδί. Και είναι και σύγχρονο και είναι και κοντή και δεν έχω να φοβηθώ τίποτα. «La Chunga»: ένα μεγάλο πουλί που ζει στα δάση, με ψηλά πόδια και μακρύ λαιμό, που περπατά παρά πετά. Αλλά όχι. Ούτε στα οικολογικά θέλω να πάω γιατί και κρεατοφάγος είμαι και τη γούνα μου τη βάζω άμα πιάσουν τα βαριά τα κρύα. Δεν θα κοροϊδευόμαστε τώρα. Θα διαλέξω κάτι άλλο. Μήπως πάω μια Λυρική που δεν έχω πάει και ποτέ, να έρθει να χαϊδευτεί το αυτί μου να ηρεμήσει κι από τα τόσα που ακούει κάθε μέρα; Μπα... θα ιδρώσω στα βελούδα. Και εκεί που γυρίζω τις σελίδες με αγωνία, γιατί περνάει και η ώρα και θα καταλήξω πάλι σε κανένα ορθάδικο στο Γκάζι, βλέπω ότι Η Ούλρικε Μάινχοφ δεν πέθανε. Δεν πέθανε; Αποκλείεται. Ζει η Ούλρικε; Δεν πάω πουθενά! Θα μείνω μέσα, θα μαγειρέψω μακαρόνια ορφανά, θα μείνω με το βρακί και θα δω Νικολούλη. Εκεί όλο και κάποιος θα πέθανε.

Εκεί Πολυτεχνείο;

Εκεί πολυτεχνείο; Εδώ διαδίκτυο. Γιορτάζετε σήμερα; Χρόνια πολλά σας εύχομαι. Ξέρετε, αυτός που πληκτρολογεί το κείμενο, γνωρίζει για σας μόνο μέσα από λασπωμένες και αιματοβαμμένες αφηγήσεις των γονιών του, διαφόρων αριστερών καθηγητών του και κάποιων αφιερωμάτων στην τηλεόραση. Όταν ήταν μικρός έτρωγε μεγάλες συγκινήσεις με όλα αυτά τα ηρωικά κατορθώματα αυτών που αντιστέκονταν στο ολοκληρωτικό καθεστώς της χούντας. Όλες αυτές οι ιστορίες με τους αδίσταχτους στρατιωτικούς και τους λαϊκούς υπερασπιστές της ελευθερίας ήταν γι’ αυτόν σαν βιταμίνες C που ανόρθωναν το ηθικό του και έπλαθαν έναν χαρακτήρα μάλλον ευγνώμων για τους τόσο κοντινούς προγόνους του. Παρακολουθούσε κάθε λογής αφιέρωμα και είχε στη δισκοθήκη του όλα τα βινύλια με τα στρατευμένα τραγούδια του Μίκη, του Γιάννη, του Χρήστου, του Σταύρου. Παιδί που το είχαν πάρει τα απόνερα αλλά δεν το ήξερε. Ζούσε το μύθο της αντίστασης και παρακολουθούσε την ιστορία μέσα από τα ιλουστρασιόν εξώφυλλα και τα ημίωρα ντοκουμέντα. Και ξαφνικά αισθανόταν μεγάλη την υποχρέωση απέναντι στη γενιά του πολυτεχνείου και ακόμη μεγαλύτερη αγωνία για το τι θα κάνει η δική του. Και όλοι του έλεγαν “εμείς κάναμε κάτι.. εσείς;”

Ώσπου κάποια στιγμή, ξύπνησε ένα πρωί και του ήρθαν όλα ανάποδα. Και η Μαρία βράχνιασε, και ο Αντρέας ανέβηκε στις ταράτσες και φωτογραφήθηκε, και η τρομοκρατία της πολιτικής σώπασε και έτσι έγινε ισχυρότερη και η Ελευθερία είναι μόνο η Αρβανιτάκη και η πορεία στην Αμερικάνικη πρεσβεία έγινε φολκλόρ και το νινί σέρνει καράβι και δεν γίνονται πράγματα και η Αλέκα ακόμη πιστή άπιστη, να ευγνωμονεί τη Λιάνα που την ξελασπώνει στην επικοινωνιακή της αδυναμία και οι μολότοφ διακοσμητικά στοιχεία της γιορτής και  το άσυλο σταθερό θέμα της ημέρας.

Ε, λοιπόν, δεν με νοιάζει να κάνω κάτι. Ας μείνω στην ιστορία ως η γενιά της απραξίας. Η γενιά που καρπώθηκε όλα τα οφέλη της γενναιόδωρης μεταπολίτευσης και που τώρα, απλώς πληρώνει τις φιέστες και τις σπατάλες ενός κράτους που κάποτε ήθελε ψωμί και που τώρα μαζεύει τις γόπες από το δρόμο για να διατηρήσει ζωντανή την ψευδαίσθηση της απόλαυσης του καπνού στα σωθικά του.

Θέλω πίσω τα παιχνίδια μου

Μεσημέρι Σαββάτου και παίζω στον υπολογιστή ένα παιχνίδι στρατηγικής. Προσπαθώ να το κερδίσω το καταραμένο το μηχάνημα, αλλά μου είναι αδύνατον. Και όσο χάνω, τόσο εκνευρίζομαι. Και όσο εκνευρίζομαι, προσπαθώ ακόμη περισσότερο. Και όσο προσπαθώ, όλο και πιο κόκκινα τα μάτια μου. Αλλά, όχι. Το έχω αποφασίσει. Ήρθεν η ώραν του. Θα κερδίσω.

Στο μέσα δωμάτιο, το ραδιόφωνο είναι ανοιχτό, εδώ και πέντε ώρες, σε έναν σταθμό ο οποίος δεν έχει πια σημασία τι παίζει. Έχει απλώς το ρόλο της παρέας στο σπίτι. Πιο πολύ σαν το soundtrack της μέρας. Τέλος τραγουδιού, παύση μεγάλη και μια γνώριμη μελωδία από τα παλιά, μου πλημμυρίζει τον εγκέφαλο και μου φέρνει στην επιφάνεια μνήμες και μυρωδιές από τα παιδικά μου χρόνια. Τότε που είχα δηλώσει την πρώτη μου φανατική υποστήριξη σε τραγούδι. Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα, να μου φέρετε τα μάτια μου σαν κλείσω... Τότε που τα τραγούδια ήταν από την ψυχή και τα παιχνίδια για την ψυχή. Περίεργοι συνειρμοί...

Και θυμήθηκα τα παιχνίδια στην όμορφη γειτονιά μου, μαζί με τα άλλα συνομήλικά μου θηρία. Και το όμορφο επιτραπέζιο παιχνίδι μου με τον τίτλο “Ο χάρτης του Πλαστήρα”, που είχε κομμένους όλους τους νομούς της Ελλάδας σε διάφορα χρώματα και έπρεπε να τους τοποθετήσεις στο σωστό σημείο πάνω στο γεωγραφικό μήκος και πλάτος της χώρας. Και το υπέροχο λευκό ελικοπτεράκι μου. Και το κόκκινο view master που μου είχε κάνει δώρο μια θεία μου, και που χανόμουν με τις ώρες στις ωραίες εικόνες του. Και τις μαγνητικές οθόνες ζωγραφικής που έγραφες με ένα περίεργο, σαν χειρουργικό, εργαλείο και μετά με μία απλή μαγική κίνηση μπορούσες να σβήσεις τα πάντα. Και τον πάνινο κούκλο Κότζακ που μου είχαν πάρει γιατί του έμοιαζα. Και το κουβερτάκι μου με τις πορτοκαλί ρίγες που μου το έριχναν στα πόδια για να μην κρυώσω.

Και ξαφνικά σήμα για τίτλους ειδήσεων. Και η γειτονία μου έγινε κυψέλη κακοποιών στοιχείων. Και ο χάρτης του Πλαστήρα πρασίνισε. Και το ελικοπτεράκι χάθηκε. Και το view master στα αζήτητα. Και οι οθόνες, plasma. Και ο κούκλος, πλαστικός με μαλλιά, πιστό αντίγραφο του τελευταίου αστεριού της show biz. Και το κουβερτάκι, μόλις θυμήθηκα ότι το χάρισα στους καινούργιους αλλοδαπούς γείτονες.

Και όλα ήρθαν ανάποδα. Και μια στεναχώρια εγκαταστάθηκε μέσα μου. Και το έκλεισα το ραδιόφωνο. Και κάθισα μπροστά στον σχετικά καινούργιο υπολογιστή μου και έβαλα ξανά μπρος για τη νίκη, σαν να μην είχα σκεφτεί τίποτα πριν λίγο. Εξάλλου γι’ αυτό δεν τον αγόρασα; Να περνάει λίγο η ώρα μου.

Και το έκανα και status. Θέλω πίσω τα παιχνίδια μου. Πολλά like….

Ηλίας ο εσταυρωμένος

Πρώτος σε σταυρούς στο Δήμο Αθηναίων ο Ηλίας Ψινάκης. Θεά! Ήρθε η ώρα του Ηλία. Ηλία προχώρα σε θέλει όλη η χώρα. Τους ενέπνευσες Ηλία μου, με το μπρίο, τον ενθουσιασμό, το μαντηλάκι σου, τα γεμάτα ζυγωματικά σου, την εξωτική  γεύση σου. Ηλία μου, δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ το περίμενα. Και το ήθελα. Στο πρόσωπό σου ενσαρκώθηκαν όλες οι ελπίδες μου για αυτή την πόλη και την πολιτιστική της κληρονομιά. Βγάλε μας έξω Ηλία. Δείξε μας στην κοινότητα. Βάλε στο Σάκη φουστανέλα και τρέξτε. Ανεμίστε τις πιέτες απ’ το Βορρά ως το Νότο και δείξτε τι σημαίνει ελληνική λεβεντιά. Που όταν εμείς είχαμε χοληστερίνη, χουρμάδες έτρωγαν. Φιλιππινέζες    μας είναι όλοι. Ξέρεις εσύ. Πάρε ένα κότερο και σκίσε τα ύδατα. Πάρε σβάρνα τις υφαλοκρηπίδες και φώναξέ το δυνατά. Αθήνα πόλη της ζωής μας. Αλλά να θυμάσαι σε παρακαλώ ότι η δική μας η ζωή δεν έχει καμία σχέση με τη δική σου. Μη τα μπερδέψεις και μας πάρουν για γιάπηδες φραγκάτους του lifestyle και της χλίδας.  Παίξτο απλός. Καθημερινός. Δύσκολο, το ξέρω. Αλλά κάνε μια προσπάθεια. Τόσο μελάνι χύθηκε για πάρτη σου.

Ε, λοιπόν, το δηλώνω ανοιχτά. Ψινάκη σ’ αγαπώ. Σε εμπιστεύομαι. Το έχεις ρε παιδί  μου, πώς να το κάνουμε; Εντάξει είσαι λίγο θορυβώδης… αλλά είδαμε και τους διακριτικούς , τόσα χρόνια, πως μας κατάντησαν. Βαρέθηκα. Θέλω αδιακρισία. Θέλω να αισθάνομαι το βλέμμα σου επάνω μου και να καταλαβαίνω ότι τρέφεσαι από τις αγωνίες μου και νοιάζεσαι για το μέλλον μου. Το μέλλον μας Ηλία μου. Αναλλοίωτη αξία μέσα στο χρόνο. Και στον τόπο.  Να σταματήσω όμως κάπου εδώ, μη κατηγορηθώ για μανατζεριλίκι.

Αυτοδιοικήθηκα, η πουτάνα...!

Αχχχ...! Τι χαρά. Τι ευτυχία. Τι αγαλλίαση.  Εξισορροπώ και εξίσταμαι. Επιτέλους όλοι στη θέση τους. Όλοι οι τοπικοί άρχοντες στα γραφεία τους,  με νέα εντολή. Ανανεωμένη. Κι αυτή την ανανέωση αισθάνομαι κι εγώ να κυλάει στις φλέβες μου, να χαϊδεύει την αύρα μου, να φωτίζει τα τσάκρας μου. Και αυτό με ανεβάζει. Βγαίνω στο δρόμο με άλλον αέρα. Η πόλη μου θα αλλάξει. Θα γίνει πόλη πρότυπο. Και τσικουδιά στους καφενέδες τα παλικάρια θα κερνάν. Κι εγώ με μια χαρά ανείπωτη να περπατώ και να χαίρομαι αυτή την αλλαγή και να ευχαριστώ την Παναγία που με αξίωσε να τη ζήσω. Και να βλέπω τους συμπολίτες μου που είναι ακόμη κατσούφηδες και να μην καταλαβαίνω.  Εντάξει. Είναι φτωχοί. Άνεργοι. Άστεγοι. Ανασφάλιστοι. Απογοητευμένοι. Απελπισμένοι. Όμως, ρε παιδιά, μη τα θέλουμε κι όλα δικά μας. Δεν το ακούσατε; Θριάμβευσε και πάλι η Δημοκρατία. Η αυτοδιοίκηση είναι ακόμη πιο δυνατή από πέρσι. Κάθε φέτος και καλύτερα για την αυτοδιοίκηση. Ο Καλλικράτης είναι εδώ. Δεν διαισθάνεστε την αλλαγή; Όχι; Ε, τι να σας πω... ανοίχτε λίγο τις κεραίες σας. Αφού το λένε όλοι. Βουίζει ο τόπος. Νέα εποχή. Νέα αρχή. Νέα Καρβάλη. Δεν πιστεύω να είσαστε η αποχή που όλοι ψάχνουν; Γιατί είσαστε πρώτο όνομα αυτές τις μέρες. Να ζητήσετε συγγενικά δικαιώματα. Όλοι μαζί σας ασχολούνται. Νικήτρια η αποχή. Από που προέρχεται η αποχή; Ποιο μήνυμα θέλει να περάσει; Μέχρι και το CNN σας ανέφερε. Κι εσείς είσαστε ακόμη έτσι; Ειλικρινά, δεν σας καταλαβαίνω. Βγείτε στο δρόμο να χαρείτε την αλλαγή που ήρθε. Κι αν δεν βλέπετε φως πουθενά, δεν πειράζει. Δεν βλέπετε εμένα; Μαλλί στην τρίχα, τη ζακέτα μου και βόλτες ως τα ξημερώματα. Γιατί δεν έχω και που να πάω η καημένη. Στους δρόμους τη βγάζω. Τώρα όμως, με την αλλαγή, σαν ανακαίνιση θα είναι για μένα. Αρκεί να βάλουν και κανένα πλατύφυλλο στην πλατεία να έχουμε και λίγο δροσιά τα μεσημέρια.

Προεκλογικές χωματερές

Γέμισε ο τόπος φυλλάδια. Ως τα τώρα, μόνο καμιά πίτσα, κανένα σουβλάκι ή άντε το πολύ και κανένα κρεπάδικο που να στα φέρνει στο σπίτι. Τώρα όμως, ενόψει εκλογών, άρχισαν να γλιστράν στις χαραμάδες και κάτι θείες, κάτι συμπέθεροι απ' το χωριό, όλοι να αγαπάνε την πόλη, τη γειτονιά, το σπίτι τους. Φυλλάδια ιλουστρασιόν, λευκά με πράσινες, κόκκινες, μπλε πινελιές και υποσχόμενες ατάκες για μια ανθρώπινη πόλη, καθαρή και πάνω απ' όλα πολιτισμένη. Γιατί, ως γνωστόν, ο πολιτισμός πουλάει. Και κάνεις τον κόπο και σκύβεις και σηκώνεις το φυλλάδιο να το διαβάσεις, μην είσαι και άσχετος. Και βλέπεις μια ξανθιά πενηντάρα να σε κοιτάει, δήθεν με νόημα, με το μαλλί ξασμένο στα ουράνια, με πράσινη σκιά στα μάτια να τονίζει ακόμη περισσότερο την ηλικία που προσπαθεί να κρατηθεί στο ύψος της. Και ένα μπορντό κασκόλ να ανεμίζει στο μέλλον και κάθε λογής λουλούδια να επιστρατεύονται στο όνομα της πράσινης ανάπτυξης και δύο νεοκλασικά σκουλαρίκια να τονίζουν την παιδεία και την κουλτούρα της υποψήφιας. Η οποία έχει και τρία ονόματα στη σειρά, τιμή και δόξα στο στεφάνι της που άλλωστε έχει υπομείνει τόσα πολλά στα πλαίσια αυτής της υποψηφιότητας. Κι αυτή ακριβώς είναι η στιγμή που αναρωτιέσαι, θέλω να με εκπροσωπήσει αυτή η γυναίκα στο δημοτικό συμβούλιο; Που γιατί να θέλω; Ποιές σκοτεινές δυνάμεις μπορούν να με παρασύρουν σ' αυτή την απόφαση;

Δεν θέλω ούτε να σε ξέρω κυρία μου. Και που μπήκες, έτσι απρόσκλητη στο σπίτι μου, μεγάλη η χάρη σου. Νομίζω, ούτε καν στην ανακύκλωση δεν θα σε στείλω. Δεν θέλω να επιστρέψεις. Σε καμία μορφή. Στα κοράκια θα σε στείλω. Στις χωματερές με τα κωλόχαρτα και τις λεμονόκουπες. Να έρθει να γίνει το μαλλί πάστα και η σκιά σου μονοπάτι για τα μυρμήγκια του μετά σου. Και έτσι, ήσυχος με τη συνείδησή μου, θα ξεκινήσω για το εκλογικό τμήμα, με την ελπίδα να δω κάποιον παλιό συμμαθητή και να πάμε για καφέ, να θυμηθούμε τα παλια, να πούμε για τα νέα, ε, κι αν προλάβουμε να πάμε να ψηφίσουμε.

Κι όλα αυτά σκεπασμένα από έναν τρυφερό μα κι αβάστακτο ουρανό

Ένα πάρτυ στην οδό Ερμού είναι στιγμή πιο θλιβερή κι απ' τη στιγμή του ονείρου. Γιατί απ' τ' όνειρο ξυπνάς. Ενώ η Ερμού πάντα εκεί. Επιβλητική και στολισμένη, να ενώνει πάντα το Σύνταγμα με το Μοναστηράκι και χιλιάδες κόσμου καθημερινά να τη διασχίζει λυπημένη, τυραννική μα κι απέραντα ευγενική. Και να κάθεσαι σε μια γωνιά και το όνειρο ξαφνικά να γίνεται εφιάλτης. Και να παρατηρείς τον κόσμο και να ανακαλύπτεις την απουσία της αισθητικής ως την πιο ισχυρή παρουσία γύρω σου. Γυναίκες απεριποίητες να τρέχουν μες στα φθαρμένα τακούνια τους και μούτρα ζωγραφισμένα απ' την παλέτα ενός αποτυχημένου της Καλών Τεχνών. Και μαλλιά ταλαιπωρημένα απο την αμμωνία και τις βαφές και βλέμματα άδεια να κοιτούν χωρίς να βλέπουν και νύχια κόκκινα, κίτρινα, άσπρα και μπλούζες κοντές, κολλητές, να τονίζουν τα στήθια, σύμβολα της κυριαρχίας τους στο άλλο φύλο. Και αγόρια  άνευρα με καλογυαλισμένα μαλλιά και έντεχνα καλοσκισμένα τζήν και ρολόγια πολύχρωμα και βλέμματα προς τα κάτω, να αγνοούν τα στήθια που προσφέρονται, προτιμώντας τα γρήγορα καπούλια, που όσο να 'ναι πλησιάζουν περισσότερο την ταχύτητα της τεχνολογίας που τα περιμένει στο σπίτι να παίξουν μία παρτίδα ακόμη. Και οι κουβέντες ανούσιες. Σαν τη Βαβέλ. Κι ας μιλάνε όλοι την ίδια γλώσσα. Ειρωνεία. Απο Σύνταγμα Μοναστηράκι χάθηκε το συντακτικό. Και ανάμεσά τους δυο σκουπιδιάρηδες ευγενικοί, δυο-τρεις επαίτες που παίζουν μουσική και μία πόλη που κινείται σαν ποτάμι που δε βγάζει πουθενά. Και ξαφνικά να συνειδητοποιείς ότι τελικά εσύ είσαι το άσχετο κομμάτι του πάζλ. Εσύ δεν ταιριάζεις με τα υπόλοιπα. Αλήθεια, που κουρεύονται όλοι αυτοι; Από που ψωνίζουν; Που συχνάζουν τα βράδια; Να πάω κι εγώ. Να αστικοποιηθώ. 

Όχι. Δεν θέλω. Προτιμώ να μείνω στο περιθώριό τους και να τους κοιτώ και να μένω άναυδος μπροστά σ' αυτή την κανονικότητα και να γράφω γι' αυτούς και να ελπίζω να με διαβάσει κάποιος και να επικοινωνήσει μαζί μου και να τον πάω στα δικά μου στέκια να διασκεδάσουμε και, γιατί όχι, να γίνουμε και φίλοι και να διασχίσουμε μαζί την Ερμού με το βλέμμα στην Καπνικαρέα που τόσα χρόνια τα έχει δει όλα.

Προσοχή στις βόμβες

Ξέρεις τί είναι να πίνεις τον πρωινό καφέ σου, ήσυχα ήσυχα, ακούγοντας όλες αυτές τις άχρηστες πληροφορίες των πρωινάδικων και ξαφνικά να μπαίνει το έκτακτο και να σου αποσυντονίζει την επαναφορά; 

Και βέβαια ξέρεις! Ειδικά μετά τη σημερινή εκρηκτική κατάσταση στην Αθήνα με τις βόμβες να πηγαίνουν και να έρχονται από πρεσβεία σε Βουλή και από ΕΛΤΑ σε αεροδρόμια και κούριερ χωρίς κανέναν απολύτως ενδοιασμο. Και εντάξει μία βόμβα, έτσι για να ανάψουν και λίγο τα αίματα, τώρα που γυρίσαμε και στο χειμερινό ωράριο, δε με χαλάει. Αλλά δέκα; Υπερβολή. Μέτρον άριστον, που έλεγαν και οι αρχαίοι. Ποιός να μας πάρει στα σοβαρά; Και καλά μία βόμβα-δώρο στην κυρία Μέρκελ, αλλά στην πρεσβεία της Βουλγαρίας; Τί σου φταίει η Βουλγάρα μεροκαματιάρισσα; Ο θυρωρός της πρεσβείας που πάει για να συμπληρώσει τα συντάξιμα; Έλεος δηλαδή. Καμία ποιότητα. Πώς πας και μου στέλνεις βόμβα σε κίτρινο φάκελο Α3; Αμ, η Χιλή; Ο Χριστός κι η Παναγία! Στην πρεσβεία της Χιλής; Γιατί δεν στέλνεις και στην πρεσβεία του Σαν Μαρίνο;

Νομίζω ότι τον έχασες τον έλεγχο, φίλε τρομοκράτη. Και να πεις ότι δεν το προσπάθησες; Ίσα-ίσα. Εγώ την εκτιμώ αυτή σου την προσπάθεια. Γιατί όλο αυτό προϋποθέτει κι ένα σχέδιο. Πως θα το φτιάξω το πακέτο. Πως θα το στείλω. Και να μην πάω και ατημέλητος. Μια περούκα, ένα τζάκετ, τα γυαλιά μου. Κι ένα σκασμό λεφτά. Ε, λοιπόν, μ' αρέσει που είσαι γαλαντόμος. Γιατί όσο να 'ναι, κοστίζει το χόμπι σου. Φάκελοι, πυρίτιδες, συστημένες επιστολές και εσωτερικού και εξωτερικου, οι βενζίνες σου, τα τσιγάρα σου. Λίγο το 'χεις εν μέσω κρίσης;  Θα μου πεις, αν έκανα τένις ξέρεις πόσο θα μου κόστιζε; Εντάξει. Σύμφωνοι. Αλλά με το τένις θα έκανες και μπράτσο. Ενώ τώρα, άντε λίγους προσαγωγούς μη σε πιάσουν οι Διας. 

Γι' αυτό σου λέω.. Άστα καλύτερα. Παλιοκατάσταση. Κι άσε με κι εμένα να τον πιω με την ησυχία μου τον καφεδάκο μου, που τόσο πολύ χρειάζομαι το πρωί πριν ξεκινήσω να πάω στη σκατοδουλειά μου, που βόμβα τους χρειάζεται.

Η μπουάτ των εξαρχείων

Κρύα νύχτα του χειμώνα και εγώ στην καθιερωμένη μου βόλτα στην πόλη, να γυρνάω από  Σύνταγμα  Μοναστηράκι και από κει στην Ομόνοια και ανάβαση για Προπύλαια-Κολωνάκι- Εξάρχεια. Όλα τα νιάτα μου μια βόλτα. Η Αθήνα πάντα ίδια τη νύχτα. Μυστήρια, γοητευτική και ήσυχη. Εγώ μόνος, αντιμέτωπος με τους μύθους της, διασχίζω τη Σόλωνος και ψάχνω το 103. Είσοδος διώροφου κτιρίου του ’70. Δεξιά και αριστερά της πόρτας ο Μάνος, ο Διονύσης, η Φλέρυ, ο Νικόλας. Οι Βάτραχοι με υποδέχονται και με καλούν να ανέβω στον πρώτο. Δεν θέλω να αντισταθώ. Θέλω να πάω. Η μουσική με πιάνει απ’ τα μούτρα. Ήχος κιθάρας, ημίφως και φωνές μελωδικές και σίγουρες, σύμφωνες πάντα με το διάκοσμο και την ζεστή ατμόσφαιρα που σε γειώνει στο σήμερα και σε απογειώνει στο πάντα. Και ξαφνικά η κρύα νύχτα απέκτησε άστρα και φεγγάρι, και οι μύθοι της πόλης πήραν σάρκα και οστά και το φιλί έπεσε και οι βάτραχοι γίναν πρίγκιπες και είδα και μια νεράιδα σαν να τραγουδά μόνο για μένα. Και ξαναπίστεψα στα παραμύθια και κοινωνώ την αλήθεια τους απ’ τον πρώτο του 103 με την πεποίθηση ότι πάντα στο τέλος ζουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Info: Μουσική σκηνή Βάτραχοι, Σόλωνος 103, Εξάρχεια (1ος όροφος), 210 3819017

http://www.myspace.com/vatrahoi