Θέλω πίσω τα παιχνίδια μου

Μεσημέρι Σαββάτου και παίζω στον υπολογιστή ένα παιχνίδι στρατηγικής. Προσπαθώ να το κερδίσω το καταραμένο το μηχάνημα, αλλά μου είναι αδύνατον. Και όσο χάνω, τόσο εκνευρίζομαι. Και όσο εκνευρίζομαι, προσπαθώ ακόμη περισσότερο. Και όσο προσπαθώ, όλο και πιο κόκκινα τα μάτια μου. Αλλά, όχι. Το έχω αποφασίσει. Ήρθεν η ώραν του. Θα κερδίσω.

Στο μέσα δωμάτιο, το ραδιόφωνο είναι ανοιχτό, εδώ και πέντε ώρες, σε έναν σταθμό ο οποίος δεν έχει πια σημασία τι παίζει. Έχει απλώς το ρόλο της παρέας στο σπίτι. Πιο πολύ σαν το soundtrack της μέρας. Τέλος τραγουδιού, παύση μεγάλη και μια γνώριμη μελωδία από τα παλιά, μου πλημμυρίζει τον εγκέφαλο και μου φέρνει στην επιφάνεια μνήμες και μυρωδιές από τα παιδικά μου χρόνια. Τότε που είχα δηλώσει την πρώτη μου φανατική υποστήριξη σε τραγούδι. Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα, να μου φέρετε τα μάτια μου σαν κλείσω... Τότε που τα τραγούδια ήταν από την ψυχή και τα παιχνίδια για την ψυχή. Περίεργοι συνειρμοί...

Και θυμήθηκα τα παιχνίδια στην όμορφη γειτονιά μου, μαζί με τα άλλα συνομήλικά μου θηρία. Και το όμορφο επιτραπέζιο παιχνίδι μου με τον τίτλο “Ο χάρτης του Πλαστήρα”, που είχε κομμένους όλους τους νομούς της Ελλάδας σε διάφορα χρώματα και έπρεπε να τους τοποθετήσεις στο σωστό σημείο πάνω στο γεωγραφικό μήκος και πλάτος της χώρας. Και το υπέροχο λευκό ελικοπτεράκι μου. Και το κόκκινο view master που μου είχε κάνει δώρο μια θεία μου, και που χανόμουν με τις ώρες στις ωραίες εικόνες του. Και τις μαγνητικές οθόνες ζωγραφικής που έγραφες με ένα περίεργο, σαν χειρουργικό, εργαλείο και μετά με μία απλή μαγική κίνηση μπορούσες να σβήσεις τα πάντα. Και τον πάνινο κούκλο Κότζακ που μου είχαν πάρει γιατί του έμοιαζα. Και το κουβερτάκι μου με τις πορτοκαλί ρίγες που μου το έριχναν στα πόδια για να μην κρυώσω.

Και ξαφνικά σήμα για τίτλους ειδήσεων. Και η γειτονία μου έγινε κυψέλη κακοποιών στοιχείων. Και ο χάρτης του Πλαστήρα πρασίνισε. Και το ελικοπτεράκι χάθηκε. Και το view master στα αζήτητα. Και οι οθόνες, plasma. Και ο κούκλος, πλαστικός με μαλλιά, πιστό αντίγραφο του τελευταίου αστεριού της show biz. Και το κουβερτάκι, μόλις θυμήθηκα ότι το χάρισα στους καινούργιους αλλοδαπούς γείτονες.

Και όλα ήρθαν ανάποδα. Και μια στεναχώρια εγκαταστάθηκε μέσα μου. Και το έκλεισα το ραδιόφωνο. Και κάθισα μπροστά στον σχετικά καινούργιο υπολογιστή μου και έβαλα ξανά μπρος για τη νίκη, σαν να μην είχα σκεφτεί τίποτα πριν λίγο. Εξάλλου γι’ αυτό δεν τον αγόρασα; Να περνάει λίγο η ώρα μου.

Και το έκανα και status. Θέλω πίσω τα παιχνίδια μου. Πολλά like….