Ταχογράφος

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Κι όλα αυτά σκεπασμένα από έναν τρυφερό μα κι αβάστακτο ουρανό

Ένα πάρτυ στην οδό Ερμού είναι στιγμή πιο θλιβερή κι απ' τη στιγμή του ονείρου. Γιατί απ' τ' όνειρο ξυπνάς. Ενώ η Ερμού πάντα εκεί. Επιβλητική και στολισμένη, να ενώνει πάντα το Σύνταγμα με το Μοναστηράκι και χιλιάδες κόσμου καθημερινά να τη διασχίζει λυπημένη, τυραννική μα κι απέραντα ευγενική. Και να κάθεσαι σε μια γωνιά και το όνειρο ξαφνικά να γίνεται εφιάλτης. Και να παρατηρείς τον κόσμο και να ανακαλύπτεις την απουσία της αισθητικής ως την πιο ισχυρή παρουσία γύρω σου. Γυναίκες απεριποίητες να τρέχουν μες στα φθαρμένα τακούνια τους και μούτρα ζωγραφισμένα απ' την παλέτα ενός αποτυχημένου της Καλών Τεχνών. Και μαλλιά ταλαιπωρημένα απο την αμμωνία και τις βαφές και βλέμματα άδεια να κοιτούν χωρίς να βλέπουν και νύχια κόκκινα, κίτρινα, άσπρα και μπλούζες κοντές, κολλητές, να τονίζουν τα στήθια, σύμβολα της κυριαρχίας τους στο άλλο φύλο. Και αγόρια  άνευρα με καλογυαλισμένα μαλλιά και έντεχνα καλοσκισμένα τζήν και ρολόγια πολύχρωμα και βλέμματα προς τα κάτω, να αγνοούν τα στήθια που προσφέρονται, προτιμώντας τα γρήγορα καπούλια, που όσο να 'ναι πλησιάζουν περισσότερο την ταχύτητα της τεχνολογίας που τα περιμένει στο σπίτι να παίξουν μία παρτίδα ακόμη. Και οι κουβέντες ανούσιες. Σαν τη Βαβέλ. Κι ας μιλάνε όλοι την ίδια γλώσσα. Ειρωνεία. Απο Σύνταγμα Μοναστηράκι χάθηκε το συντακτικό. Και ανάμεσά τους δυο σκουπιδιάρηδες ευγενικοί, δυο-τρεις επαίτες που παίζουν μουσική και μία πόλη που κινείται σαν ποτάμι που δε βγάζει πουθενά. Και ξαφνικά να συνειδητοποιείς ότι τελικά εσύ είσαι το άσχετο κομμάτι του πάζλ. Εσύ δεν ταιριάζεις με τα υπόλοιπα. Αλήθεια, που κουρεύονται όλοι αυτοι; Από που ψωνίζουν; Που συχνάζουν τα βράδια; Να πάω κι εγώ. Να αστικοποιηθώ. 
Όχι. Δεν θέλω. Προτιμώ να μείνω στο περιθώριό τους και να τους κοιτώ και να μένω άναυδος μπροστά σ' αυτή την κανονικότητα και να γράφω γι' αυτούς και να ελπίζω να με διαβάσει κάποιος και να επικοινωνήσει μαζί μου και να τον πάω στα δικά μου στέκια να διασκεδάσουμε και, γιατί όχι, να γίνουμε και φίλοι και να διασχίσουμε μαζί την Ερμού με το βλέμμα στην Καπνικαρέα που τόσα χρόνια τα έχει δει όλα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου